Cóż zaś można powiedzieć o imć instygatorze, to jest głównym bohaterze? Przede wszystkim to, że bardziej w pamięć zapada nazwa pełnionej przezeń funkcji aniżeli jego imię i nazwisko. W ogóle Joachim Hirsz wydał się jakiś nieprzekonywający. Miał chyba przypominać trochę Jacka Dydyńskiego z powieści Komudy, trochę Janusza z powieści Przechrzty, a trochę Jackopiekarowego inkwizytora.
Niedawno nowy dystrybutor na polskim rynku wydawców filmów, firma Galapagos, dostarczył odbiorcom dwupłytowe, w wysokiej rozdzielczości Blu-Ray wydanie serialu „Tajemnica Twierdzy Szyfrów”. Ta produkcja TVP i Bogusława Wołoszańskiego, którego raczej przedstawiać nikomu nie trzeba, to 13-odcinkowy serial historyczno-sensacyjny, o głównym wątku krążącym wokół historii niemieckiej maszyny szyfrującej, pozwalającej nazistom rozszyfrowywać płynące ze Stanów Zjednoczonych radzieckie depesze, dotyczące amerykańskiego programu atomowego. I tę właśnie maszynę pragną pod koniec wojny przejąć zarówno alianci zachodni, jak i ich radzieccy sojusznicy.
Ilu Czytelników tak na szybko, z pamięci potrafiłoby wymienić więcej niż 2–3 operacje, w których Delta Force brała udział? Próba uwolnienia zakładników w amerykańskiej ambasadzie w Iranie, polowanie na SCUD-y w czasie Pustynnej Burzy, ochrona VIP-ów na Haiti w 1994 roku, gdzie współpracowała z polskim GROM-em, a dalej? Książka Erica Haneya rzuca nowe światło na ten doborowy oddział.
Autor postawił sobie za cel definitywne obalenie tak chętnie przytaczanego przez radzieckich (rosyjskich) historyków, a także oficjalnych dziejopisów PRL kłamstwa o niemożności udzielenia pomocy powstańcom przez siły I Frontu Białoruskiego marszałka Rokossowskiego. Żmudna praca i analiza dokumentów przechowywanych w archiwach rosyjskich umożliwiło odtworzenie w pracy rzeczywistego obrazu intencji „sojusznika naszych sojuszników”.
Historyczno-militarne książki z serii Osprey są jednymi z najbardziej popularnych na świecie w swojej kategorii. Chociaż nie wyróżniają się ani objętością, ani kompleksowością, pozycję wśród Czytelników zapewnia im najwyższy poziom merytoryczny. Zwykle zajmują się nie całą kampanią, ale poszczególnymi aspektami danego konfliktu. Nie inaczej jest w przypadku tomu „Wojska amerykańskie w Wietnamie 1965–1973”, wydanego w naszym kraju nakładem wydawnictwa Bellona.
Autor monografii dokonał selekcji instrumentów polityki zagranicznej, uzasadniając wybór na bazie ich dużego zróżnicowania w literaturze stosunków międzynarodowych, wyszczególniając instrumenty polityczne, militarne, ekonomiczne oraz instrument nadbudowy instytucjonalnej w postaci Organizacji Państw Amerykańskich. Okres, odnośnie którego dokonano analizy, to lata 1945–2000, chociaż co wynika z treści, większość przypadków dotyczy lat „zimnej wojny”, a przedział czasowy 1989–2000 może stanowić uzupełnienie w stosunku do całości.
„Wyzwoliciele” to pierwsza książka napisana przez Suworowa po tym, jak zbiegł do Wielkiej Brytanii i tam ukrył się przed niedawnymi towarzyszami z GRU. Nawet w tekście znajdziemy fragment skierowany do ścigających go za zdradę służb. Najkrócej rzecz ujmując, książka opisuje Armię Czerwoną widzianą oczami autora, który zanim stał się szpiegiem, służył w jej szeregach w wojskach pancernych.
Wszyscy znamy radzieckie KGB, polskie UB i SB czy rumuńską Securitate. Ale czy szanownemu Czytelnikowi mówi coś nazwa Ministerium für Staatssicherheit? Powinno. Te trzy dźwięczne jak cały język niemiecki wyrazy to nic innego jak pełna nazwa równie słynnej co tajemniczej NRD-owskiej Stasi, której legenda żywa jest po dziś dzień, a której rozmach w strzeżeniu zdobyczy rewolucji budzi podziw nawet w porównaniu do radzieckiego odpowiednika.
Dla dziecka, które od pierwszych dni życia wychowuje się z rodzicami, może także z rodzeństwem, w normalnej, poprawnie funkcjonującej rodzinie, utrata któregokolwiek z najbliższych krewnych jest zawsze traumatycznym przeżyciem – od tej reguły chyba nie ma wyjątków. Ale niestety nikt nie pyta dziecka, czy chce tego doświadczyć. I tak wiadomo, co by odpowiedziało, a okoliczności, które do tego doprowadzają, jakie by nie były, nie zwykły pytać o zdanie. Gdy zaś tymi okolicznościami są działania wojenne, osierocone dzieci zaczynają pojawiać się masowo.
Patrząc na tytuł, wiemy właściwie wszystko o tematyce książki. Sam autor pisze, że na temat Wielkiej Wojny napisano tysiące książek i nikt nie jest w stanie przeczytać każdej. Zdawał więc sobie sprawę, że jego praca nie będzie miała łatwego życia i o uwagę Czytelnika będzie musiała stoczyć bitwę co najmniej równie ciężką jak te, które miały miejsce w czasie opisywanego przezeń konfliktu. Jak wypada książka Martina Gilberta w porównaniu z innymi? Przekonajmy się.
