Od „Piratów z Karaibów” muszkieterowie Paula W.S. Andersona różnią się między innymi tym, że zamiast rumu piją wino. I choć jest to wino tanie, pośród widzów na pewno znajdzie swoich amatorów. Ten filmowy jabol zasmakuje przede wszystkim spragnionym miłośnikom kina awanturniczego.
Jednym z autorów, których książkę chciałem przeczytać w ciągu ostatnich kilkunastu miesięcy, był Sławomir Koper. Dlatego gdy dowiedziałem się o możliwości zrecenzowania jego najnowszego dzieła, od razu zgłosiłem się na „ochotnika”. I jaki wniosek z lektury? Już nie pamiętam sytuacji (podejrzewam, że ostatni taki raz miał miejsce w wieku szkolnym), kiedy książkę przeczytałem w ciągu dwóch dni. Publikację liczącą ponad 400 stron.
Jeszcze kilka lat temu postać nieżyjącego już Tiziana Terzaniego ocierała się nad Wisłą o anonimowość. Choć zwano go „włoskim Kapuścińskim” (a w Italii to Kapuściński był „polskim Terzanim”), dopiero niedawno zaczął zdobywać u nas jakąś konkretną popularność. Do tej pory znaliśmy go głównie jako bystrego obserwatora Azji i Dalekiego Wschodu, zwłaszcza zaś Chin. „Listy przeciwko wojnie”, będące w istocie jego wypowiedziami w prasowej dyskusji stoczonej z nie mniej odeń sławną Orianą Fallaci, ukazują go jako komentatora politycznego.
Autor przenosi Czytelnika do 1817 roku do Londynu. Dwa lata po zakończeniu wojny z Napoleonem społeczeństwo brytyjskie podzielone jest na tych, którzy walczyli i czują się po powrocie do domu wyalienowani, nie mogą znaleźć dla siebie miejsca, celu w życiu ani pracy tak jak główny bohater Sandman, oraz na tych, którzy pozostali w kraju i powodzi się im świetnie, a do tego przywłaszczyli sobie laury.
Kluczowy dla konstruowanego powieściowego świata pomysł bionanobotów jest w SF-ce eksploatowany już od lat 80. (na przykład Stanisław Lem, „Wizja lokalna”, 1982), a daleko Edelmanowi do ekspresywności wizji cywilizacji eksplodującej ku przyszłości, którą można znaleźć choćby u Charlesa Strossa w „Accelerando” .
Polski tytuł filmu „Margin call” wybrano nieprzypadkowo. Chciwość to jeden z siedmiu grzechów głównych. Chciwość powoduje, że własny interes stawiamy ponad całymi społecznościami, narodami i poczuciem sprawiedliwości. Tak więc na pierwszy rzut oka film o chciwości ludzkiej moglibyśmy uznać za moralitet, którego przesłaniem jest bezużyteczność, a nawet szkodliwość świata finansów dla zwykłych ludzi.
Lata sześćdziesiąte ubiegłego stulecia symbolizuje, w wymiarze politycznym, kilka osobowości, wśród których jedną z bardziej wybijających się pod względem medialnym był Ernesto Guevara de la Serna, Argentyńczyk z pochodzenia, lekarz z wykształcenia, a z wyboru – rewolucjonista. Bohater rewolucji kubańskiej, o którym mówiono z pogardą „rzeźnik z Hawany”. Zdecydowanie przereklamowany, zapadł w pamięci wielu ludzi jako męczennik, który zginął śmiercią tragiczną za sprawę, zamordowany przez siepaczy z armii boliwijskiej, wspieranych przez instruktorów z CIA. Utrwalona w ten sposób legenda w dużej mierze przetrwała do dnia dzisiejszego.
Autor zabiera Czytelnika nie tylko w ciekawą i zawiłą zagadkę kryminalną ale również do Warszawy końca XIX wieku. Zwiedzamy ją – choć o nie zwiedzanie turystyczne tu chodzi – wraz z głównym bohaterem, Estarem Pawłowiczem Van Houtenem, tajnym urzędnikiem do zadań specjalnych ze stolicy Imperium Rosyjskiego, który zaczyna dochodzenie w sprawie serii brutalnych morderstw młodych kobiet. Oczywiście dochodzenie jest ściśle tajne i nikt poza osobami wtajemniczonymi nie wie o jego misji.
To nie jest lektura do poduszki. Brutalna, czasami może aż nadto, ale Komuda przyzwyczaił już swoich Czytelników do stosowania środków wyrazu, których nie uświadczymy w bestsellerach dla gimnazjalistów. Zawsze uważałem, że mocną – jeśli nie najmocniejszą – stroną Autora są dialogi. Tak jest i tym razem – mięsiste, z nerwem, bez nadużywania archaizmów, a więc grzechu tak często popełnianego przez pisarzy po raz pierwszy próbujących sił w powieściach osadzonych w konkretnych realiach historycznych.
Holokaust widziany oczami dziecka i opowiedziany jego słowami. Porażający realizm i naturalizm w każdej opisywanej scenie. Historia pewnej rodziny, w której obok ludzi, głównym bohaterem jest ubranie. Oto „Dziewczynka w zielonym sweterku”.
