Urodził się 21 grudnia 1896 roku na terenach obecnej Polski, a ówczesnego zaboru rosyjskiego, we wsi Wielkie Łuki, choć według innych danych: w Warszawie. Jego ojciec, Ksawery Rokossowski, był Polakiem i pracował jako maszynista na kolei, a matka, Rosjanka, Antonina Owsannikowa, była nauczycielką. Wkrótce po urodzeniu Konstantego rodzina przeprowadziła się do Warszawy. W 1905 roku ojciec zmarł i rodzina została bez środków do życia. Po zakończeniu czterech lat szkoły podstawowej Konstanty został zmuszony do podjęcia pracy zarobkowej w fabryce. W roku 1911 umarła jego matka i 14-letni Konstanty został sam z młodszą siostrą.

Kiedy wybuchła pierwsza światowa wojna, osiemnastoletni Konstantyn na ochotnika wstąpił do 5. Kargopolskiego Pułku Dragonów. Wiąże się z tym pewna ciekawostka. Pułkowy pisarz, zapisując dane rekruta, nie za bardzo przykładał się do swojej pracy i wpisał nieprawdziwe imię ojca i zamiast Ksawerowicza zapisał go jako Konstantinowicza – tak już zostało do końca życia. W czasie krótkiej służby Rokossowski odznaczył się w walce na tyle, że został odznaczony Krzyżem Świętego Jerzego 4. stopnia. Pod koniec roku 1916 został skierowany na szkolenie do szkoły podoficerskiej gdzie uzyskał stopień kaprala. Przez trzy lata służby dorobił się łącznie trzech Krzyży Świętego Jerzego.

W październiku 1917 roku wstąpił do Armii Czerwonej, a dwa lata później do partii bolszewickiej. Podczas wojny domowej początkowo był dowódcą szwadronu, a następnie pułku kawalerii. Działał głównie w rejonie Uralu gdzie brał udział w walkach o Kazań i Samarę. Następnie przeniesiono go na Syberię. Młodego dowódcę wyróżniały męstwo, odwaga, uczciwość i skromność. Niestety, z powodu polskiego pochodzenia, Rokossowski miał bardzo utrudniona drogę awansu.

W 1923 roku ożenił się z Julianną Barminoj. W 1925 urodziła mu się córka Ariadna.

Następnie uczęszczał do Wyższej Szkoły Kawalerii – chodził do jednej klasy z Gieorgijem Żukowem – którą ukończył w roku 1926. Od tego samego roku, przez dwa lata służył w Mongolii jako instruktor w armii mongolskiej. W latach 1931 – 1936 służył na Dalekim Wschodzie w składzie wojsk, które ochraniały strategiczną linię kolejową niedaleko granicy radziecko-japońskiej. W roku 1936 Rokossowski uzyskał kolejny awans i objął dowództwo nad korpusem kawalerii.

W 1937 roku, w toku stalinowskich czystek, Rokossowski został fałszywie oskarżony o szpiegowanie na rzecz Polski i Japonii, a następnie aresztowany. Trzy lata siedział w petersburskim więzieniu „Krzyże”. Został zwolniony w roku 1940 przy wsparciu swojego byłego dowódcy, Siemiena Timoszenki, i natychmiastowo przywrócony do służby w stopniu generała-majora. Jednocześnie uzyskał przeniesienie z kawalerii do wojsk zmechanizowanych i objął dowództwo V Korpusu Kawalerii.

W czasie inwazji Niemiec na ZSSR dowodził IX Korpusem Zmechanizowanym. Pomimo braków w czołgach i innych pojazdach transportowych wojska IX Korpusu Zmechanizowanego w ciągu czerwca i lipca 1941 roku oddziały Rokossowskiego aktywną obroną męczyły przeciwnika, jednocześnie wycofując się pod przeważającymi siłami wroga w sposób zorganizowany. W tym czasie główne walki toczył w okolicach Łucka i Nowogrodu. W najcięższe dni sierpnia 1941 roku Rokossowski został wyznaczony na dowódcę grupy operacyjnej, która działała na styku 20. i 16. Armii Frontu Zachodniego. Przydzielono mu grupę oficerów, środki łączności i dwa samochody – to była cała grupa operacyjna. Pozostałe siły powinien był zdobyć według dowództwa sam. Miał zatrzymywać i podporządkowywać sobie oddziały, które spotka po drodze od Moskwy do Jarcewa. Grupa następnie została połączona z ponoszącą ciężkie straty 16. Armią, a Rokossowskiego wyznaczono na jej dowódcę.

