Swego czasu Związek Radziecki nazwany został imperium zła i przyznać trzeba, że nie było to określenie bezpodstawne. Kraj ten kojarzył się ludziom z wieloma różnymi rzeczami, ale niewiele było pozytywnych. Wojny, czystki partyjne, czystki etniczne, powszechna bieda i wszechwładza policji politycznej. Czy można napisać baśń, która będzie działa się w tak przerażającej krainie?
W ostatnich latach Arktyka zmieniła swoje znaczenie w polityce światowej. Nie jest już to tylko zapomniany obszar pokryty czapą lodową, ze względu na globalne ocieplenie radykalnie wzrosła jej wartość strategiczna. Z tego względu monografia Krzysztofa Kubiaka wpisuje się w aktualnie wysoki poziom zainteresowania Arktyką ze strony naukowców, publicystów i przede wszystkim polityków wielu państw, w tym mocarstw światowych.
Wyjątkowa. Kapitalna. Oryginalna. Trudna w czytaniu, gdzieniegdzie diablo irytująca, ale i wynagradzająca trud z naddatkiem. Taka jest nowa książka Briana D’Amato. Problem w tym, że jest też droga, nie trafi więc do tak wielu Czytelników, jak powinna. Wydawnictwo postanowiło bowiem rozbić jeden tom na dwie księgi.
Gdy sięgnąłem po tę książkę, przez moment zastanawiałem się, co można więcej napisać o jednym z najbardziej wyrafinowanych systemów zagłady, jakim bez wątpienia był sowiecki Gułag. Wydawało mi się, że napisano już tak wiele, że mamy do czynienia z pełnym obrazem tego systemu. Po raz kolejny zostałem zaskoczony, praca Orlando Figesa jest bowiem czymś wyjątkowym na tym tle. To opowieść o dwójce młodych ludzi, których rozdzielił wybuch wojny niemiecko-rosyjskiej, a którzy mimo rozłąki i wielu przeciwności trwali we wzajemnym uczuciu miłości i szacunku. Trzynastu lat potrzebowali, by móc znów być razem.
Historia niejedno ma oblicze, czasami przywleka ich więcej nawet niż sam Światowid. Obok szczęku mieczy, bicia w tarabany i wykrzykiwanych komend, w przeszłości można było usłyszeć również dźwięki fletu. I to nawet w tak odległej krainie jaką jest Japonia. Natomiast książka „Gagaku” doskonale to obrazuje.
Naszą transformację ustrojową można oceniać różnie, jednak faktem jest, że są miejsca gdzie została przeprowadzona dużo gorzej. Chodzi o Rumunię, kraj przez wiele lat (a często i obecnie) w powszechnej świadomości uważany za zacofany i bardzo biedny. Wszedł w struktury NATO w 2004 roku, a do Unii Europejskiej (mocno na kredyt) – w 2007, czyli odpowiednio pięć i dwa lata później niż Polska. O tym, jakie były koleje losu tego czarnomorskiego państwa, opowiadają Adam Burakowski i Marius Stan w swojej najnowszej książce „Kraj smutny, pełen humoru. Dzieje Rumunii po 1989 roku”.
Jednym z autorów, których książkę chciałem przeczytać w ciągu ostatnich kilkunastu miesięcy, był Sławomir Koper. Dlatego gdy dowiedziałem się o możliwości zrecenzowania jego najnowszego dzieła, od razu zgłosiłem się na „ochotnika”. I jaki wniosek z lektury? Już nie pamiętam sytuacji (podejrzewam, że ostatni taki raz miał miejsce w wieku szkolnym), kiedy książkę przeczytałem w ciągu dwóch dni. Publikację liczącą ponad 400 stron.
Jeszcze kilka lat temu postać nieżyjącego już Tiziana Terzaniego ocierała się nad Wisłą o anonimowość. Choć zwano go „włoskim Kapuścińskim” (a w Italii to Kapuściński był „polskim Terzanim”), dopiero niedawno zaczął zdobywać u nas jakąś konkretną popularność. Do tej pory znaliśmy go głównie jako bystrego obserwatora Azji i Dalekiego Wschodu, zwłaszcza zaś Chin. „Listy przeciwko wojnie”, będące w istocie jego wypowiedziami w prasowej dyskusji stoczonej z nie mniej odeń sławną Orianą Fallaci, ukazują go jako komentatora politycznego.
Autor przenosi Czytelnika do 1817 roku do Londynu. Dwa lata po zakończeniu wojny z Napoleonem społeczeństwo brytyjskie podzielone jest na tych, którzy walczyli i czują się po powrocie do domu wyalienowani, nie mogą znaleźć dla siebie miejsca, celu w życiu ani pracy tak jak główny bohater Sandman, oraz na tych, którzy pozostali w kraju i powodzi się im świetnie, a do tego przywłaszczyli sobie laury.
Kluczowy dla konstruowanego powieściowego świata pomysł bionanobotów jest w SF-ce eksploatowany już od lat 80. (na przykład Stanisław Lem, „Wizja lokalna”, 1982), a daleko Edelmanowi do ekspresywności wizji cywilizacji eksplodującej ku przyszłości, którą można znaleźć choćby u Charlesa Strossa w „Accelerando” .
