Średniowiecze cechowała między innymi ogromna wola podporządkowania sobie przez chrześcijan Ziemi Świętej, gdzie urodził się, nauczał i został ukrzyżowany Jezus Chrystus. Ludność Europy nie mogła ścierpieć, że tak ważne dla nich ziemie znajdują się pod panowaniem innowierców. Stąd narodził się ruch krucjatowy, zapoczątkowany przez papieża Urbana II. Najnowsza publikacja Bellony przybliża Czytelnikom burzliwy okres od roku 1096 (I krucjata) do 1291 (zdobycie Akry przez mameluków).

Jak wielką moc ma karykatura, nie trzeba raczej nikogo przekonywać. Wystarczy otworzyć pierwszą lepszą gazetę, aby dostrzec, że każdy polityk jest pod ciągłym ostrzałem żądnych wpadek rysowników. Satyra odgrywa niebagatelną rolę nie tylko współcześnie. Czas wojny, pełny okrucieństwa i cierpienia, jest jednocześnie okresem niezwykle płodnym dla wszelkiej maści karykaturzystów, satyryków i rysowników. Ludzie zdają się być wtedy tym bardziej żądni śmiechu.

Liczne nagrody i wyrazy uznania dla książki „Napoleon i Wellington. Długi pojedynek” świadczą, że mimo pewnego przesytu wciąż można napisać o Napoleonie pozycję świeżą i pozwalającą spojrzeć na tamte wydarzenia z nowej perspektywy. Pozycja ta otrzymała tytuł Książki Roku między innymi od „Sunday Times”, „Independent”, „Daily Telegraph”, „The Times” czy „BBC History Magazine”. Uznanie redaktorów tak dużych gazet już stanowi najlepszą recenzję. Mimo to dorzucę swoje trzy grosze i postaram się przybliżyć Czytelnikowi tę pasjonującą pozycję.

Był strasznym kobieciarzem. To właśnie o tym obliczu ostatniego króla traktuje nowa książka Iwony Kienzler „Mąż wszystkich żon”. Lubił otaczać się towarzystwem pań i znany był z umiejętności prawienia komplementów. Choć nigdy się nie ożenił (podobno z jedną ze swych kochanek, Elżbietą Grabowską, zawarł małżeństwo morganatyczne, ale nie jest to informacja w pełni potwierdzona), miał kilka metres i mnóstwo kochanek. Sam tytuł pochodzi od opinii, jaką Stanisław August miał wśród współczesnych. Jego najbardziej spektakularnym podbojem był z całą pewnością romans z carycą Katarzyną II.

Akcja powieści przenosi Czytelnika do burzliwych dla Starożytnego Rzymu czasów drugiej wojny punickiej, jednego z momentów zwrotnych w historii Imperium. Wojna z Kartaginą do dzisiaj przedstawiana jest jako jeden ze słynniejszych konfliktów w dziejach naszej cywilizacji, a sam Hannibal to dla niejednego współczesnego wzór genialnego dowódcy. Co najciekawsze, sława pokonanego, bądź co bądź, Hannibala zdecydowanie przewyższa sławę jego zwycięzcy, Publiusza Korneliusza Scypiona, nazywanego również Africanusem, bohatera książki Santiago Posteguillo. To jednak młodemu trybunowi przypadło zwycięstwo, od którego zależały dalsze losy prężnie rozwijającego się Wiecznego Miasta.

ZSRS zapisał się w dziejach świata chyba przede wszystkim jako państwo ciągłego terroru i strachu, czego obrazem była sieć więzień, obozów i łagrów, tworząca, jak to określił Aleksander Sołżenicyn, archipelag rozsianych po całym kraju obozowych wysp. Powiedzenie krążące po ulicach sowieckich miast tamtych czasów mówiło, że w ZSRS ludzie dzielą się na tych którzy siedzieli, siedzą lub będą siedzieć. O prawdziwości tych słów mógł przekonać się Autor książki „Biez wodki”, Aleksander Topolski, który był więźniem ZSRS przez niemal trzy lata wojenne.

Pod koniec maja, mimo pogarszającej się sytuacji, wojsko argentyńskie zadało Royal Navy bardzo dotkliwe straty. W przeciągu zaledwie czterech dni (22–25 maja) udało się im zatopić aż cztery okręty.