„Wład Drakula” jest opartą na faktach powieścią historyczną opowiadającą historię dorosłego życia trzykrotnego hospodara wołoskiego, który na przemian zyskiwał i tracił władzę w Wołoszczyźnie, walczył z Turkami, ale również Polakami oraz wrogiem wewnętrznym: bojarami, bandytami, żebrakami…
Średniowiecze cechowała między innymi ogromna wola podporządkowania sobie przez chrześcijan Ziemi Świętej, gdzie urodził się, nauczał i został ukrzyżowany Jezus Chrystus. Ludność Europy nie mogła ścierpieć, że tak ważne dla nich ziemie znajdują się pod panowaniem innowierców. Stąd narodził się ruch krucjatowy, zapoczątkowany przez papieża Urbana II. Najnowsza publikacja Bellony przybliża Czytelnikom burzliwy okres od roku 1096 (I krucjata) do 1291 (zdobycie Akry przez mameluków).
Pijana wojna = wojna z ludzką twarzą? Teza ryzykowna, ale raczej prawdziwa, bo jak pisze Autor: „[n]ie każdy żołnierz był bohaterem, nie każdy zabijał wrogów i nie każdy odniósł rany. Ale każdy pił”. „Pijana wojna” wpisuje się w trendy współczesnej historiografii. Piszemy i czytamy więcej o życiu zwykłych ludzi, patrzymy na procesy historyczne z perspektywy przeciętnego człowieka. Bo ileż można czytać o decyzjach polityków i sztabowców…
Swego czasu Związek Radziecki nazwany został imperium zła i przyznać trzeba, że nie było to określenie bezpodstawne. Kraj ten kojarzył się ludziom z wieloma różnymi rzeczami, ale niewiele było pozytywnych. Wojny, czystki partyjne, czystki etniczne, powszechna bieda i wszechwładza policji politycznej. Czy można napisać baśń, która będzie działa się w tak przerażającej krainie?
W ostatnich latach Arktyka zmieniła swoje znaczenie w polityce światowej. Nie jest już to tylko zapomniany obszar pokryty czapą lodową, ze względu na globalne ocieplenie radykalnie wzrosła jej wartość strategiczna. Z tego względu monografia Krzysztofa Kubiaka wpisuje się w aktualnie wysoki poziom zainteresowania Arktyką ze strony naukowców, publicystów i przede wszystkim polityków wielu państw, w tym mocarstw światowych.
Wyjątkowa. Kapitalna. Oryginalna. Trudna w czytaniu, gdzieniegdzie diablo irytująca, ale i wynagradzająca trud z naddatkiem. Taka jest nowa książka Briana D’Amato. Problem w tym, że jest też droga, nie trafi więc do tak wielu Czytelników, jak powinna. Wydawnictwo postanowiło bowiem rozbić jeden tom na dwie księgi.
Gdy sięgnąłem po tę książkę, przez moment zastanawiałem się, co można więcej napisać o jednym z najbardziej wyrafinowanych systemów zagłady, jakim bez wątpienia był sowiecki Gułag. Wydawało mi się, że napisano już tak wiele, że mamy do czynienia z pełnym obrazem tego systemu. Po raz kolejny zostałem zaskoczony, praca Orlando Figesa jest bowiem czymś wyjątkowym na tym tle. To opowieść o dwójce młodych ludzi, których rozdzielił wybuch wojny niemiecko-rosyjskiej, a którzy mimo rozłąki i wielu przeciwności trwali we wzajemnym uczuciu miłości i szacunku. Trzynastu lat potrzebowali, by móc znów być razem.
Historia niejedno ma oblicze, czasami przywleka ich więcej nawet niż sam Światowid. Obok szczęku mieczy, bicia w tarabany i wykrzykiwanych komend, w przeszłości można było usłyszeć również dźwięki fletu. I to nawet w tak odległej krainie jaką jest Japonia. Natomiast książka „Gagaku” doskonale to obrazuje.
Chińczycy też od początku grali rolę chłopców do bicia, mieli stworzyć pozory szturmu południowo-wschodniej bramy i wszczęli niepokoje na południu Fortu. A twój były dowódca otrzymał poważniejsze zadanie…
Naszą transformację ustrojową można oceniać różnie, jednak faktem jest, że są miejsca gdzie została przeprowadzona dużo gorzej. Chodzi o Rumunię, kraj przez wiele lat (a często i obecnie) w powszechnej świadomości uważany za zacofany i bardzo biedny. Wszedł w struktury NATO w 2004 roku, a do Unii Europejskiej (mocno na kredyt) – w 2007, czyli odpowiednio pięć i dwa lata później niż Polska. O tym, jakie były koleje losu tego czarnomorskiego państwa, opowiadają Adam Burakowski i Marius Stan w swojej najnowszej książce „Kraj smutny, pełen humoru. Dzieje Rumunii po 1989 roku”.
