O książce „Podpalić Gazę” było już bardzo głośno, zanim dostałem ją w swoje ręce. Szeroka medialna promocja tej pozycji przygotowywała Czytelnika na coś niezwykłego, coś czemu należałoby poświęcić wyjątkową uwagę w odróżnieniu do wielu książek ukazujących się na rynku.
W roku 2008 producenci z Państwa Środka uraczyli nas nową produkcją nawiązującą do średniowiecznej historii Chin – filmem w reżyserii Johna Woo „Trzy Królestwa”. W skrócie: film opowiada o zmaganiach ówczesnego premiera, który na rozkaz słabego i nieudolnego cesarza próbuje podbić dwa niechętne jego rozszerzającej się władzy księstwa z południa kraju. W międzyczasie wychodzi na jaw, że walka z buntownikami ma drugie dno w postaci skrywanego zauroczenia premiera żoną jednego z rebeliantów.
Aby móc się pochwalić interesującym odkryciem przed środowiskiem akademickim i opinią publiczną, trzeba najpierw długo ślęczeć nad materiałami źródłowymi, przerzucić tony ziemi i wreszcie opracować wyniki badań. W takim rytmie mogą minąć całe lata. To oczywiście duży skrót myślowy, ale uświadamiający, że romantyzmu w tym fachu za dużo raczej nie ma. Wie o tym doskonale Justin Pollard, z wykształcenia archeolog i antropolog, a z zawodu pisarz, producent telewizyjny i konsultant historyczny przy filmach i serialach.
Sven Hassel to, zaraz obok “Leona Kesslera”, jeden z najbardziej znanych w Polsce autorów książek pseudohistorycznych opowiadających o II wojnie światowej. Część naszych Czytelników kojarzy zapewne film „Karna kompania”, zrealizowany na podstawie jednej z jego książek. Tym razem autor przenosi nas do Włoch, gdzie członkowie Pułku Pancernego Służby Specjalnej walczą desperacko o utrzymanie Linii Gustawa.
Podobnie jak w części drugiej, tak i tu autor dokonuje krytycznej analizy artykułów prasowych dotyczących Gór Sowich i ich tajemnic, które ukazały się w 1964 roku. Z tym że w części drugiej były to artykuły z pierwszej połowy tegoż roku, a w części trzeciej – artykuły z drugiej połowy. Widać więc wyraźnie, że w sumie oba tomy stanowią jedną książkę i dziwię się, dlaczego nie zostały wydane w takiej formie.
Nader niewielu ludzi przed trzydziestką się na to decyduje, a w tym gronie znaczący odsetek stanowią „celebryci”, dla których jest to sposób na zdobycie pieniędzy i rozgłosu. Richthofen niewątpliwie był takim ówczesnym „celebrytą” – w pewnym sensie także po drugiej stronie frontu – ale swoje wspomnienia spisał raczej powodowany szpitalną nudą lub też (co bardziej prawdopodobne) jako szkic przyszłej autobiografii. Należy się cieszyć, że to uczynił.
Większość polskich Czytelników doskonale zna książki spod znaku Leona Kesslera. Fikcyjny batalion szturmowy SS Wotan nie raz przyciągał ich uwagę brawurowymi wyczynami. Przerzucany z miejsca na miejsce przez autora serii, Charlesa Whitinga, wziął udział w prawie każdej dużej operacji II wojny światowej. Czasem rolę protagonistów przejmuje inna jednostka, grupa szturmowa SS Edelweiss. Niezależnie od nazewnictwa, każda z książek dostarcza sporej dawki emocji i rozrywki.
Historia to nie tylko politycy, wojny, konflikty, dekrety, rewolucje i podobne rzeczy. Wiele z tych rzeczy było możliwych tylko, dlatego że ludzie dysponowali odpowiednimi środkami technicznymi do prowadzenia owych wojen czy dokonania odkryć geograficznych. A więc historia świata to także historia techniki. W XX wieku jednym z najważniejszych technicznych narzędzi ludzi stał się samochód.
Nazwa Katyń zawarta w tytule jest symboliczna, komiks ten jest bowiem opowieścią o tragicznym losie oficerów więzionych we wszystkich trzech obozach, pomordowanych nie tylko w lesie Katyńskim (obóz Kozielsk), ale także innych miejscowościach. Podstawą scenariusza stały się wspomnienia Józefa Czapskiego – więźnia Starobielska.
Historia jest mistrzynią ironii. Do tego ironii brutalnej i okrutnej. Jakże bowiem inaczej, jeśli nie okrutną ironią, nazwać sytuację Żydów walczących w Wehrmachcie czy nawet SS, podczas gdy aparat państwowy hitlerowskiej III Rzeszy systematycznie mordował ich pobratymców? Niemniej jednak ofiarami tej ironii padali ludzie z krwi i kości, którzy musieli się w tej sytuacji zmagać z konfliktem tragicznym na miarę najlepszych sztuk teatru antycznego. O tych właśnie ludziach opowiada Bryan Mark Rigg.
