Amerykańska marynarka wojenna przyjęła do uzbrojenia norweski pocisk woda–woda Naval Strike Missile. Jego skuteczność została potwierdzona w czasie niedawnego ostrego strzelania do wycofanej fregaty USS Ford. W związku z tym pocisk otrzymał również nowe oznaczenie – RGM-184A.
W 1962 roku Departament Obrony ustanowił jednolite nazewnictwo dla rakiet i pocisków wszystkich trzech rodzajów sił zbrojnych. Oznaczenie każdego pocisku składa się z trzech liter, ułożonych w odpowiedniej kolejności, i liczby. Pierwsza litera oznacza środowisko, z którego pocisk jest wystrzeliwany, druga – podstawowe przeznaczenie pocisku, a trzecia – klasę broni.
W opisywanym przypadku R oznacza pocisk odpalany z nawodnych okrętów wojennych, G oznacza, że pocisk jest przeznaczony do zwalczania morskich i lądowych celów powierzchniowych, a M oznacza pocisk kierowany.
RGM-184A wraz z AGM-158C (A oznacza pocisk odpalany z powietrza) mają stanowić podstawowe uzbrojenie przeciwokrętowe US Navy i zastąpić używane od kilku dekad Harpoony, które występują w trzech wariantach: RGM-84, AGM-84 i UGM-84 (wariant odpalany z okrętów podwodnych).
Zobacz też: NSM dla US Marine Corps
(navalnews.com)
