„Austriacy mieli zawsze dziwny stosunek do swojej armii. Uważali, że żołnierze powinni układać worki z piaskiem podczas powodzi, ale nie wierzyli, że armia może ich obronić w sytuacji zagrożenia, na przykład w przypadku inwazji wojsk rosyjskich”. Generałowie również byli przeciwni reformom. Ich zdaniem dotychczasowy system pozwala na dużą elastyczność dysponowania siłami w przypadkach nagłych, takich jak: klęski żywiołowe, zagrożenie terroryzmem, konieczność zabezpieczenia granic w przypadku destabilizacji w regionie lub przeciwdziałanie nielegalnej migracji.

Ludzie mieszkający w koszarach mieli – inaczej niż w Lubece – nieograniczoną swobodę poruszania się, ale okolica wcale nie napawała nadzieją. Była podobna do niemieckiej, jednak znacznie surowsza, co nie poprawiało nastroju zdrożonych osadników. Zakłada się, że całkowity czas podróży mógł trwać nawet rok: lato, zimę i drugie lato. Za jego wydłużenie odpowiadały znaczne odległości, które koloniści musieli pokonać, a także warunki klimatyczne. Czynniki związane ze zmianą miejsca zamieszkania i brakiem odporności na niektóre choroby również opóźniały podróż. W trakcie wędrówki zdarzały się też wypadki, które zatrzymywały kolumny wędrowców i jeszcze bardziej je wstrzymywały.

Ogromne klęski poniesione w lecie i na jesieni 1941 roku nie załamały ducha Związku Radzieckiego. Żołnierze Armii Czerwonej stawiali opór, a potencjał militarny zbudowany w latach trzydziestych pozwolił w końcu na wyrównanie strat i dał możliwość do kontrataku. Pierwszym sukcesem wojska sowieckiego było zatrzymanie hitlerowców pod Leningradem. Kolejnym – kontrofensywa moskiewska Armii Czerwonej pod dowództwem generała Gieorgija Żukowa ze wsparciem wojsk generała pułkownika Iwana Koniewa.

Każda epoka w dziejach świata ma swoje wybitne postaci, które decydują o losach poszczególnych osób i całych narodów. Do tego znakomitego grona należy, bez najmniejszej wątpliwości, Otto von Bismarck-Schönhausen. Ten niemiecki mąż stanu już od objęcia stanowiska premiera Prus był jednym z animatorów zarówno europejskiej, jak i światowej sceny politycznej. Jego dziełem jest zjednoczenie 34 państw niemieckich pod egidą króla pruskiego i utworzenie potężnej II Rzeszy Niemieckiej, która dwadzieścia lat później zatrzęsła Europą w Wielkiej Wojnie.