Problem genezy i rozwoju Rusi w IX wieku wciąż należy do niezwykle interesujących, a zarazem trudnych zagadnień. Sformułowane w XIX wieku koncepcje rozwoju państwa ruskiego szybko zmieniły się z tematów rozmów naukowców w oręż w walce politycznej. Zasadniczo nawet dziś, pomimo dalece bardziej zaawansowanych badań, nie można jednoznacznie stwierdzić, która koncepcja jest bliższa prawdy.
Stanisław Kostka Zamoyski, XII ordynat na Zamościu, był bardzo dobrym gospodarzem, a co najważniejsze, można śmiało nazywać go twórcą potęgi rodowej. Miał siedmiu synów i cztery córki. Każde dziecko dostało dobra po ojcu i po matce, Zofii Zamoyskiej z Czartoryskich. W ten sposób szósty syn XII ordynata został właścicielem Włodawy i okolicznych ziem. Szósta gałąź rodu Zamoyskich z Augustem Zamoyskim na czele zamieszkała w leżącej nieopodal Różance, w pałacu, który miał bogatą przeszłość. We wspomnieniach Tomasz Zamoyski, syn Augusta Zamoyskiego, właściciela majątku Jabłoń, opisuje rodzinny Dom Różaniecki. Uległ on zniszczeniu w wyniku działań wojennych roku 1915 i jest już tylko wspomnieniem, ale pozostałość po folwarku umożliwia wyobrażenie sobie objętości zabudowań różanieckich.
Teoretycznych założeń islamskiego fundamentalizmu doszukiwać się można już w VIII/IX wieku. Konstruująca ówcześnie swe zasady jedna z głównych szkół prawnych islamu, szkoła hanbalicka, wskazywała obowiązek zachowywania „czystości” koranicznego nauczania, literalnego przestrzegania prawa i braku konieczności dopasowywania do współczesności tekstu świętej księgi. Ahmed ibn Hanbal, założyciel szkoły, próby uzasadniania i reinterpretowania świętych tekstów uważał za profanację. Kontynuator tej tradycji, Ali al-Barbahari, za łamanie praw świętego pisma i niegodne muzułmanina uznawał również rozrywkowy tryb życia, sprzedaż i spożywanie alkoholu, zabawy taneczno-muzyczne.
Od początku 1652 roku Bohdan Chmielnicki prowadził z Rzeczpospolitą podwójną grę: udawał lojalnego poddanego króla i obiecywał pomoc w przygotowaniach do wyprawy na Turcję, a zarazem wysyłał do cara i sułtana posłów z prośbą o ochronę. Ponadto jego stosunki z krymskim chanem świadczyły o wspólnych planach. W jednym z listów do Adama Kisiela, wojewody kijowskiego, pisał, że chan tylko czeka na jego znak i wezwanie do wojny z Polską. Polacy nie byli pewni zamierzeń kozackiego hetmana, tymczasem w pierwszej połowie maja 1652 roku na tajnej radzie kozackiej w Czehryniu zapadła decyzja o wznowieniu działań zbrojnych przeciwko Polsce.
Radar AN/SPY-1 wykrył Airbusa już kilka minut po stracie. Podobnie jak każdy obiekt latający pojawiający się w tym czasie na irańskim niebie, tak i on od razu wzbudził zainteresowanie w centrum bojowym krążownika. A300 był wyposażony – jak każdy samolot pasażerski – w transponder, czyli urządzenie umożliwiające identyfikację na radarach nie tylko typu samolotu, ale także jego przynależności państwowej czy numeru lotu. Nie powinno więc być żadnych problemów z jednoznacznym określeniem, że marynarze mają do czynienia z maszyną cywilną. Ci jednak uznali, że na ekranach widzą szybko zbliżający się myśliwiec F-14, który w bezpośrednie pobliże okrętu dotrze w ciągu kilku minut. Co więcej, samolot ciągle jeszcze znajdował się w fazie wznoszenia na pułap przelotowy, ale Amerykanie zinterpretowali wskazania radaru jako obniżanie pułapu! Wszystko było już jasne – przeciwnik szykował się do ataku.
Lekcja pokory wyniesiona z wojny krymskiej z lat 1853–1856 zmusiła Rosjan do przeprowadzenia reform mających na celu utworzenie sprawnej i nowoczesnej armii, która byłaby w stanie walczyć z każdym przeciwnikiem. Za reformę wojska odpowiadał wieloletni minister wojny hrabia Dmitrij Milutin (1816–1912). Zgodnie z jego założeniami skrócono okres służby z dwudziestu pięciu do piętnastu lat. Według ustawy o obowiązku wojskowym, która weszła w życie 13 stycznia 1874 roku, służbie podlegał każdy mężczyzna mający ukończone dwadzieścia jeden lat. Do roku 1888 służba czynna trwała sześć lat, kolejne dziewięć lat pozostawano w rezerwie.
Przy odlewaniu nadal polegano na „formowaniu powolnym”. Pierwszym etapem było przygotowanie „fałszywego modelu” odlewu. Najpierw sporządzano „wrzeciono” – lekko stożkowaty, odpowiednio uformowany drewniany drąg, który układano na stojakach tak, aby można było go obracać. Na „wrzeciono” podczas obracania nawijano pakułowy lub słomiany powróz. Następnie na powróz nakładano cienkimi warstwami glinę, aż do uzyskania odpowiednio grubego modelu. Dla ułatwienia obok ustawiano wzornik, bardzo pomocny przy zamówieniu kilku dział tego samego typu i kalibru. Do „fałszywego modelu” odlewu montowano drewniane czopy i modele uch oraz wszelkich ozdób i wytłoczeń. Kolejnym etapem było przygotowanie właściwej formy. Cały model wraz z czopami smarowano mieszaniną sadła i oleju roślinnego, która miała utworzyć warstwę izolującą.
Ludzie mieszkający w koszarach mieli – inaczej niż w Lubece – nieograniczoną swobodę poruszania się, ale okolica wcale nie napawała nadzieją. Była podobna do niemieckiej, jednak znacznie surowsza, co nie poprawiało nastroju zdrożonych osadników. Zakłada się, że całkowity czas podróży mógł trwać nawet rok: lato, zimę i drugie lato. Za jego wydłużenie odpowiadały znaczne odległości, które koloniści musieli pokonać, a także warunki klimatyczne. Czynniki związane ze zmianą miejsca zamieszkania i brakiem odporności na niektóre choroby również opóźniały podróż. W trakcie wędrówki zdarzały się też wypadki, które zatrzymywały kolumny wędrowców i jeszcze bardziej je wstrzymywały.
W marcu 1512 roku daleko wysunięte czaty przekazywały organom naczelnym systemu obronnego meldunki o spodziewanym najeździe na wielką skalę. Po ostrej zimie na stepach czarnomorskich zapanował głód, dowódcy tatarscy postanowili więc poniesione z tego tytułu straty powetować sobie na ziemiach litewskich i koronnych. Armia tatarska licząca 25 tysięcy konnych wojowników weszła na czarny szlak i na Wołyniu skierowała się na Lwów. 7 kwietnia Tatarzy założyli kosz pod Buskiem, pięćdziesiąt kilometrów na wschód od Lwowa, i rozesłali czambuły w poszukiwaniu łupów.
Zdarzenie na własne oczy widziała Eve Derry, małżonka Johna. „Nie ma nadziei, prawda?”, zapytała cicho kolegę męża z wytwórni de Havillanda, Dereka Taylora, który miał niebawem latać pasażerskim Heronem. Taylor odparł krótko: „Nie. Nie ma”.
