Trudno mi oszacować, ile ukazuje się rocznie książek na temat historii III Rzeszy i jak wiele z nich jest dobrych, ciekawych, a co najważniejsze wnoszących pewną nowość do dotychczasowego stanu wiedzy. Wiem natomiast, że jedną z najciekawszych pozycji na temat historii Niemiec i Niemców w latach 1933–1945, którą udało mi się przeczytać w ciągu ostatniego roku, jest książka Petera Fritzschego.
Wierni Czytelnicy naszego portalu zdążyli już zauważyć, że jednym z autorów publikujących tu swoje artykuły jest dr Rafał Ożarowski. Zainteresowania badawcze adiunkta w Instytucie Politologii Uniwersytetu Gdańskiego skupiają się na problematyce bliskowschodniej. Druga samodzielna monografia autora (po „Ideologii na Bliskim Wschodzie”) została poświęcona libańskiemu Hezbollahowi – szyickiemu ugrupowaniu… no właśnie: religijnemu, politycznemu czy może terrorystycznemu?
Oczywiście przy oglądaniu tego filmu nie sposób uciec od porównania do nowszej, niemieckiej produkcji z 2004 roku pod tytułem „Upadek”. Zarówno w jednej, jak i w drugiej oglądamy ostatnie dni Hitlera i jego najwierniejszej świty zamkniętych w bunkrze pod Kancelarią Rzeszy.
Kto czytał „Dzieci Groznego” norweskiej dziennikarki Åsne Seierstad, ten wie już, czego mniej więcej się spodziewać po Littellu. Amerykańsko-francuski pisarz skupia się na rozmaitych przejawach nadużywania władzy przez młodego prezydenta-dyktatora Ramzana Kadyrowa, jego administrację i prywatną armię ochroniarzy zwanych kadyrowcami.
Nie jestem miłośnikiem powieści marynistycznych. Choć do morza mam godzinę jazdy samochodem, odróżniam sterburtę od bakburty i miałem kuzyna w Marynarce, ten gatunek prozy nigdy mnie nie pociągał. Są tylko dwa powody, dla których mogę sięgnąć po takąż powieść – obowiązek napisania recenzji i nazwisko imć Jacka Komudy na okładce. Tak, jestem fanem Komudy i nie zawaham się tego wyznać!
W tym roku wyszła książka profesora Dennisa Deletanta „Rumunia. Zapomniany sojusznik Hitlera”, która w oryginale ukazała się w 2005 roku. I tu należy się małe sprostowanie: tytuł może być nieco mylący dla polskiego Czytelnika, ponieważ nie jest to monografia udziału Rumunii, czwartego pod względem zaangażowania na froncie wschodnim państwa Osi na froncie wschodnim, ale monografia losu Żydów i Romów w tym kraju i pod jego panowaniem.
Niezależnie od naszych poglądów i tego, z którą wersją historii się zgadzamy – oficjalną rosyjską czy „odkłamaną” prezentowaną przez Suworowa, Sołonina i kilku innych autorów – większość faktów dotyczących wydarzeń na froncie wschodnim począwszy od roku 1939 jest mniej więcej powszechnie znana. Jednak jest taki obszar, który przy opisywaniu radzieckiej polityki zagranicznej względem zachodnich sąsiadów nieco nam umyka – to stosunki radziecko-fińskie.
Wbrew polskiemu tytułowi książka nie ma nic wspólnego ze słynnym amerykańskim filmem Olivera Stone’a. W oryginale tytuł brzmi „The Longest Winter”, co dosłownie tłumaczyłoby się na polski jako „Najdłuższa zima”. I faktycznie, chyba należałoby taki pozostawić, nie jestem w stanie wymyślić niczego lepszego, a trudno mi sobie wyobrazić, że tak ni z gruszki, ni z pietruszki ktoś w wydawnictwie Znak postanowił nawiązać do filmu o wojnie wietnamskiej.
Uprzedzam nieświadomych, że jest to nie publikacja popularyzująca spektakularną walkę specsłużb z terrorystami, ale poważna praca stanowiąca uporządkowane źródło wiedzy dla Czytelnika interesującego się problematyką bezpieczeństwa, przede wszystkim dedykowana tym, którzy dopiero rozpoczynają poznawania sfery antyterrorystycznej i kontrterrorystycznej.
W rzeczywistości na prawej flance niemieckiego dowódcy – w rejonie który oglądał przez swoją lornetkę – było mniej niż tysiąc żołnierzy, w tym wielu byłych aktorów, pisarzy, dekoratorów, specjalistów w zakresie kamuflażu, a nawet projektantów mody. Należeli do ściśle tajnej amerykańskiej armii, wytrenowanej w nabieraniu Niemców. Ich działalność miała na celu luzowanie innych oddziałów alianckich i utrzymywanie przeciwnika w miejscu.
