Wpisy w kategorii Nowożytność


Nowożytność

Pałac Różaniecki we wspomnieniu Tomasza Zamoyskiego

Stanisław Kostka Zamoyski, XII ordynat na Zamościu, był bardzo dobrym gospodarzem, a co najważniejsze, można śmiało nazywać go twórcą potęgi rodowej. Miał siedmiu synów i cztery córki. Każde dziecko dostało dobra po ojcu i po matce, Zofii Zamoyskiej z Czartoryskich. W ten sposób szósty syn XII ordynata został właścicielem Włodawy i okolicznych ziem. Szósta gałąź rodu Zamoyskich z Augustem Zamoyskim na czele zamieszkała w leżącej nieopodal Różance, w pałacu, który miał bogatą przeszłość. We wspomnieniach Tomasz Zamoyski, syn Augusta Zamoyskiego, właściciela majątku Jabłoń, opisuje rodzinny Dom Różaniecki. Uległ on zniszczeniu w wyniku działań wojennych roku 1915 i jest już tylko wspomnieniem, ale pozostałość po folwarku umożliwia wyobrażenie sobie objętości zabudowań różanieckich.

Czytaj dalej 0 Komentarzy
sarmacki Katyń
Nowożytność

Klęska hetmana Kalinowskiego i „sarmacki Katyń”. Bitwa pod Batohem

Od początku 1652 roku Bohdan Chmielnicki prowadził z Rzeczpospolitą podwójną grę: udawał lojalnego poddanego króla i obiecywał pomoc w przygotowaniach do wyprawy na Turcję, a zarazem wysyłał do cara i sułtana posłów z prośbą o ochronę. Ponadto jego stosunki z krymskim chanem świadczyły o wspólnych planach. W jednym z listów do Adama Kisiela, wojewody kijowskiego, pisał, że chan tylko czeka na jego znak i wezwanie do wojny z Polską. Polacy nie byli pewni zamierzeń kozackiego hetmana, tymczasem w pierwszej połowie maja 1652 roku na tajnej radzie kozackiej w Czehryniu zapadła decyzja o wznowieniu działań zbrojnych przeciwko Polsce.

Czytaj dalej 0 Komentarzy
Nowożytność

Porównanie armii polskiej z europejskimi pod względem zmian w wyposażeniu artyleryjskim i produkcji artylerii w XVI i XVII wieku

Przy odlewaniu nadal polegano na „formowaniu powolnym”. Pierwszym etapem było przygotowanie „fałszywego modelu” odlewu. Najpierw sporządzano „wrzeciono” – lekko stożkowaty, odpowiednio uformowany drewniany drąg, który układano na stojakach tak, aby można było go obracać. Na „wrzeciono” podczas obracania nawijano pakułowy lub słomiany powróz. Następnie na powróz nakładano cienkimi warstwami glinę, aż do uzyskania odpowiednio grubego modelu. Dla ułatwienia obok ustawiano wzornik, bardzo pomocny przy zamówieniu kilku dział tego samego typu i kalibru. Do „fałszywego modelu” odlewu montowano drewniane czopy i modele uch oraz wszelkich ozdób i wytłoczeń. Kolejnym etapem było przygotowanie właściwej formy. Cały model wraz z czopami smarowano mieszaniną sadła i oleju roślinnego, która miała utworzyć warstwę izolującą.

Czytaj dalej 2komentarze
Nowożytność

Osiedlanie się Niemców nad środkową Wołgą w XVIII wieku

Ludzie mieszkający w koszarach mieli – inaczej niż w Lubece – nieograniczoną swobodę poruszania się, ale okolica wcale nie napawała nadzieją. Była podobna do niemieckiej, jednak znacznie surowsza, co nie poprawiało nastroju zdrożonych osadników. Zakłada się, że całkowity czas podróży mógł trwać nawet rok: lato, zimę i drugie lato. Za jego wydłużenie odpowiadały znaczne odległości, które koloniści musieli pokonać, a także warunki klimatyczne. Czynniki związane ze zmianą miejsca zamieszkania i brakiem odporności na niektóre choroby również opóźniały podróż. W trakcie wędrówki zdarzały się też wypadki, które zatrzymywały kolumny wędrowców i jeszcze bardziej je wstrzymywały.

