Wbrew opisowi na okładce „Brama Judasza” nie przenosi nas do Afganistanu. Zaliczymy wprawdzie wizyty w Algierii i Pakistanie, lecz najdłużej przebywać będziemy w Wielkiej Brytanii i Irlandii. Dlaczego właśnie tam? Otóż celem Seana Dillona – bodaj najsłynniejszego z Higginowskich bohaterów – jest terrorysta ukrywający się pod pseudonimem Koniczynka, w oryginale – Shamrock. Trudno o bardziej irlandzkie przezwisko, czyż nie?
Autorka na stosunkowo niewielkiej liczbie stron (157, licząc kalendarium, biografię i zdjęcia) skupia się na tym, co w życiu Korczaka było najważniejsze. Opowieść rozpięta jest pomiędzy pochodzeniem rodu Goldszmitów, narodzinami Henryka, sytuacją rodzinną, edukacją, a w końcu karierą lekarza i pracą w Domu Sierot oraz tragicznym finałem.
Dopiero w 1975 roku dziewczynkę adoptowało trzydziestokilkuletnie małżeństwo. On – murarz. Ona – nauczycielka i działaczka partyjna, która w jej strukturach znaczy wiele. Nadzieje pokładane przez Katrin w nowej rodzinie i nowym domu wkrótce okazują się płonne; przybrana matka nie potrafi okazać uczuć córce, zamiast obdarzać ją tak bardzo upragnioną miłością, obarcza mnóstwem domowych obowiązków. Katrin musi nie tylko stawić czoło niepewnej przyszłości, ale i rozliczyć się z bolesną przeszłością i piętnem córki „zdrajczyni”.
W Polsce Tom Clancy znany jest niemal wyłącznie z cyklu o Jacku Ryanie. Inne jego powieści jakoś nie za bardzo przebiły się do świadomości Czytelników nad Wisłą. A przecież Clancy nie jest aż tak bardzo monotematycznym pisarzem. Ma w dorobku na przykład stworzony wspólnie ze Steve’em Pieczenikiem – a później także Steve’em Perrym – cykl Net Force. Jego trzeci tom jest zarazem pierwszą publikacją z tej serii recenzowaną na naszych elektronicznych łamach.
Chociaż w ostatnich tygodniach jest o nim ciszej, to całkiem niedawno był czas, gdy portal WikiLeaks był na ustach całego świata. Było tak, ponieważ na jego stronach internetowych ujawniano objęte tajemnicą dokumenty wojskowe i polityczne. Równie znany jak sam portal stał się Julian Assange, który jest z WikiLeaks niemal utożsamiany. Czy słusznie? Kim jest ten bohater, jak chcą jedni, lub groźny przestępca, jak chcą inni? Na te pytania w swojej książce próbuje odpowiedzieć dwoje Niemców, Carsten Görig i Kathrin Nord.
Pierwsze, co rzuca się w oczy, to że z pewnością nie jest wielka objętościowo, bo liczy sobie zaledwie niecałe 150 stron. Na rynku znajdziemy mnóstwo biografii znacznie mniej wybitnych postaci, które są obszerniejsze, by wspomnieć choćby książki o piłkarzach. Jak tylko ją zobaczyłem, wzbudziło to moje obawy co do zawartości i ogólnego poziomu tej pracy. Powiem od razu, że źle nie jest, ale moje oczekiwania były znacznie wyższe.
Jak wielką moc ma karykatura, nie trzeba raczej nikogo przekonywać. Wystarczy otworzyć pierwszą lepszą gazetę, aby dostrzec, że każdy polityk jest pod ciągłym ostrzałem żądnych wpadek rysowników. Satyra odgrywa niebagatelną rolę nie tylko współcześnie. Czas wojny, pełny okrucieństwa i cierpienia, jest jednocześnie okresem niezwykle płodnym dla wszelkiej maści karykaturzystów, satyryków i rysowników. Ludzie zdają się być wtedy tym bardziej żądni śmiechu.
„Poszukiwany żywy lub martwy” to ciekawa książka z co najmniej trzech powodów. Po pierwsze: jest to książka, którą Clancy przerwał kilkuletni odpoczynek od kariery powieściopisarskiej, czego zresztą polski wydawca nie omieszkał wspomnieć na okładce; trochę kulą w płot, bo przecie dzięki temuż wydawcy nadwiślański Czytelnik owego odpoczynku tak nie odczuł. Po drugie: stanowi ciekawy przypadek do analizowania, co się dzieje z książkami mocno osadzonymi w wydarzeniach współczesnych czasowi ich powstania. Po trzecie wreszcie: odpowiada na pytanie, czy Clancy do szczętu utracił talent na przełomie XX i XXI wieku, jak obawiali się jego fani.
Tytułowy „Kardynał z Kremla” to postać w typie Gordijewskiego czy Kuklińskiego, superszpieg nie ze względu na cudowne, bondowskie umiejętności, ale ze względu na piastowane newralgiczne stanowisko. Zaczyna się jednak zaciskać wokół niego pętla. Trzeba się ulotnić, ale przecież KGB nie wypuści zdrajcy tylko dlatego, że ten ładnie poprosi.
Oto szalona idea: napisać thriller szpiegowski, którego zakończenie cały świat zna, nim jeszcze Autor siądzie do pracy. Na przykład thriller szpiegowski o zamachu Mehmeta Alego Ağcy na Jana Pawła II. Znane zakończenie? No pewnie, że znane. Tymczasem „Czerwony Królik” to naprawdę niezła powieść, a jej słabe punkty w żadnym wypadku nie wynikają z powszechnie znanego zakończenia.
