Posts tagged W.A.B.

Klementyna Suchanow, Autorka „Królowej Karaibów”, wyrusza w podróż na Kubę w poszukiwaniu korespondencji pomiędzy Witoldem Gombrowiczem a nieco już zapomnianym kubańskim poetą Virgiliem Piñerą. Podróż jest okazją do przybliżenia obecnego oblicza wyspy, wciąż znajdującej się pod urokiem Fidela Castro. Autorka snuje więc opowieść na trzech płaszczyznach. Z jednej strony porusza historię wyspy, kreśląc przyczyny i skutki rewolucji; z drugiej – wchodzi w świat artystów Kuby, ukazuje ich życie prywatne, uchyla, nieraz bardzo wstydliwego, rąbka tajemnic ich twórczości; wreszcie wyprawa Autorki jest pretekstem do spojrzenia na współczesną Kubę.

Główną osią „Zakochanego jeńca” są przeżycia i obserwacje Autora z pobytu w obozach dla uchodźców w Jordanii. Genet, po nieudanej próbie samobójczej, wyjechał pod koniec lat 60. na Daleki Wschód. Trzyletni pobyt wśród Palestyńczyków mocno odbił się na Autorze. Genet robił liczne notatki. Wielu przywódców bardzo liczyło na jego publikację, widząc w Genecie sprzymierzeńca, który być może poruszy opinię publiczną w Europie. Francuz opisuje również amerykański ruch Czarnych Panter, których głównym celem była walka z przejawami dyskryminacji czarnej ludności Stanów Zjednoczonych. Ostatecznie książka jest swego rodzaju rozliczeniem się Geneta z burzliwego życia.

Czy Francuzi zdobyli Anglię w 1066 roku? Absolutnie nie, ponieważ tego dokonali Normanowie! Gilotyny nie wynalazł doktor Guillotin, została wynaleziona w Anglii, w Yorkshire. Bąbelki w szampanie to nie dzieło słynnego zakonnika Pierre’a Pérignona, ale Anglików. Bagietka również nie jest francuska, ponieważ przywieźli ja do Francji austriaccy żołnierze w 1815 roku. I tak dalej, i tak dalej.

Ostatnie protesty po – wiele na to wskazuje – sfałszowanych wyborach prezydenckich i parlamentarnych w Rosji każą ponownie zadać sobie pytanie, w jakim kierunku zmierza (a może już tam dotarła?) rosyjska demokracja. Odpowiedź z pewnością nie będzie tak trudna, jak wskazanie człowieka odpowiedzialnego za jej kondycję, daleko odbiegającą od zachodnich standardów. Władimir Putin, bo to o nim oczywiście jest mowa, zmonopolizował scenę polityczną największego kraju na świecie.

Jeszcze kilka lat temu postać nieżyjącego już Tiziana Terzaniego ocierała się nad Wisłą o anonimowość. Choć zwano go „włoskim Kapuścińskim” (a w Italii to Kapuściński był „polskim Terzanim”), dopiero niedawno zaczął zdobywać u nas jakąś konkretną popularność. Do tej pory znaliśmy go głównie jako bystrego obserwatora Azji i Dalekiego Wschodu, zwłaszcza zaś Chin. „Listy przeciwko wojnie”, będące w istocie jego wypowiedziami w prasowej dyskusji stoczonej z nie mniej odeń sławną Orianą Fallaci, ukazują go jako komentatora politycznego.

W skład książki wchodzi trzynaście chronologicznie i tematycznie ułożonych reportaży, których celem jest ukazanie zmieniającej się niemal jak w kalejdoskopie sytuacji tego państwa krótko po zakończeniu II wojnie w Zatoce Perskiej aż po 2009 rok. Co cenne w tych reportażach, a dla mnie jako historyka wartościowe, to historyczne opisy i narracja wrzucana przez Autora tam, gdzie należałoby wyjaśnić zawiłości historyczne, polityczne czy kulturalne.

Rok 1988. Trup na festiwalu rockowym w Jarocinie. Młoda dziewczyna znaleziona ze zrobioną młotkiem dziurą w głowie. Zwykłe morderstwo spowodowane zbyt dużą ilością alkoholu i rosnącym problemem narkotykowym czy jakaś grubsza sprawa? Tak rozpoczyna się akcja najnowszej książki Ryszarda Ćwirleja „Mocne uderzenie”.

Wydaje się, że Max Cegielski do pisania biografii Rechowiczów przystąpił z wielu powodów, sam różnie to też tłumaczy. Przede wszystkim chciał odtworzyć losy znanego kiedyś, a obecnie prawie całkowicie zapomnianego plastyka, wskrzesić twórczość Gabra, być może nawet ją skatalogować, odnajdując zdjęcia i szkice do kolejnych prac w ogromnych, lecz nieuporządkowanych archiwach pani Hanny.

Cywilizacja chińska jest najstarszą nieprzerwanie istniejącą cywilizacją świata. Na przestrzeni ponad czterech tysięcy lat Państwo Środka przeszło wiele burz dziejowych, ale ta, która przetoczyła się przez Chiny w drugiej połowie XX wieku miałaby spore szanse w rywalizacji o miano największej. Pięć dekad wobec czterystu to mało, bardzo mało, lecz Terzani dobitnie pokazuje, że w tym okresie Chiny zostały wywrócone do góry nogami co najmniej dwa razy – przez Mao i przez Denga.

O książce „Podpalić Gazę” było już bardzo głośno, zanim dostałem ją w swoje ręce. Szeroka medialna promocja tej pozycji przygotowywała Czytelnika na coś niezwykłego, coś czemu należałoby poświęcić wyjątkową uwagę w odróżnieniu do wielu książek ukazujących się na rynku.