Maszerowali całą noc i pół dnia, trochę postrzelali do buntowników i to wszystko. Gówna, a nie prawdziwa bitwa. Żołnierze nie posmakowali krwi, ubili tylko kilku maruderów, a teraz nawet nie pozwala im się ruszyć w pogoń i wyłapać trochę tego tałatajstwa. Nici z wojennych łupów, nic zatem dziwnego, że są tacy wkurzeni – trajkotał kapitan Kołkow.
Historia życia Jerzego Sosnowskiego w roli agenta polskiego wywiadu wojskowego w okresie międzywojennym jest tyleż pasjonująca, co tajemnicza. W szczególności dotyczy to kwestii relacji między centralą wywiadu a jej agentem i jego losów po wybuchu II wojny światowej. Efektywność, skala i zasięg funkcjonowania siatki, którą stworzył i kierował, przewyższają zdecydowanie osiągnięcia innych, znanych szerszym kręgom opinii publicznej w Europie agentów.
Ucieczek z Polski ludowej było sporo, ale Autorzy skoncentrowali się tylko na pierwszym okresie po wojnie i osobach, które z różnych przyczyn były najbardziej narażone na represje ze strony aparatu państwowego: przedstawicielach rządu londyńskiego, dowódcach podziemia AK-owskiego, naukowcach. Wyjątkiem jest Józef Światło, który sam do UB należał i był tam wysokim oficerem, dlatego również jego ucieczka została zaliczona do tych „specjalnego znaczenia”.
Pierwsza polska długometrażowa produkcja w technice 3D z pewnością zapisze się na kartach historii polskiej kinematografii. Z bólem serca muszę przyznać, że te zapiski będą mało pozytywne. W film wpompowano ogromną kwotę 27 milionów złotych. Gdy patrzy się na rozmach, z jakim film zrealizowano – scenografię, stroje, sceny batalistyczne – widać ten budżet, szkoda tylko, że poskąpiono na obsadę aktorską.
Ponad pięćdziesiąt lat musieli czekać polscy Czytelnicy na przetłumaczenie wspomnień dowódcy legendarnego krążownika pomocniczego „Kormoran”, komandora Theodora Detmersa, opowiadających o jednym z ciekawszych starć morskich – z australijskim krążownikiem „Sydney” – podczas II wojny światowej. Po raz pierwszy ukazały się one w 1959 roku. W naszym kraju ich wydaniem zajęła się – w ramach „Serii z Kotwiczką” – Oficyna Wydawnicza Finna.
Co ciekawe, w „Ścieżkach myśliwego” praktycznie wcale nie pisze o swoich zwycięstwach – a przecież zaliczono mu ich oficjalnie aż 136. Gdyby nie marginalne wzmianki, że opisane w danym rozdziale zestrzelenie było jego zwycięstwem numer tyle a tyle, można by zwątpić, czy Autor w ogóle był asem myśliwskim (przypomnijmy, że do tego miana potrzeba pięciu strąceń). A jednak był, i to jednym z lepszych, uzyskał przecież więcej zestrzeleń niż Galland, nie wspominając już o Möldersie i Marseille’u, których błyskotliwe kariery przerwała przedwczesna śmierć.
Autor opisuje dziesięć głównych operacji ofensywnych przeprowadzonych przez Armię Czerwoną po zdobyciu inicjatywy strategicznej w wojnie z Niemcami w stoczonej latem 1943 roku bitwie na łuku kurskim. Łączy przy tym pracę typowo historyczną, polegającą na korzystaniu ze źródeł archiwalnych, i popularną w ostatnich latach w rosyjskiej literaturze dotyczącej wielkiej wojny ojczyźnianej analizę wspomnień i pamiętników najważniejszych uczestników tej wojny, czyli radzieckich generałów i marszałków.
W czasie wojny w obozie koncentracyjnym Mauthausen przez kilka miesięcy lekarzem był niejaki Aribert Heim. Wsławił się niesamowitym okrucieństwem i sadyzmem, według zeznań więźniów, dokonywał sekcji na żywych jeszcze ludziach. Jednym określeniem – hitlerowska bestia. Po wojnie, dzięki nieudolności władz okupacyjnych i bierności rządu RFN wiódł spokojne życie, a nawet otworzył praktykę lekarską pod własnym nazwiskiem. Po aresztowaniu Adolfa Eichmanna groził Heimowi proces w RFN, ale dzięki znajomym w policji udało mu się uciec.
Zacznijmy od tego, że powieść ma bardzo niewiele wspólnego z filmem pod tym samym tytułem (na całe szczęście). Osią fabuły są tutaj starania o pokój na Bliskim Wschodzie oraz próby storpedowania tychże podejmowane przez ludzi, którzy albo pokoju w ogóle nie chcą, albo też chcą, ale pod warunkiem, że druga strona podpisze bezwarunkową kapitulację. Ktoś mógłby stwierdzić, że sposób proponowany przez Clancy’ego ustami Jacka Ryana jest nie tyle nieortodoksyjny, ile wręcz szalony, a przy tym wymaga niezmierzonych pokładów dobrej woli po obu stronach.
Wchodząc na rufowe pomieszczenie „G”, którego połowę zajmowali maszyniści, a połowę pokładowi, nawet obcego uderzyłaby różnica między tymi bliskimi sąsiadami. Po stronie maszynowej krzyk i hałas, że na przykład o posłuchaniu radia nie ma mowy. W brudnych kombinezonach (stąd nazwa „smoluchy”) krzyczy jeden na drugiego jakby z kilometrowej odległości. Zapytać którego, dlaczego się tak drze, a odpowie: „To nie ja, to tamten tłok tak szumi i zagłusza wszystkich”
