Wood porwał się bowiem na temat diablo egzotyczny. Rolę błota podkreślano co prawda w pozycjach na temat wielu bitew i kampanii (z frontem wschodnim II wojny światowej na czele), ale nie doczekała się ona jeszcze treściwego, całościowego opracowania – aż do teraz.
Teraz dochodzimy do kwestii, która w przeszłości uniemożliwiła autorce wydanie powieści, ale też czyni ją – powieść, nie autorkę – szczególnie wartościową i na swój sposób wyjątkową. Otóż Magda Kozak, z zawodu lekarka, z zamiłowania jest spadochroniarką. I tak sobie wspomina, że wydawcy z początku odrzucali „Fiolet” jako „instrukcję składania spadochronu”.
Filozof sapnął ponownie. Podniósł się nieco, wytarł umazane rękawice o ubranie kolejnego trupa. Gość miał na soiobie kurtkę, której kolor można by od biedy uznać za zgniłozielony. Ale nie miał na sobie żadnego plecaczka – ale może ten upadł gdzieś obok? Filozof zaczął przeszukiwać okolicę, metodycznie, powoli, odsuwając kolejne zwłoki. W tym miejscu Orbitery pokazywały wyraźnie stosy splecionych w męce ciał, plecaczek mógł się gdzieś zawieruszyć pomiędzy nimi.
Spot został nakręcony przez Stanisława Mąderka. Więcej o Staszku i jego projektach na jego oficjalnej stronie.
Niektórzy z naszych Czytelników prawdopodobnie kojarzą, być może nawet znają wspomnienia Waltera Schellenberga, wydane w naszym kraju jeszcze za poprzedniego ustroju. Wtedy – z przyczyn takich, co to każdy wie i rozumie, a nikt nie chce wspominać – zostały bezczelnie ocenzurowane. Na szczęście trafiła już na półki księgarń nowa wersja, przełożona z angielskiego, ale kompletna, nietknięta flamastrem cenzora.
Niepozorne książeczki wydawane przez Osprey Publishing to bodaj najsłynniejsza w skali globu i najbardziej poważana seria wydawnicza o tematyce historycznowojennej. Już w oryginalnej wersji językowej zyskały w Polsce wiernych fanów, ale z powodu bariery językowej (znajomość angielskiego w narodzie polskim wciąż nie stoi na wybitnie wysokim poziomie), jak i finansowa (koszt sprowadzenia wybranej pozycji z zagranicy) ospreye nie mogły zyskać między Odrą a Bugiem należnej im popularności.
Rok 1968 był niezwykły, jeśli chodzi o zimnowojenne zmagania na oceanach. Najpierw na Pacyfiku zaginął radziecki okręt podwodny K-129 z trzema pociskami balistycznymi z głowicami wodorowymi na pokładzie, następnie amerykański okręt szpiegowski USS Pueblo został zatrzymany i przejęty przez wojska Korei Północnej, a jego załoga trafiła do niewoli i wreszcie kilka miesięcy później na Atlantyku zatonął amerykański szturmowy okręt podwodny o napędzie atomowym USS Scorpion.
Biografie, które dotychczas czytałem, opisywały najwybitniejszych wodzów, tyranów, generałów czy prezydentów. W tym wypadku tytuł i okładka świadczyły, że będzie to historia życia rosyjskiej księżnej z dworu cara Mikołaja II i jej wspomnienia sprzed rewolucji. Tak nie jest. Ta biografia jest inna. Po pierwsze: napisana przez wnuczkę, co jest zaskakujące, bo który wnuk w dzisiejszych czasach interesuje się historią swoich dziadków?
Zwykle entuzjastycznie podchodzę do każdej recenzowanej książki. Jednak gdy sięgnąłem po tę, miałem mieszane myśli. Szumny tytuł wobec mizernych rozmiarów i objętości musiał ostudzić czytelniczy zapał i wzmóc surowy, recenzencki instynkt. Przez całą lekturę starałem się odrzucić wszelkie uprzedzenia odnośnie „kompleksowych”, a niezbyt obszernych publikacji anglosaskich historyków, niestety sama publikacja mi na to nie pozwoliła.
Książka o historii Dywizji Pancernej SS „Hitlerjugend” jest przedrukiem jej oryginalnej angielskiej wersji. Pozycja, podobnie jak inne z tej serii, jest pięknie wydana, z mnóstwem bardzo ciekawych i świetnie dobranych zdjęć oraz mapek dopasowanych do treści danego podrozdziału, a nawet strony.