16. Armia miała za zadanie osłaniać odwrót w kierunku Moskwy. Niestety, okazało się, że nie bardzo było już co osłaniać, ponieważ większość wojsk radzieckich była zniszczona, a droga do Moskwy stała dla Wehrmachtu otworem. Dodatkowo znaczna część sił 16. Armii sama znalazła się w potrzasku. Rokossowski przechwytywał wojsko w marszu i jak mógł, zamykał drogę przed nacierającymi Niemcami. Pod jego rozkazy wstąpił między innymi pułk szkolny złożony ze słuchaczy pobliskiej szkoły wojskowej, 316. dywizja piechoty generała Panfiłowa oraz III Korpus Kawalerii generała Dowatora. Wkrótce linia obrony została odbudowana pod Moskwą i zawiązały się długotrwałe walki, które ostatecznie zakończyły się odepchnięciem niemieckiego agresora spod stolicy. Po walkach wokół Moskwy autorytet Rokossowskiego znacznie wzrósł, a jego osiągnięcia bojowe były znaczne, czego najlepszym widocznym dowodem było nadanie generałowi Orderu Lenina.

8 marca 1942 roku został raniony odłamkiem pocisku. Zranienie okazało się ciężkie, uszkodzona została między innymi wątroba. Generał został przetransportowany do moskiewskiego szpitala, gdzie można było zapewnić mu najlepszą opiekę. Tam przechodził leczenie do 23 maja 1942. Trzy dni później przybył do Suchiniczy i znów przejął dowodzenie 16. Armią.

30 września 1942 roku generał Rokossowski został wyznaczony na dowodzącego frontem stalingradzkim. Z jego udziałem opracowano plan operacji „Uran”, którego celem było otoczenie, a następnie zniszczenie niemieckich sił oblegających Stalingrad. Siłami kilku frontów 19 listopada 1942 roku zaczął się sowiecki atak, a już 23 listopada pierścień wokół 6. Armii generała Paulusa był zamknięty. Stawka, czyli najwyższe radzieckie dowództwo, skierowało po tej operacji do Rokossowskiego wyrazy uznania.

31 stycznia następnego roku Rokossowski wziął do niewoli Paulusa, który w międzyczasie został awansowany na feldmarszałka, 24 generałów, 2500 niemieckich oficerów oraz 90 tysięcy żołnierzy. Nieco wcześniej, bo 28 stycznia, został nagrodzony za operację „Uran”Orderem Suworowa.

W lutym roku 1943 Rokossowski został mianowany na dowodzącego Frontem Centralnym, któremu przypadła decydująca rola w kampanii letniej w okolicach Kurska. Z doniesień wywiadu jasno wynikało, że latem Niemcy planują wielką ofensywę na łuku kurskim. Dowódcy niektórych frontów proponowali, aby kontynuować sukcesy spod Stalingradu i przeprowadzić ofensywę na dużą skalę latem 1943 roku. Rokossowski był innego zdania gdyż uważał, że do natarcia trzeba podwójnej albo i potrójnej przewagi sił, co było niemożliwe do osiągnięcia przez Armię Czerwoną w tym czasie i na tym kierunku. Żeby zatrzymać niemiecki atak pod Kurskiem, trzeba było przejść do obrony. Rokossowski po raz kolejny okazał się być błyskotliwym strategiem i analitykiem. Na podstawie dostarczonych przez wywiad i rozpoznanie informacji bezbłędnie przewidział główne kierunki natarcia wojsk niemieckich i na nich kazał rozmieścić główną część swoich sił w tym około połowy piechoty, 60% artylerii i 70% czołgów. Nowatorską decyzją było artyleryjskie kontrprzygotowanie, przeprowadzone na trzy godziny przed niemieckim atakiem. Obrona Rokossowskiego okazała się o tyle mocna i stabilna, że był w stanie przekazać znaczną część swoich rezerw generałowi Watutinowi, kiedy na południowym skrzydle łuku kurskiego powstała groźba wyłomu. Po bitwie kurskiej Rokossowski został mianowany generałem-pułkownikiem, a po upływie dalszych trzech miesięcy – generałem armii. Jego sława obiegła już wszystkie fronty, stal się szeroko znany także na Zachodzie, jako jeden z najbardziej utalentowanych radzieckich dowódców. Cieszył się wielka popularnością także wśród zwykłych żołnierzy.

W pełnej krasie, strategiczny talent Rokossowskiego przejawił się latem 1944 roku przy planowaniu operacji nazwanej „Bagration”. Plan został opracowywany wspólnie przez Rokossowskiego, Wasilewskiego i Żukowa. Podstawowym założeniem była propozycja Rokossowskiego, aby skierować główne uderzenie po dwóch kierunkach tak, że zabezpieczało obejście flanek przeciwnika na głębokości operacyjnej i nie dawało mu żadnej możliwości manewru rezerwami.

