Wpisy w kategorii Historia

Alpejska Dywizja „Monte Rosa” była pierwszą dywizyjną częścią nowej włoskiej Armii Republikańskiej, która narodziła się 16 października 1943, kiedy to podpisano protokół z Rastenburga. Na jego mocy zezwolono marszałkowi Grazianiemu utworzyć cztery włoskie dywizje liczące 52.000 ludzi. 19% żołnierzy dywizji „Monte Rosa” było byłymi żołnierzami armii królewskiej, schwytanej przez Niemców po 8 września. Ochotnicy ci objawiali poglądy czysto faszystowskie lub żywili uczucia antyalianckie i nie mogli się przemóc, aby teraz, po trzech latach walczyć u boku niedawnych wrogów.

O formacjach takich jak Local Defence Volunteers czy Home Guard słyszało już wielu, mało kto jednak wie, że w tworzeniu oddziałów ochotniczych wyprzedziła brytyjski rząd pewna energiczna arystokratka.

Jednym z „trybików” maszyny, jaką była Japonia, trybikiem, który tak znacząco wpłynął na losy tego dalekowschodniego państwa, była armia, a szczególnie jej „uszy i oczy”, czyli wywiad japoński, któremu poświęcony jest niniejszy artykuł.

23 kwietnia 1945 roku Hermann Göring został zmuszony przez Führera do rezygnacji ze stanowiska Naczelnego Dowódcy Sił Powietrznych Rzeszy. Na nowego dowódcę Luftwaffe Hitler zapragnął osobiście wyznaczyć Roberta Rittera von Greima. W celu odebrania nominacji von Greim, który dotychczas dowodził pod Monachium 6. Flotą Powietrzną, musiał stawić się w berlińskim bunkrze Hitlera.

Liban przez lata ze względu oryginalną mozaikę religijno-kulturową, wolność słowa i ważne dla regionu centrum finansowe określano mianem „Szwajcarii Bliskiego Wschodu”.

Przywódcy PKWN na spotkaniu ze Stalinem, już w październiku zadali mu takie pytanie: „Warszawa, no przecież takie straty”. A on odpowiedział: „A co to takiego, u nas nie ma miasta większego, gdzie by nie było takich strat. A Stalingrad, a Kijów, a Mińsk?” Wszędzie takie straty. Powiedział nawet coś ohydnego: „To dobrze, wreszcie Polacy poczuli, co to jest wojna, poczuli smak własnej krwi. A wcześniej Armia Krajowa prowadziła politykę stania z bronią u nogi i w ogóle nie pomagała nam w wojnie z III Rzeszą. Wreszcie wojna dotarła i do waszych domów”. Taka była koncepcja Stalina.

Miłośnicy batalistyki zapewne doskonale pamiętają znakomitą scenę bitwy Rzymian z Germanami, która pojawia się w początkowych sekwencjach hollywoodzkiego hitu „Gladiator”. Owo fikcyjne starcie nawiązuje do prawdziwego konfliktu toczonego w czasach cesarza Marka Aureliusza. Konfliktu, który przeszedł do historii pod nazwą „wojen markomańskich”.

Historycy uważają, że drugi kryzys tajwański w 1958 roku był jedną z tych sytuacji podczas zimnej wojny – obok kryzysu kubańskiego z 1962 roku i sytuacji wokół NATO-wskich ćwiczeń Able Archer z 1983 roku – które groziły rozpętaniem otwartego konfliktu zbrojnego, mogącego przerodzić się w wojnę światową z użyciem broni jądrowej.

Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie drugiej wojny domowej w Rzymie, a dokładnie walk Juliusza Cezara z wojskami Pompejusza i decydującego spotkania tych wielkich wodzów w bitwie pod Farsalos.

Tej nocy nikt nie był bezpieczny, niezależnie od funkcji czy wieku, każdego mogli wziąć za dywersanta lub część nieprzyjacielskiego patrolu. Swoją porcję kul dostały także zwierzęta, w tym pasące się krowy. Głównym przeciwnikiem gwardzistów obsadzających zapory stali się strażacy i policjanci pędzący na pomoc płonącemu Londynowi. Home Guard solidnie zapracowała tej nocy na miano jedynej armii w historii, która zabiła więcej własnych obywateli niż nieprzyjaciół.