Z wielu przyczyn obszar nazywany Bliskim, lub jak wolą Anglosasi: Środkowym Wschodem od lat jest świadkiem ciągłych starć i konfliktów na płaszczyźnie międzynarodowej. Przenikają się tam interesy wielkich mocarstw, trzech wielkich religii monoteistycznych, a także, co oczywiste, interesy wszystkich państw, jakie istnieją na tym obszarze i w jego okolicach.
Jeszcze do niedawna wydawało mi się, że co było do napisania o bitwie warszawskiej z 1920 roku, to już napisano. Myślałem, że jest sprawą zbędną i niepotrzebną kolejny raz nawet spróbować napisać książkę o kampanii świeżo odrodzonego państwa i armii polskiej na wschodzie Europy. No i tu się myliłem.
W odpowiedzi na pytanie, kto kierował w czasie drugiej wojny światowej planem eksterminacji Żydów na Wschodzie, nazwisko Globocnik pada rzadko. Mało kto dziś wie, kim był i czym w czasie wojny zajmował się ten SS-Obergruppenführer.
Przyznam, że nieczęsto udaje się znaleźć wśród literatury historycznej książki stanowiące de facto reportaż historyczny, będący esencją wieloletniego i wielowątkowego śledztwa przeprowadzonego przez dokumentalistę „z krwi i kości”, jakim jest autor tej właśnie niezwykłej publikacji – powszechnie znany i ceniony dziennikarz Ryszard Wójcik.
Cała akcja książki toczy się jednego dnia – 2 maja 1808 roku, kiedy to mieszkańcy Madrytu zbuntowali się przeciwko francuskim okupantom. Zryw nie miał odgórnego przywództwa – była to walka ludu, gdyż zarówno wyższe sfery, jak i zdecydowana część wojsk hiszpańskich pozostała bierna, nie chcąc narażać się na represje ze strony wojsk cesarskich.
Jan Karski – to nazwisko kojarzy chyba każdy Polak zorientowany w naszej drugowojennej historii. Ale zapewne mało kto kojarzy coś ponad zestawienie „Karski – kurier”; a i tak poprawnie w jego wypadku jest nie „kurier”, ale „emisariusz”. Los Kazimierza Moczarskiego jest podobny.
Jest to książka jak najbardziej godna polecenia, nie tylko osobom zainteresowanym tematem czy studentom odpowiednich kierunków, ale wszystkim. Wszyscy bowiem mamy na co dzień styczność ze środkami masowego przekazu, a kolejne doniesienia o zamachach i innej działalności terrorystycznej widzimy na ekranie telewizora niemal codziennie.
Na 260 stronach (plus bibliografia i indeks) Peter Burke, wykładowca na uniwersytecie w Cambridge, prezentuje historię ogółu języków wczesnonowożytnej (a więc od schyłku średniowiecza) Europy. Dowie się więc Czytelnik, jak zmieniała się rola łaciny i że wbrew pozorom w pewnych aspektach mowa Cycerona trzymała się dzielnie przez dość długi czas.
Tym razem mam przyjemność przedstawić drugi tom (niezależny od pierwszego) pracy znanego mediewisty i popularyzatora historii Dariusza Piwowarczyka z serii „Sławni Rycerze Europy”. Kolejny tom, tak jak poprzedni („Rycerze Chrystusa”), opisuje historię dziesięciu europejskich rycerzy, tyle że tym razem autor skupia się na ich służbie damom dworu swego suzerena. Książka została starannie i porządnie wydana, na szczęście zachowano bardzo dobrą oprawę graficzną i edytorską.
Ostatnio miałem w końcu przyjemność przestudiować książkę opisującą jedną z najciekawszych – choć nie moją ulubioną – epok historycznych, a mianowicie średniowiecze. Z tym że napisać dobrą, ciekawą i wciągającą książkę o tym okresie nie jest łatwo. Nie jest też łatwo napisać dobrą pracę o jednym z najciekawszych tematów dotyczącej tejże epoki, czyli historii rycerstwa i rycerzy.
