Tym razem mam za zadanie przedstawić Czytelnikom portalu Konflikty.pl książkę ze stajni Bellony z nowej serii wydawniczej „Wspomnienia frontowe”, która to zapowiada się całkiem nieźle. Książką, która wyszła w tej serii jako druga (po wspomnieniach holenderskiego ochotnika Waffen-SS), jest pozycja „Od kampanii w Polsce do klęski Rzeszy. Wspomnienia niemieckiego grenadiera pancernego”.
Książkę Rolfa-Dietera Műllera wydano w nowej, niedawno wprowadzonej w Bellonie szacie graficznej. Na szczególną uwagę zasługują dobrze dobrane i wkomponowane w treść zdjęcia, mapy i przedruki plakatów propagandowych. Jednak jest jedno „ale”, otóż fotografie na okładce nijak się mają do treści książki, może oprócz zdjęcia portretowego Adolfa Hitlera. Poza tym na okładce są żołnierze „Freikorpsów” z 1919/1920 roku i dwa czołgi T-34, z czego jeden to wrak. Jak to się ma do tematu, nie wiem.
Temat niemieckich sił zbrojnych, a szczególnie jednostek cudzoziemskich w składzie właśnie Waffen SS, chyba jeszcze długo będzie cieszył się zainteresowaniem nie tylko polskich czytelników. Nie będę ukrywał, że mnie to cieszy.
Jednak najciekawszymi dziejami w historii całunu jest średniowiecze i w tym momencie widać kunszt autora. Najciekawsza historia zaczyna się, kiedy wspomniane wojska bizantyjskie ruszają na Edessę, by odebrać Arabom świętą relikwię. Bizantyjczykom w czasie kampanii tak zależało na płótnie, że przyjęli warunki, które zazwyczaj stawia się pokonanemu nie zwycięzcy.
Głęboką znajomość Dalekiego Wschodu, jego mieszkańców, ich kultury, religii i historii widać i czuć na niemal każdej stronie tejże książki, co biorąc pod uwagę zainteresowania autora, nie może dziwić.
Cała dywizja po sformowaniu złożyła przysięgę na wierność Adolfowi Hitlerowi i Rosyjskiemu Ruchowi Antybolszewickiemu (o dziwo: nie Własowowi) i 9 lutego 1945 roku odbyła pierwsze duże manewry wraz z kolegami z 2. Dywizji ROA.
Narracja nie opiera się tylko na „socjalistycznych” organizacjach, autorka przedstawia również działalność, współpracę lub rywalizację o wpływy w społeczeństwie, a raczej wśród młodzieży między członkami ZMS a organizacjami kościelnymi czy nawet harcerstwem.
Afganistan – państwo to od niemal czterdziestu lat (od radzieckiej inwazji) nie schodzi z pola zainteresowań politologów, historyków, socjologów, polityków i wojskowych. Zwłaszcza w ostatniej dekadzie problematyka afgańska budzi żywe dyskusje polityków i dziennikarzy. Szczególnym zainteresowaniem cieszy się w krajach, które w ramach sił NATO wspólnie z amerykańskim wojskami zwalczają talibów i międzynarodową szajkę terrorystyczną na samym terytorium Afganistanu.
Pisząc kolejne pozycje dotyczące konfliktów, wojen, starć państw lub bloków państw, których i w dzisiejszych czasach niestety nie brakuje, autorzy starają się przedstawić – na tyle, na ile to możliwe – sposoby walki i odmienne spojrzenie na prowadzenie wojny. Wiemy wszyscy, że plany oraz ambitne założenia taktyczne i strategiczne mają się często nijak do praktyki.
„Szczęśliwy ten naród, którego historia jest nudna”, mówi przysłowie. Niestety dla narodu polskiego, a na szczęście dla historyków – i, niestety, dla polityków – historia Polski nie jest nudna.
