Obrodziło nam książkami o II wojnie światowej na Pacyfiku. Po świetnej „Ucieczce z głębin” Aleksa Kershawa na polskim rynku księgarskim pojawia się wstrząsająca opowieść żołnierza Korpusu Piechoty Morskiej wspominającego swój udział w bitwach na dwóch japońskich wyspach – Peleliu i Okinawie.
Kershaw skupia się na ostatnim patrolu „Tanga” i późniejszych losach jego załogi. W czasie owego – nader udanego – patrolu okręt dowodzony przez wytrawnego łowcę Richarda O’Kane’a odpalił 24 torpedy. Pierwsze 23 zadziałało bez zarzutu i posłało na dno kilka jednostek pod cesarską banderą, ale ostatnia z jakiegoś powodu wykręciła kółko i trafiła w okręt, który ją wystrzelił.
Jednym pomaga układanie domków z kart w wietrzną pogodę, inni natomiast potrzebują czegoś znacznie bardziej ekscytującego, czegoś co pozwoli podnieść ciśnienie krwi płynącej w żyłach i dostarczyć niespotykanych wrażeń. Tym czymś może być na przykład podjęcie zawodu szpiega.
Każdy śledzący choćby ostatnie obchody 20-lecia upadku komunizmu w Polsce zauważył niewątpliwie jedno – jak skraje oceny, emocje i podziały towarzyszom nie tylko historykom czy politykom, ale i całemu społeczeństwu, jeżeli chodzi o ocenę i rozliczenie się z najnowszą historią naszego kraju.
Po raz kolejny przychodzi mi recenzować książkę wybitnego specjalisty z dziedziny działań wojskowych w czasie II wojny światowej – Michaela Reynoldsa. Chociaż napisał wiele pozycji o obu stronach konfliktu, póki co Instytut Wydawniczy Erica wydaje tylko poświęcone Waffen-SS (chociaż niedługo powinno się to zmienić).
Dzieje i historia Rosji i narodu rosyjskiego – a raczej narodów wchodzących w skład imperium Romanowów, a później Związku Radzieckiego – są chyba jednymi z najciekawszych, a co za tym idzie, od zawsze cieszą się niezmiennym zainteresowaniem historyków z całego świata i, co najważniejsze, Czytelników.
Ze’ev Sapir wspominał jako świadek na procesie Adolfa Eichmanna: „Kobiety omdlewały; w jednym rogu wagonu ludzie krzyczeli wody, ale nie było wody – nie mogliśmy im dać wody, bo jej nie mieliśmy. W drugim rogu wagonu, matka tuliła swe dziecko do siebie. Pamiętam jej słowa bardzo dobrze: «śpij, moje dziecko». Ale dziecko nie mogło usnąć, bo było bardzo głodne. Nie jadło już od paru dni, od naszego wyjazdu z miasteczka. Przybyliśmy do Auschwitz…”
Pod wieloma względami druga wojna światowa była przełomem, jeśli chodzi o sposób prowadzenia działań zbrojnych. W pełni ukazała wielkie możliwości tkwiące w urządzeniach mechanicznych, które początek miały w czasie Wielkiej Wojny. Przejście na niemal całkowitą mechanizację oznaczało kres jednego z rodzajów wojsk, który do tej pory stanowił znaczącą siłę każdej armii – kawalerii.
Jedną z najważniejszych rocznic anno domini 2009 była oczywiście 70. rocznica wybuchu II wojny światowej. Pozwólcie, że teraz, gdy rok rocznicowy dobiegł już końca, opowiemy Wam o jednej z najciekawszych książek, jakie pojawiły się z tej okazji na polskim rynku wydawniczym.
12 maja 2008 roku zgasła „najjaśniejsza gwiazda na tle okupacyjnej nocy” – Irena Sendlerowa, postać heroiczna, dzięki której możemy z dumą mówić o człowieczeństwie w realiach II wojny światowej. Nie dopuszczam do siebie myśli, iż ktoś z Czytelników nie zna choćby podstawowych informacji o życiu tej niezwykłej kobiety-legendy.
