Jeszcze przed premierą „Niepokonanych” ciekaw byłem niezmiernie, jak temat tak ważny dla wojennych losów Polaków zostanie przerobiony przez Hollywood. Przyznam szczerze, że nie liczyłem na ambitne, autorskie kino, gdyż znane nazwisko reżysera, znakomitego bądź co bądź, i co za tym idzie, wielkie pieniądze, rządzą się swoimi prawami. Krótko mówiąc, musi być „po amerykańsku”, czyli poprawnie politycznie, łatwo przyswajalnie, czasami wręcz łopatologicznie. Z drugiej zaś strony cieszyłem się niezmiernie, że tematem nareszcie ktoś się zajął, szkoda, że nie nasi rodzimi twórcy.

Oglądając „Fair Game”, trudno stwierdzić, jaki to film. Początkowo sensacyjny – widzimy Valerie na zagranicznych, tajnych i z pewnością niebezpiecznych misjach. Potem zaczynamy oglądać political fiction, gdzie reżyser pokazuje nam kulisy wielkiej, waszyngtońskiej polityki. Na koniec zaś raczy się nas dramatem rodzinnym. I ten zabieg, celowy lub nie, moim zdaniem położył film.

Film ogląda się początkowo dość przyjemnie, zapowiada się nawet ciekawie. Jednak im dalej w las, tym gorzej. Samo szykowanie wspomnianej ekipy dzielnych zuchów, mającej stanąć naprzeciw znacznie liczniejszego nieprzyjaciela, jest bezczelnie przekalkowane z innych filmów. Za tak schematyczne rozwiązanie należałoby scenarzystę ukarać zakuciem w dyby na cały dzień.

Wojny w filmie mamy niewiele, jedynie na początku widzimy, jak główni bohaterowie utrwalają na kliszach życie w prowizorycznym szpitalu polowym, dokąd przywozi się rannych w boju kurdyjskich bojowników. Wojenna rzeczywistość robi na jednym z nich tak porażające wrażenie, że postanawia wrócić do rodzinnej Irlandii, skąd obaj pochodzą. Drugi postanawia zostać i czekać na okazję do zrobienia tego jedynego zdjęcia, które przyniesie mu sławę.

W połowie kwietnia Monolith Video wypuścił na rynek brytyjski film dla miłośników produkcji historycznych „Centurion”. Film opowiada o obecności i próbach podboju Brytanii przez legiony rzymskie, a w szczególności o historii legendarnego IX Legionu. „Centuriona” polecam przede wszystkim tym, którzy nie widzieli jeszcze w miarę świeżej produkcji (z lutego tego roku) pod tytułem „Dziewiąty Legion” bądź chcą te filmy porównać.

W roku 2008 producenci z Państwa Środka uraczyli nas nową produkcją nawiązującą do średniowiecznej historii Chin – filmem w reżyserii Johna Woo „Trzy Królestwa”. W skrócie: film opowiada o zmaganiach ówczesnego premiera, który na rozkaz słabego i nieudolnego cesarza próbuje podbić dwa niechętne jego rozszerzającej się władzy księstwa z południa kraju. W międzyczasie wychodzi na jaw, że walka z buntownikami ma drugie dno w postaci skrywanego zauroczenia premiera żoną jednego z rebeliantów.

Ciekawy tytuł wypuścił na rynek Monolith Video, który pod koniec ubiegłego roku wydał film pod tytułem „Papieżyca Joanna”. Jest to telewizyjna koprodukcja niemiecko-hiszpańsko-brytyjsko-włoska. Trzeba przyznać, że mieszanka ciekawa. Widzowie, którzy uważnie śledzą poczynania naszych zachodnich sąsiadów, zauważyli pewnie, że zaczęli się specjalizować w kinie do niedawna zarezerwowanym dla wielkich hollywoodzkich produkcji. Mam tu na myśli filmy przygodowe, katastroficzne i historyczne.

Oczywiście przy oglądaniu tego filmu nie sposób uciec od porównania do nowszej, niemieckiej produkcji z 2004 roku pod tytułem „Upadek”. Zarówno w jednej, jak i w drugiej oglądamy ostatnie dni Hitlera i jego najwierniejszej świty zamkniętych w bunkrze pod Kancelarią Rzeszy.

Do tej pory w dziale recenzji prezentowaliśmy opisy filmów, które pośrednio lub bezpośrednio nawiązywały do tematyki portalu Konflikty.pl. Prezentowaliśmy recenzje filmów historycznych, o tematyce wojskowej lub w inny sposób z nią powiązanych. Podążając za legendarnym Monty Pythonem, chciałoby się powiedzieć: „A teraz coś zupełnie z innej beczki”.

Co można napisać o samym filmie? Jest moim zdaniem niezwykle przejmujący, każe się zastanowić nad sensem wielu spraw. Nie tylko nad celowością amerykańskiej interwencji w Iraku, polityką USA po zakończeniu walk, ale także nad stanem psychicznym żołnierzy biorących udział w walce, sposobem radzenia sobie ze stresem czy odpowiedzialnością dowódców za zachowanie i czyny podwładnych, w tym przypadku szeregowych żołnierzy.