Oto nadeszła druga część trylogii o Jasonie Millingtonie i jego zespole zwalczającym zagrożenia bezpieczeństwa Stanów Zjednoczonych. Niedawno zapobiegli zamachowi w Nowym Jorku, a na horyzoncie rysuje się kolejne zagrożenie. Tym razem nie wymierzone bezpośrednio w USA, ale mające spowodować zmiany i chaos na całym świecie.
Autor głośnych „Polaków w Wehrmachcie” zabiera nas w podróż w jeszcze odleglejsze i nieporównanie bardziej zapomniane czasy. Przywraca pamięć o pokoleniu kilkuset tysięcy Górnoślązaków, Wielkopolan, Pomorzan i Mazurów, którzy na fronty pierwszej wojny światowej wyruszyli w mundurach armii cesarza Wilhelma II.
Marszałka Gieorgija Żukowa nie trzeba przedstawiać nikomu mającemu choćby nikły kontakt z historią. Powszechnie uważany jest za jednego z najlepszych dowódców wojskowych dwudziestego wieku. Chociaż wiadomo o nim już niemal wszystko, jego ocena wśród historyków nie jest jednoznaczna, dzięki czemu na księgarskim rynku stale jest miejsce na kolejne tytuły opisujące tę postać. Tym razem krakowski Znak wydał pochodzącą z 2012 roku pracę brytyjskiego historyka Geoffreya Robertsa: „Generał Stalina. Życie Gieorgija Żukowa”.
Ogólnie przyjęta historia dzieciństwa i młodości Gieorgija Żukowa przypomina klasyczną opowieść w stylu „od pucybuta do milionera”. Zgodnie z tą oficjalną wersją Żukow urodził się na zapadłej rosyjskiej wsi, w biednej chłopskiej rodzinie, w 1896 roku. W wieku dwunastu lat rozpoczął praktykę w zakładzie kuśnierskim i wyjechał do Moskwy. W roku 1915 został powołany do carskiej armii, walczył podczas pierwszej wojny światowej, został ranny i odznaczony za odwagę. Rewolucja październikowa obudziła w nim świadomość polityczną, więc młody Gieorgij został żołnierzem Armii Czerwonej, a potem wstąpił do partii komunistycznej i walczył po zwycięskiej, bolszewickiej stronie podczas wojny domowej w Rosji. Skierowany na szkolenia dla oficerów, Żukow piął się potem po szczeblach wojskowej hierarchii, by ostatecznie zostać marszałkiem Związku Radzieckiego i najsłynniejszym radzieckim generałem drugiej wojny światowej.
Książka prezentuje kulisy działalności Pujola jako agenta niemieckiego, który dobrowolnie zgłosił się do Anglików z propozycją współpracy i został włączony w bieg operacji „DC”. Nie działał sam, wspomagali go w pracy szpiegowskiej współpracownicy, i nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że zostali oni wymyśleni na potrzeby operacji. Aktywność tego, jak się okazało później okazało, cennego agenta przypadła na lata 1942–1945, ale to jego działania w przededniu lądowania w Normandii miały wpłynąć na podejmowane przez niemieckie OKW i samego Hitlera decyzje. Podobnie rzecz się miała, gdy na francuskim wybrzeżu lądowali żołnierze alianccy.
„Gdy Panna Emmie była w Rosji” to dzieje angielskich guwernantek na tle rewolucji październikowej. Książka jest oparta na faktach – wspomnieniach osób, z którymi rozmawiał Autor, pamiętnikach i autentycznych wydarzeniach historycznych. Niekiedy dzieje bohaterek są tak wstrząsające, że aż trudno w nie uwierzyć. Historia zaś wciąga niczym naprawdę dobra sensacja.
Najciekawszym rozdziałem książki jest niewątpliwie ten poświęcony dysydentom i buntownikom wśród młodzieży w Trzeciej Rzeszy. Kater przedstawił tu całe spektrum młodzieżowych grup od elementów niezależnych przez grupy wyznaniowe po lumpenproletariat i grupy wyzwolonej młodzieży, której nieobce były seks, alkohol i rozrywka. Przypominam, że chodzi o przełom lat trzydziestych i czterdziestych w totalitarnym kraju, gdzie już wtedy wśród bogatej i wyedukowanej młodzieży spotkania w stylu swing były intrygujące i jednocześnie srogo karane przez Gestapo. Nieposłuszeństwo młodych Niemców to nie tylko „Biała Róża” rodzeństwa Schollów, którzy zostali dość dokładnie przedstawieni w ostatnich latach, i ich jawny sprzeciw wobec Hitlera i nazizmu.
Niemiecki uczony stworzył opasłe, niemal sześciusetstronicowe dzieło, jednak myliłby się ktoś, sądząc, że to jest biografia radzieckiego dyktatora. O życiu Józefa Stalina dowiemy się bardzo niewiele – jeśli ktoś szuka takich informacji, niech sięgnie po inne pozycje. Ta praca jest charakterystyką systemu politycznego i społecznego Związku Radzieckiego za czasów Stalina. Dlatego uważam, że polski tytuł jest mylący i zamiast słowa „Stalin” powinien raczej zawierać „stalinizm”, tym bardziej, że już pierwszy rozdział nosi tytuł „Czym był stalinizm?”.
W czasie drugiej wojny światowej naziści stworzyli na zajętych terenach polskich wiele miejsc, gdzie mordowali ludzi. Jednym z nich było Chełmno nad Nerem. W tej małej wsi powstał nazistowski obóz zagłady, w którym życie straciło ponad 170 tysięcy ludzi, głównie Żydów. O Chełmnie, metodach zabijania i tym, co pozostało w tej miejscowości, pisze w książce „Chełmno. Pierwszy nazistowski obóz zagłady” amerykański historyk Patrick Montague.
Mark Mezetti szczegółowo opisuje procesy polityczne, które doprowadziły do przyznania CIA – po raz kolejny – licencji na zabijanie. Nie ogranicza się przy tym do prowadzenia Czytelnika po biurach kolejnych polityków, ale od razu pokazuje, jaki te decyzje miały wpływ na pole walki. W książce nie brakuje studiów przypadków, które obrazują bojowe użycie UAV-ów do zwalczania prawdziwych lub domniemanych terrorystów. Zresztą chodzi nie tylko o UAV-y, choć to one wzięły na siebie główny ciężar misji, ale także o oddziały specjalne wzorowane na SEALs czy Delta Force. Z drugiej strony pokazuje, jak tradycyjnie rywalizująca z CIA armia wykorzystuje wspomniane dwie i pozostałe jednostki SOCOM do misji rozpoznawczo-szpiegowskich, co upodobania je do działalności agentów wywiadu.
