Czy Francuzi zdobyli Anglię w 1066 roku? Absolutnie nie, ponieważ tego dokonali Normanowie! Gilotyny nie wynalazł doktor Guillotin, została wynaleziona w Anglii, w Yorkshire. Bąbelki w szampanie to nie dzieło słynnego zakonnika Pierre’a Pérignona, ale Anglików. Bagietka również nie jest francuska, ponieważ przywieźli ja do Francji austriaccy żołnierze w 1815 roku. I tak dalej, i tak dalej.
Autor jest założycielem Stratfor, amerykańskiej firmy zajmującej się wywiadem i analizami strategicznymi, które niejednokrotnie stanowią podstawowe źródło informacji dla najpoważniejszych mediów na świecie, a nierzadko i dla rządów. „Następna dekada” jest kontynuacją i bardziej szczegółowym omówieniem spraw poruszonych w jego poprzedniej książce, „Następne 100 lat”. Autor wybrał okres dekady, ponieważ uznał, że w tym czasie na bieg wypadków wpływają konkretne decyzje poszczególnych ludzi a nie „prądy historii”.
Gdańscy Żydzi nigdy nie byli liczną wspólnotą, stanowili około 2 procent całej populacji miasta. Na początku lat 20. XX wieku ich liczba wzrosła trzykrotnie, co wiązało się głównie z emigracją Żydów z Europy Wschodniej. Wkrótce rozpoczęły się „dni biedy i smutku”. Szefowi gdańskiej NSDAP Albertowi Forsterowi nie udało się wprowadzić ustaw norymberskich, ale podobne do nich przepisy były systematycznie uchwalane. Antysemicka groza wywołała emigrację. W dnia wybuchu wojny w Gdańsku pozostało już tylko 1700 Żydów, choć ostatni transport wypłynął jeszcze w sierpniu 1940 roku. Ostatni gdańscy Żydzi zginęli w warszawskim getcie oraz obozach w Auschwitz i czeskim Terezinie.
Spisek polegać ma na tym, że pułkownik GRU Oleg Pieńkowski będzie przekazywał USA prawdziwe dane na temat słabości radzieckiego potencjału atomowego i na temat planów wobec Kuby, co spowoduje, że USA przestaną obawiać się ZSRR i nie zaatakują. Co więcej, Pieńkowski został wystawiony KGB przez kogoś z USA, ponieważ jego raporty były nie po myśli kompleksu wojskowo-przemysłowego, który czerpał ogromne zyski z wyścigu zbrojeń. Najcenniejszy w historii „zimnej wojny” szpieg pozyskany przez Amerykanów pracował na dwie strony? Teza godna Suworowa!
Grudzień 1944 roku. Sytuacja na froncie zachodnim stabilizuje się, następuje chwilowe rozprężenie, a walki trącą pęd. W Camp Henri-Chapelle zostaje ulokowana amerykańska 1. Dywizja Piechoty, która po krwawych potyczkach o Akwizgran muszą uzupełnić braki w wyposażeniu i ludziach. Chwilowa przerwa w działaniach wojennych staje się idealną okazją do wyszkolenia nowych rekrutów. Jedna z grup dostaje się pod komendę kaprala Charlesa Zielinsky’ego. Syn emigrantów z Gdyni mimo amerykańskiego munduru nie zatracił pamięci o ojczyźnie.
„Piekło na froncie wschodnim” to kolejna książka z serii „Świadkowie – zapomniane głosy” wydawnictwa RM, pozycja absolutnie obowiązkowa dla każdego miłośnika (jeśli można tak mówić) frontu wschodniego; z lektury z pewnością skorzysta nawet osoba interesująca się Armią Czerwoną, bo z tych dzienników dowie się, jak jej żołnierzy postrzegał przeciętny wermachtowiec. Książka przedstawia trzy zachowane dzienniki Hansa Rotha, Panzerjägra z 299. Dywizji Piechoty.
Gdybyśmy mieli do czynienia z książką amerykańską, prawdopodobnie byłaby pełna akcji, strzelanin, bohaterskich czynów i najnowszego sprzętu wojskowego. Powinien być też romans i chociaż jeden dobry Irakijczyk. Na szczęście mamy do czynienia z książką polską. Tu jest zupełnie inaczej, a najkrótszym i najbardziej żołnierskim określeniem jej fabuły jest SNAFU.
Ostatni rozdział poświęcony jest współpracy wywiadowczej ze służbami innych państw. O ile współdziałanie z naszymi głównymi sojusznikami – Wielką Brytanią czy Francją – jest doskonale znane, o tyle już współpraca z wywiadem Cesarstwa Japonii, Finlandii czy Danii już nie. I za to należą się Autorowi brawa.
Aleksander Topolski nie stara się jednak na siłę kreować na bohatera. Wręcz odwrotnie. Ma się wrażenie, że w pewien sposób demitologizuje zdobywców Monte Cassino. Przedstawia ich jako zwyczajnych, młodych chłopców, z jednej strony pełnych dziecięcej ciekawości świata, a z drugiej już dojrzałych na skutek okropieństw wojny. Zamiast pouczać i przestrzegać Czytelnika, Autor pokazuje, że był wtedy zwykłym chłopakiem.
Na pierwszy rzut oka książka prezentuje się okazale, twarda oprawa i objętość prawie 400 stron przy formacie A4 robią naprawdę dobre wrażenie. W tym samym pozytywnym nastroju pozostajemy po pierwszym przewertowaniu „Nadziei i piekła”, kiedy to naszym oczom ukazuję się mnóstwo kolorowych materiałów ikonograficznych, w tym liczne mapy, statystyki, zdjęcia, portrety, plakaty, winiety, emblematy, odbitki pieczęci, odznaki… Imponująca liczba materiałów graficznych wynosząca ponad 1500 zdjęć oraz blisko 100 map i wykresów wzbudza szacunek dla mozolnej pracy Autora.