Czytaj dalej 0 Komentarzy
Łopuszno 1512
Nowożytność

Wspólne zwycięstwo. Łopuszno 1512

W marcu 1512 roku daleko wysunięte czaty przekazywały organom naczelnym systemu obronnego meldunki o spodziewanym najeździe na wielką skalę. Po ostrej zimie na stepach czarnomorskich zapanował głód, dowódcy tatarscy postanowili więc poniesione z tego tytułu straty powetować sobie na ziemiach litewskich i koronnych. Armia tatarska licząca 25 tysięcy konnych wojowników weszła na czarny szlak i na Wołyniu skierowała się na Lwów. 7 kwietnia Tatarzy założyli kosz pod Buskiem, pięćdziesiąt kilometrów na wschód od Lwowa, i rozesłali czambuły w poszukiwaniu łupów.

Czytaj dalej 2komentarze
Nowożytność

Bicz i sznur. Kary i dyscyplina w armii brytyjskiej w XVIII i XIX wieku

Obowiązkowy pobór nie istniał w Wielkiej Brytanii aż do połowy pierwszej wojny światowej. Kto więc zgłaszał się na ochotnika? Oczywiście zdarzali się mężczyźni planujący karierę oficerską, zwłaszcza wywodzący się z rodzin o tradycjach wojskowych, część była wprost przymuszana do „ochotniczej” służby przez lokalnych książąt i hrabiów, ale większość stanowili ludzie z najniższych sfer uciekający przed problemami, szczególnie zaś przed nędzą i głodem. Rodziło to łatwe do przewidzenia problemy.

Czytaj dalej 0 Komentarzy
Nowożytność

Polskie Termopile 1694. Bitwa pod Hodowem

Roku pańskiego 1694 doszło do zbrojnej napaści Tatarów. Siły koronne skierowane do ich odparcia składały się z siedmiu chorągwi. Pochodziły z Okopów Świętej Trójcy i Szańca Panny Maryi. Z ustaleń historyków wynika, że w skład ich wchodziły roty pancerne i husarskie, między innymi rota husarska króla Jana i husarze roty koronnej marszałka Józefa Lubomirskiego. W sumie miało ich być około 400 ludzi.

Czytaj dalej 1 Komentarz
Nowożytność

Szkoci w nowożytnej Rzeczypospolitej

Pierwotnym terenem osiedlania był Gdańsk, gdzie sprzyjały Szkotom powiązania władz utrzymujących kontakty z Szkocją. W latach 1588–1649 liczba Szkotów w mieście wzrosła do 101, jednakże nie jest to dokładna liczba, gdyż większość emigrantów nie mogła bądź nie chciała uzyskać praw miejskich. Główną dziedziną działalności Szkotów w tym okresie był handel; szacuje się, że w XVI wieku udział towarów pochodzenia szkockiego osiągnął blisko 10% całości importu Gdańska, w pierwszej połowie XVII wieku natomiast – 12% statków zawijających do gdańskiego portu miało na pokładzie Szkotów bądź Anglików.

Czytaj dalej 0 Komentarzy
Nowożytność

Umundurowanie i wyposażenie prusko-niemieckiego strzelca-muszkietera piechoty 1632–1900

Warty zanotowania jest fakt, że wiele rozwiązań wypracowanych przez końcem XIX wieku w dziedzinie wyposażenia jak i umundurowania uległo jedynie niewielkim zmianom, aż do zakończenia II wojny światowej. W kwestiach mundurowych pierwsza dekada XX wieku przyniosła kolejny skok, kiedy pod wpływem wojny japońsko-rosyjskiej i wojny burskiej wykazana została skuteczność umundurowania wtapiającego żołnierza w teren. To zadecydowało o wprowadzeniu w niemieckiej armii nowej barwy umundurowania, czyli koloru feldgrau, zwanego także zielonym polowym.

Czytaj dalej 0 Komentarzy
Mundur wojskowy w tradycji europejskiej
Nowożytność

Mundur wojskowy w tradycji europejskiej

Od czasów najdawniejszych w niektórych armiach usiłowano wprowadzić pewną jednolitość ubioru żołnierza. W początkach historii świata pierwszym elementem, w którym można zauważyć próby unifikacji, był hełm. Starano się w nim stosować jednolite znaki, grzebienie, pióropusze, kity, rogi, a także symbole zwierząt, ptaków lub bóstw. Ułatwiało to rozmieszczenie wojsk na polu walki i dowodzenie. Poza tym żołnierze mogli łatwiej odróżnić swoich towarzyszy od wrogów.

Czytaj dalej 0 Komentarzy