22 czerwca 1944 roku, dokładnie trzy lata po rozpoczęciu niemieckiej agresji na ZSRR, radzieckie wojska zaczęły operację „Bagration”, najpotężniejszą w całej historii wojen. Już pierwszego dnia rozgromiono 25 niemieckich dywizji. W drugim dniu Stalin zrozumiał, że decyzja Rokossowskiego była genialna.

29 czerwca 1944 roku generałowi armii Rokossowskiemu została wręczona brylantowa gwiazda Marszałka Związku Radzieckiego, a 30 lipca pierwsza Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego. Do 11 lipca wzięto do niewoli ponad sto tysięcy żołnierzy przeciwnika. Kiedy na Zachodzie wątpiono w ilości jeńców wziętych podczas operacji, Stalin rozkazał przeprowadzić ich po ulicach Moskwy. Od tego momentu zaczynał nazywać Rokossowskiego po imieniu jego oraz jego ojca, takiego honoru dostąpił dotychczas tylko marszałek Szaposznikow. W dalszej części operacji wojska 1. Frontu Białoruskiego uczestniczyły w wyzwoleniu Polski.

W listopadzie 1944 roku na dowodzącego 1. Frontem Białoruskim został wyznaczony Gieorgij Żukow i to on dostąpił zaszczytu zdobycia Berlina. Rokossowski objął 2. Front Białoruski, którego zadaniem było zabezpieczać prawą flankę Żukowa. Tam przeprowadził szereg operacji, w których ponownie wykazał się jako mistrz walki manewrowej. Dwa razy musiał obracać swoje wojska praktycznie o 180 stopni, umiejętnie wykorzystując swoje nieliczne dywizje pancerne i zmechanizowane. W wyniku przeprowadzonych operacji zostało rozbite potężne niemieckie ugrupowanie na wybrzeżu Bałtyku.

24 czerwca 1945 roku po decyzji Stalina Rokossowski dowodził paradą zwycięstwa w Moskwie, którą przyjmował Stalin wspólnie z Żukowem. Po wojnie, przez cztery lata od 1945 do 1949 roku, był głównodowodzącym Północnej Grupy Wojsk okupacyjnych stacjonujących w Niemczech.

rokossowski-legpzpr

W roku 1949 polski prezydent Bolesław Bierut zwrócił się do Stalina z prośbą, aby Rokossowskiego, który – przypomnijmy – z pochodzenia był Polakiem, skierować do Polski, aby pełnił tu funkcję ministra obrony narodowej. Stalin do prośby się przychylił i Rokossowski piastował owo stanowisko od roku 1949 do 1956, przeprowadzając liczne reformy i dostosowując polską armię do nadchodzących wyzwań zimnowojennych. Równocześnie był zastępcą Przewodniczącego Rady Ministrów i członkiem Biura Politycznego KC PZPR. Po śmierci Stalina i Bieruta polski rząd zwolnił go z zajmowanych stanowisk. Za zasługi wojenne otrzymał od polskich władz Order Virtuti Militari.

Od listopada 1956 roku do czerwca roku następnego był zastępcą ministra obrony ZSRR, a od października 1957 roku – Głównym Inspektor Ministerstwa Obrony ZSRR; obie funkcje pełnił równocześnie. Następnie, w 1956 roku, w związku z zaostrzeniem sytuacji na Bliskim Wschodzie wykonywał obowiązki dowodzącego Zakaukaskiego Okręgu Wojskowego. Od stycznia 1958 do kwietnia 1962 roku ponownie piastuje swoje stare funkcje, zastępcy ministra obrony ZSRR i Głównego Inspektora Ministerstwa Obrony.

W 1962 roku, kiedy marszałek odmówił Nikicie Chruszczowowi napisania oczerniającego i oskarżającego dokumentu przeciwko Stalinowi, następnego dnia został zdymisjonowany ze stanowiska zastępcy ministra obrony. Ludzie bliscy Rokossowskiemu, w szczególności jego stały adiutant, generał-major Kulczycki, tłumaczą, że wspomniana odmowa wcale nie była oznaką oddania Rokossowskiego dla Stalina, a jedynie głębokim przekonaniem marszałka, że armia nie powinna uczestniczyć w polityce.

W latach 1967 – 1968 napisał książkę „Żołnierski dług”.

Konstanty Konstantynowicz Rokossowski zmarl 3 sierpnia 1968 roku i został pochowany pod murami Kremla.