Minister spraw wewnętrznych Iranu, Mostafa Mohammad-Najjar, przybył do Moskwy, gdzie prowadzi rozmowy z rosyjskimi politykami na temat rozszerzenia współpracy tych dwu państw w dziedzinie przeciwdziałania handlowi narkotykami.
Recenzje kolejnych części danego cyklu są trudne do pisania. Ciężko bowiem wymyślić coś nowego, czego nie było w poprzednich recenzjach, tak by się nie powtarzać. A z drugiej strony pominięcie zbyt wielu rzeczy spowodowałoby skurczenie się recenzji do rozmiarów notatki prasowej, a też nie o to nam chodzi. Niestety od czasu do czasu trzeba spełnić i takie zadanie, bo oto mamy przed sobą trzecią i ostatnią część pracy „Ostatni sekret Wunderwaffe”, autorstwa Bartosza Rdułtowskiego wydaną przez Technol, którego właścicielem jest tenże Autor.
Wielką zaletą książki jest mnogość świetnie dobranych rycin i fotografii, z których duża część publikowana jest po raz pierwszy (między innymi zdjęcia pochodzące z albumu Hermanna Göringa). Nie można za to powiedzieć wiele dobrego o mapach. Mapa Wału Atlantyckiego (s. 191) robi wrażenie zrobionej w popularnym programie MS Paint. Żadna sztuka narysować od nowa linię pokrywającą się z brzegiem Atlantyku we Francji, Belgii, Holandii, Danii i Norwegii na nowym, estetycznym podkładzie. Mapy na stronach 242 i 243 zdają się zaś nosić piętno anglosaskiej ignorancji realiów Europy Środkowej. Dotyczą one odpowiednio lat 1940 i 1944, gdy tymczasem granice odpowiadają stanowi na sprzed roku 1938. Widzimy tam więc Czechosłowację, Austrię i Polskę.
– Ejże, kojarzę to nazwisko – wykrzykną teraz miłośnicy „Kompanii braci”. No pewnie, że kojarzysz. Oto bowiem wreszcie na polski rynek wróciły wspomnienia jednego z bohaterów kultowego serialu. Dwieście osiemdziesiąt stron porządnej literatury wojennej przywodzącej na myśl legendarne „Szkarłatne godło odwagi” Stephena Crane’a. Tyle że wszystko, o czym przeczytacie w „Kompanii spadochronowej” zdarzyło się naprawdę.
Akcja powieści przenosi Czytelnika do burzliwych dla Starożytnego Rzymu czasów drugiej wojny punickiej, jednego z momentów zwrotnych w historii Imperium. Wojna z Kartaginą do dzisiaj przedstawiana jest jako jeden ze słynniejszych konfliktów w dziejach naszej cywilizacji, a sam Hannibal to dla niejednego współczesnego wzór genialnego dowódcy. Co najciekawsze, sława pokonanego, bądź co bądź, Hannibala zdecydowanie przewyższa sławę jego zwycięzcy, Publiusza Korneliusza Scypiona, nazywanego również Africanusem, bohatera książki Santiago Posteguillo. To jednak młodemu trybunowi przypadło zwycięstwo, od którego zależały dalsze losy prężnie rozwijającego się Wiecznego Miasta.
Może nasunąć się pytanie, co nowego można napisać o wydarzeniach z lat 1919–1920? A jednak można. Autorzy pokazali wydarzenia z roku 1920 w całkowicie innych świetle, niż robiono to dotychczas. Opisali rok dzień po dniu, wykorzystując przy tym fragmenty artykułów z różnych gazet (np. Kuriera Lwowskiego, Kuriera Porannego), wspomnienia, pamiętniki, opracowania do tej pory nie publikowane i po raz pierwszy wykorzystane do pokazania wydarzeń z 1920 roku. Wydarzenia każdego dnia podsumowuje dr Osica. Jego uwagi i przemyślenia czyta się z wielką przyjemnością, potrafi trafnie wskazać rzeczy, które są ważne i oddają atmosferę danego dnia. Czytając książkę, właściwie czekałem na to, abym mógł przeczytać komentarz pana doktora.
Rosyjscy anarchiści i socjaliści epoki caratu dorzucili sporą cegłę do rozwoju nowoczesnego terroryzmu. Ich ofiarami padały najważniejsze osoby w państwie (jak car Aleksander II), nie stronili też od ataków samobójczych. Postaci dwóch z nich – o losach niekoniecznie emblematycznych dla całego ruchu „reakcjonistów” – w „Zamachowcach i zdrajcach” przedstawił Richard Pipes, amerykański historyk i sowietolog (teoretyk i praktyk – był doradcą Ronalda Reagana), jeden z najbardziej znanych specjalistów od historii Rosji. Książka wydana nakładem Wydawnictwa Magnum tak naprawdę składa się z dwóch prac – „Procesu Wiery Z.” z 2010 roku i „Sprawy Diegajewa” z 2003 roku. Jako że nie są to sążniste opracowania – każda z prac liczy po około sto stron – polski wydawca zdecydował się na wydanie ich w jednej pozycji i trzeba przyznać, że było to dobre posunięcie.
Po tym jak przez wiele lat głównym zajęciem Wiktora Suworowa było udowadnianie, że Związek Radziecki przygotowywał się do ataku na III Rzeszę latem 1941 roku, nadeszła pewna zmiana. Tym razem rosyjski Autor wziął pod lupę Niemców i w książce „Samobójstwo” ocenił ich poziom przygotowania oraz przeanalizował powody, dla których Hitler zdecydował się wcielić w życie plan „Barbarossa”. Jest to już kolejne wydanie tego tytułu na polskim runku. Pierwsze ukazało się w 2004 roku nakładem wydawnictwa Adamski i Bieliński, tym razem książka pojawiła się w sprzedaży dzięki wydającemu wszystkie pozycje Suworowa poznańskiemu Rebisowi.
„Czas eksterminacji” został napisany podobnie jak „Noc kryształowa” Martina Gilberta, to jest poprzez wstawianie w odpowiednie miejsca opisywanych historii, fragmentów pamiętników, wspomnień ludzi, tekstów i przemówień. Takie przedstawianie historii jest mi bardzo bliskie, gdyż uważam, że nie ma lepszej formy przekazywania treści niż podpieranie się takimi źródłami, które w bardziej plastyczny sposób odzwierciedlają główną myśl, jaką chciał przekazać Autor. Ponadto w „Czasie eksterminacji” przewija się kilkanaście osób, których wspomnienia z lat 1939–1945 są chronologicznie włączane w główny nurt książki. Z każdym kolejnym wpisem czujemy prawie namacalnie, jak pętla wokół żydowskich świadków tamtych wydarzeń zacieśnia się wraz z postępem terroru władz niemieckich wobec Żydów.
Do rąk Czytelników trafił już drugi tom opowieści o Wittmanie, uważanym za najlepszego pancerniaka II wojny światowej. Pierwszy wzbudził wiele kontrowersji związanych z osobą autora i jego sposobem prezentowania historii Waffen-SS. Czy kontynuacja rozwieje wątpliwości?
