Każda z osób interesujących się historią II wojny światowej prędzej czy później natrafi na pojęcie Wunderwaffe, czyli „cudownej broni”. O ile przetłumaczenie tego terminu jest banalnie łatwe, to określenie treści, jaka się za nim kryje, już nie. Jasny jest cel tworzenia konkretnych konstrukcji, a także przyczyny ich sukcesu lub porażki, jednak ich zaliczenie do grupy „cudownych” jest nad wyraz uznaniowe.
Zbrodnie na jeńcach wojennych bądź ludności cywilnej stały się nieodłącznym elementem prowadzonej przez Rzeszę Niemiecką wojny totalnej. W prowadzonej równolegle z działaniami zbrojnymi wojnie psychologicznej istotną rolę odgrywały miejsca, wydarzenia i postacie stanowiące symbole wojny, które wpływały na ducha bojowego zwykłych żołnierzy.
W latach 1939-43 Albania, po podboju dokonanym przez faszystowskie Włochy, była ich integralną częścią. Król Włoch Wiktor Emanuel III stał się królem Albanii, a albańską gwardię królewską przeniesiono do Rzymu.
Książka nie stawia żadnej tezy, z którą można by się zgadzać lub spierać. Pokazuje po prostu i poddaje pod rozwagę pewne fakty, zjawiska i opinie, czym różni się od „Europa walczy” Normana Daviesa, mającej wykazać zachodniemu Czytelnikowi, iż „prawdziwa” wojna toczyła się na froncie wschodnim.
Śmierć Adolfa Hitlera w bunkrze pod Kancelarią Rzeszy w dogorywającym Berlinie oznaczała porzucenie jakichkolwiek nadziei na zwycięstwo. Niemniej jednak wciąż setki tysięcy niemieckich żołnierzy toczyły pozbawioną jakiegokolwiek sensu walkę. Ich przełożeni musieli zakończyć to bezsensowne szaleństwo.
Na wschodzie od bitwy na łuku kurskim Wehrmacht znajdował się w odwrocie. W czerwcu 1944 roku zachodni Alianci w końcu otworzyli drugi front w Europie. Połączone ofensywy z obu stron spowodowały, że na początku 1945 roku III Rzesza znajdowała się już w beznadziejnym położeniu. Wielka trójka – Stalin, Roosevelt i Churchill – omawiała już plany dotyczące zakończenia wojny i kształtu powojennego świata. Ustalenia tych panów do dzisiaj budzą emocje, a tak samo było i wtedy, dlatego zdecydowano się ich wszystkich nie ujawniać.
Mogłoby się wydawać, że wraz ze śmiercią Adolfa Hitlera 30 kwietnia 1945 roku przerwana została ciągłość władzy w upadającej III Rzeszy. Niemniej jeszcze w akcie ostatniej woli Führer zadbał, aby rozpadający się kraj miał swoich włodarzy.
16 kwietnia 1945 roku nad ranem dało się słyszeć na przedmieściach Berlina pomruki zbliżającego się frontu. Tego dnia rozpoczęła się wielka ofensywa Armii Czerwonej znad Odry, której to ofensywy celem było zdobycie Berlina i ostateczna kapitulacja „tysiącletniej Rzeszy”. Rozpoczynał się ostatni akord II wojny światowej w Europie, który patetycznie można nazwać, niczym w ulubionej przez Adolfa Hitlera kompozycji Richarda Wagnera, „Gotterdamerung” – zmierzchem bogów.
W nocy z 15 na 16 kwietnia 1945 roku wszystko było prawie przygotowane po radzieckiej stronie do rozpoczęcia ostatniej ofensywy w tej wojnie. Na całej długości frontu od ujścia Odry do Nysy Łużyckiej trwały gorączkowe przygotowania, rozsyłanie rozkazów i sprawdzenie sprzętu.
Tiger I okazał się maszyną potężną, niezwykle groźną i długo niemającą godnej konkurencji wśród przeciwników. Jednakże miał też liczne wady: słaby i awaryjny silnik, ogromne zużycie paliwa, niezadowalająca mobilność i manewrowość, wreszcie zbyt mała liczba pojazdów.
