Najnowsza książka Marcina Ciszewskiego wydana przez Znak to kontynuacja i jednocześnie zwieńczenie cyklu „www” traktującego o żołnierzach Pierwszego Samodzielnego Batalionu Rozpoznawczego, którzy w wyniku splotu dziwnych wydarzeń przenoszą się w czasie do września 1939 roku, biorą udział w kampanii wrześniowej, powstaniu warszawskim i likwidacji getta w Warszawie.
Zawarte w książce relacje zostały swego czasu nagrane i dziś stanowią część przeogromnych zasobów Imperial War Museum. Bailey usystematyzował je według podanego wcześniej „klucza rozdziałów” i… I już. Oczywiście wykonał ogromną pracę, ale czy można go nazwać Autorem książki, czy raczej osobą, która ów zbiór zredagowała i przygotowała do druku? Tu ocenę pozostawiam Czytelnikom.
Co ważne, Autor dosyć krytycznie odnosi się do działań pościgowych admirała Halseya, słusznie twierdząc, że pozostawienie sił desantowych bez obrony było poważnym błędem. Amerykanów uratował tylko brak zdecydowanego działania admirała Kurity. Morison ukazał całokształt działań sił morskich Amerykanów.
Historia współczesnego świata została przedstawiona treściwie bez zbędnych i rozwlekłych opisów, co w mojej ocenie jest bardzo istotne. Przez to podręcznik jest przejrzysty i sprawia wrażenie uporządkowanego. Od strony technicznej książka prezentuje się bardzo okazale. Partie tekstu są wzbogacone o mapy i tabele. Z pełnym przekonaniem mogę polecić ten podręcznik nie tylko wszystkim studentom historii czy stosunków międzynarodowych, ale i nauczycielom akademickim na tych kierunkach, aby zapoznali się z nową publikacją i tym samym mogli wzbogacić swój warsztat dydaktyczny.
„Czerwona apokalipsa” jest kontynuacją „Stalowej kurtyny”, ale sposób, w jaki została napisana, powoduje, że równie dobrze może być traktowana jako samodzielny tytuł i znajomość pierwszej części serii nie jest wymagana, by w pełni objąć fabułę. To, co mogłoby sprawić kłopot Czytelnikowi, który „Stalowej kurtyny” nie przeczytał, zostało przez narratora wyjaśnione.
Wbrew temu, co zdaje się sugerować tytuł, Autor nie będzie wmawiał Czytelnikom, że wojna to cudowna rzecz, wymarzona przygoda dla każdego chłopaka i każdej dziewczyny z dobrego domu. Pokaże nam jednak, że u progu pierwszej wojny światowej tak właśnie postrzegano rozpoczynający się konflikt – młodzi żołnierze rwali się do walki, szukali wszelki legalnych i nielegalnych sposobów, aby trafić do jednostek, które jako pierwsze wyruszą na pole bitwy. Rzeczywistość szybko weryfikowała idealistyczne wizje. Okazywało się, że piękna ani na lekarstwo, za to szybko pojawiał się smutek. A także ból, strach, rozgoryczenie, a dla bardzo wielu – śmierć.
Pamiętacie, jak u schyłku komuny kibicowaliśmy dzielnym afgańskim partyzantom, stawiającym bohaterski opór sowieckim najeźdźcom? Sowietom nie przyszło do głowy, żeby zaciągnąć do Afganu sojuszników z Układu Warszawskiego. Jednakoż czasy się zmieniają, długo się Afganistan niepodległością nie nacieszył, nim zdążył wylizać rany po czerwonej inwazji, doszło do następnej, a do tej kolejnej rundy afgańskiej epopei pisanej obecnie przez Amerykanów Polska zgłosiła się na ochotnika.
Panuje powszechne przekonanie, iż polscy pisarze nie potrafią pisać porządnych powieści z gatunku political fiction i techno-thriller, że Tom Clancy, Larry Bond, David Mason, Michael Crichton i reszta to pułap dla naszych rodaków nieosiągalni. Istnieją, rzecz jasna, Autorzy próbujący z tym walczyć, na przykład twórcy fenomenalnego „Pająka z góry Katsuragi”, Mirosław Bujko i Waldemar Dziak. Niestety, istnieją także Autorzy tworzący powieści, które podtrzymują, a nawet umacniają obiegową opinię. Autorzy tacy właśnie jak Vladimir Wolff.
Wydaje się, że Max Cegielski do pisania biografii Rechowiczów przystąpił z wielu powodów, sam różnie to też tłumaczy. Przede wszystkim chciał odtworzyć losy znanego kiedyś, a obecnie prawie całkowicie zapomnianego plastyka, wskrzesić twórczość Gabra, być może nawet ją skatalogować, odnajdując zdjęcia i szkice do kolejnych prac w ogromnych, lecz nieuporządkowanych archiwach pani Hanny.
Koniec 1940 roku – pierwsze tygodnie istnienia warszawskiego getta. W cieniu tragedii setek tysięcy Żydów rozgrywa się dramat kilku rodzin. Przy murze oddzielającym zamkniętą dzielnicę od strony „aryjskiej” znajdowane są okaleczone ciała dzieci, którym brakuje kończyn lub fragmentów skóry. Kto jest sprawcą ich śmierci? Czy takie zbrodnie mogą dziwić w świecie, w którym naziści okrucieństwo wynieśli do rangi filozofii? Zagadkę próbuje rozwiązać doktor psychiatrii Eric Cohen. Ma ku temu osobiste powody – jedna z ofiar to jego ukochany stryjeczny wnuczek Adam.
