Przyznam ,że zelektryzowała mnie, podobnie jak rzesze fanów powieści sensacyjnej, informacja o kontynuacji przygód komandosa Adama Gawlika. „Męska sprawa” zyskała wielki rozgłos w rodzimym środowisku literackim przede wszystkim dlatego, że polski czytelnik „nareszcie” doczekał się historii superbohatera o polskim rodowodzie, na którego, kolokwialnie rzecz ujmując, nie ma mocnych.
We współczesnych relacjach polsko-niemieckich najbardziej drażliwym problemem, o silnym akcencie emocjonalnym, jest sprawa nieuregulowanych kwestii związanych z majątkami pozostawionymi przez repatriowaną ludność niemiecką z terenów na wschód od Odry i Nysy Łużyckiej.
Czterdzieści pięć lat to w skali ludzkiej cywilizacji niewiele, w historii Polski wystarczająco długo jednak, aby wpłynąć na postrzeganie przez nas wielu epizodów kluczowych dla losów naszego narodu. Z powodów oczywistych dotyczy to zwłaszcza stosunków polsko-radzieckich. Najbardziej eksponowanym tego przykładem jest zbrodnia katyńska, jednakże tamtejsze ofiary NKWD nie są jedynymi ofiarami burzliwej historii Polski.
Podczas drugiej wojny światowej pieniędzy, naukowców i determinacji nie zabrakło Stanom Zjednoczonym Ameryki, których siły zbrojne – już po zakończeniu działań wojennych w Europie i kapitulacji hitlerowskich Niemiec – zrazu na pustyni Alamogordo w stanie Nowy Meksyk przeprowadziły w pełni udany test uranowego ładunku wybuchowego.
„Niebo w ogniu” opowiada o karierze autora w roli pilota myśliwskiego na froncie zachodnim i afrykańskim, a następnie w roli jeńca wojennego po lądowaniu ze spadochronem nad okupowaną Holandią. Znajdzie tu Czytelnik zmagania nie tylko z myśliwcami i bombowcami Luftwaffe, ale także z pustynnym gorącem czy pociskami V-1, jednak pod względem informacyjnym zdecydowanie najcenniejszy jest opis niewoli, jakiej doświadczył autor pod koniec wojny.
Od zarania ludzkości każde plemię, nacja, naród chciało mieć potężniejszą broń niż przeciwnicy. Podobnie rzecz się miała w trakcie drugiej wojny światowej, gdy państwa biorące w niej udział wydawały miliony na konstruowanie coraz to potężniejszych broni.
Przeprowadzając dokładną i niezmiernie skomplikowaną analizę moich wcześniejszych tekstów, z pewnością zauważylibyście, że wśród moich recenzji beletrystyki nie ma prawie wcale. Wynika to z tego, że lubię ja czytać, ale nie lubię o niej pisać. Tym razem było jednak inaczej i żeby zdobyć „Niebezpieczny akwen” do recenzji, musiałem włożyć trochę wysiłku, ale udało się. O tym, żeby się o niego starać zdecydowały dwie rzeczy: autor i tematyka.
Tytuł w oczywisty sposób nawiązuje do jednej z najsłynniejszych prac politologicznych końca XX wieku – „Końca historii” Francisa Fukuyamy, w którym autor wieszczył ostateczne zwycięstwo systemu demokratycznego na świecie po tym, jak rozpadowi uległ Związek Radziecki.
Podejrzewam, że niewielu z Was, kiedykolwiek słyszało o tytułowym Ryśku, czyli Stanisławie Aronsonie. Ja zresztą, dopóki pierwszy raz nie zobaczyłem tej książki, też o nim nie słyszałem. Mimo to wydawnictwo Znak zdecydowało się wydać jego wspomnienia w serii Biografie Bohaterów. Czy jest bohaterem? Zapewne, tak samo jak tysiące innych, którzy wstępując do Armii Krajowej i uczestnicząc w powstaniu warszawskim, walczyli z niemieckim okupantem.
Okręt podwodny zanurzył się, by uniknąć bezpośredniego zagrożenia. Jednak jego lokalizacja została przekazana znajdującemu się w bezpośredniej bliskości amerykańskiemu niszczycielowi, USS Greer, który przewoził pocztę i nieliczną załogę wojskową na Islandię. Ponieważ okręt ten nie eskortował amerykańskich przewozów, Greer nie miał upoważnienia do zaatakowania nieprzyjacielskiego okrętu podwodnego i oficjalnie zobowiązany był jedynie złożyć meldunek na temat jego pozycji.
