Istnieje pewne bardzo znane zdjęcie bombowca B-52, który leci mimo oderwanego statecznika pionowego. Nie był to jednak skutek zwykłego wypadku, jak można przeczytać w wielu miejscach, ale wynik eksperymentu, który miał przynieść odpowiedzi, jak w przyszłości unikać podobnych zagrożeń. Oto historia tej misji.
Chociaż, jak każdy śmigłowiec, S-100 może operować zarówno z okrętu, jak i z lądu, specyfika działania na morzu i luka rynkowa z minimalną konkurencją powodują, że to właśnie lotnictwo morskie może stać się domeną tej maszyny. Jednocześnie w branży tej wymagania dotyczące konstrukcji maszyny (odporność na trudne warunki pogodowe, duża precyzja lądowania na ograniczonym kołyszącym się lądowisku) powodują, że badania i rozwój takiego wiropłata trwają znacznie dłużej niż w innych przypadkach. Dlatego też tylko jeden S-100 jest już na wyposażeniu marynarki wojennej, ale wiele innych już go testowało i wkrótce można spodziewać się, że do jego producenta – Schiebel Group – napłyną większe zamówienia.
Do Wojsk Lądowych trafi szesnaście śmigłowców w wersji wielozadaniowej, Marynarka Wojenna otrzyma cztery śmigłowce do zwalczania okrętów podwodnych (ZOP) i trzy maszyny poszukiwawczo-ratownicze (SAR), Siły Powietrzne zaś mają dostać trzy maszyny w wersji SAR. Według wymagań zamawiającego wszystkie warianty śmigłowców ze względu na obniżenie kosztów eksploatacji muszą być umieszczone na tej samej platformie bazowej. Do konkursu stanęli najwięksi zachodni producenci śmigłowców: Sikorsky, AgustaWestland i należący do EADS Eurocopter. Pierwsze dostawy mają nastąpić już w 2015 roku.
Maszynę nazwano na cześć Vecihiego Hürkuşa (1895–1969), pioniera lotnictwa w Turcji. Człowiek ten był nie tylko jednym z pierwszych lotników nad Bosforem i uczestnikiem I wojny światowej, ale też twórcą pierwszego tureckiego samolotu Vecihi K VI i sześciu innych typów, które również nazwał swoim imieniem, oraz założycielem linii lotniczych Hürkuş Hava Yolları.
Na pierwszy rzut oka Super Hornet nie prezentuje się źle. Nie chodzi tu bynajmniej o wygląd – błędy konstrukcyjne biją po oczach nawet średnio zorientowanego pasjonata lotnictwa – ale o tak zwane „dane tabelkowe”. Na przykład prędkość maksymalna: Mach 1,8. Niestety, jak to w życiu bywa, zawsze jest haczyk. Ale w przypadku Super Horneta tych haczyków jest dużo.
Jak powszechnie wiadomo, wojsko to nie tylko musztra, regulaminy czy czołganie się po błocku z maską przeciwgazową na twarzy w rytm pokrzykiwań sadystycznego kaprala. Wojsko to także wielowarstwowa otoczka kulturowa – do niej zalicza socjolekt, czyli własna, wewnętrzna odmiana języka. Tym właśnie zajmiemy się dzisiaj.
W ostatnich latach Republika Białorusi, spadkobierca znacznej ilości sprzętu lotniczego otrzymanego w spadku po Związku Radzieckim, jako jeden z niewielu krajów WNP podjęła (pomimo niewielkich funduszy) kroki w celu choćby częściowego zmodernizowania i przedłużenia resursu posiadanej floty samolotów wojskowych.
Pierwsza wojna światowa udzieliła wielu pożytecznych lekcji oficerom niemieckich sił zbrojnych. Jedną z nich była konieczność uzyskania panowania w powietrzu, niezbędnego do ukrycia ruchów sił własnych, ochrony ich przed atakami z góry, jak i bombardowania nieprzyjacielskich linii i składów zaopatrzeniowych.
Okazało się przy tym, że w ostatnich latach Republika Białorusi – która odziedziczyła znaczną ilość sprzętu lotniczego po ZSRR – jako jeden z niewielu krajów WNP pomimo mizerii finansowej podjęła ku choćby częściowemu zmodernizowaniu floty samolotów wojskowych. Na dzień dzisiejszy wojska lotnicze Białorusi dysponują co najmniej kilkoma MiG-ami-29BM, które pod okiem rodzimych specjalistów i pracowników RSK „MiG” w latach 2003-2005 przeszły remont i modernizację w Lotniczym Zakładzie Remontowym nr 588 w Baranowiczach.
Płatowiec SB-2 opierał się na wręgach, czterech dźwigarach i podłużnicach stanowiących bazę, do której osobno przymontowane były skrzydła, dziób i część ogonowa. Samolot wykonany był z duraluminium i miał układ średniopłata.
