Czy w rzeczywistości świat kobiet w wiekach średnich to głównie praca i życie w rodzinie, podporządkowanie jej potrzebom i patriarchalnym regułom? Niejednokrotnie spotykamy się z takim stereotypem.
1 września 1939 roku nazistowskie Niemcy dokonały inwazji na Polskę, rozpoczynając w ten sposób II wojnę światową. 3 września, po blisko 59 godzinach rozterek i gorączkowych konsultacji, rządy Wielkiej Brytanii i Francji zdecydowały się wypełnić zobowiązania sojusznicze wobec Polski i oficjalnie wypowiedziały Niemcom wojnę.
W latach 1939-43 Albania, po podboju dokonanym przez faszystowskie Włochy, była ich integralną częścią. Król Włoch Wiktor Emanuel III stał się królem Albanii, a albańską gwardię królewską przeniesiono do Rzymu.
Polska polityka zagraniczna z lat 1921 – 1939 nie zapobiegła wybuchowi II wojny światowej, to fakt. Czy można było uniknąć wojny, ogromnych strat ludzkich i materialnych oraz trwającej pięć lat okupacji?
Jesienią 1941 roku sytuacja strategiczna w Afryce Północnej stała pod znakiem wyścigu o to, kto pierwszy zdoła rozpocząć działania ofensywne. Plany przeciwników koncentrowały się w gruncie rzeczy wokół jednego punktu – portu w Tobruku. Dla sił Osi priorytetowym celem było jego zdobycie, dla Brytyjczyków – odblokowanie.
Plan „Gelb”, czyli powtórka z rozrywki
Jesienią 1939 roku, wkrótce po zakończeniu kampanii w Polsce, niemieckie Naczelne Dowództwo Sił Lądowych (OKH) przystąpiło z ociąganiem do opracowywania planów ofensywy na zachodzie. Wynik jego prac, ochrzczony kryptonimem Fall „Gelb”, po raz pierwszy przedstawiono Hitlerowi w dniu 19 października 1939 roku.
W niemieckich planach podboju ZSRR bardzo ważną rolę odgrywało zajęcie Krymu. Wynikało to przede wszystkim z faktu, iż z baz na półwyspie radzieckie samoloty mogły bezkarnie atakować rumuńskie pola naftowe w Ploeszti.
Około 1200 roku p.n.e. Żydzi weszli do ziemi Kanaan, krainy „mlekiem i miodem płynącej”, szybko ją podbili i podzielili pomiędzy dwanaście plemion.
Józef Stalin pragnął maksymalnie uzależnić od siebie powstające w ZSRR Wojsko Polskie. Gdy ważyła się kwestia obsady najważniejszych stanowisk w powstającej armii, w obrębie zainteresowań dyktatora ponownie znalazł się Karol Świerczewski. Nadszedł odpowiedni czas, aby ten, który przeszło dwadzieścia lat wcześniej wystąpił przeciwko swoim ziomkom, mógł teraz poprowadzić Wojsko Polskie u boku Armii Czerwonej do zwycięstwa nad faszyzmem.
Ochotnicy arabscy – Marokańczycy, Tunezyjczycy, Algierczycy, Palestyńczycy. Irakijczycy, Sudańczycy – walczący po stronie III Rzeszy w rozmaitych formacjach, o różnym charakterze i zdolnościach bojowych, nie byli liczni. Ich liczba w ogóle nie przekroczyła sześciu tysięcy żołnierzy, a i tak liczba ta jest przez niektóre opracowania kwestionowana jako zawyżona.
