Na koniec z czystym sumieniem mogę polecić książkę, nie tylko miłośnikom twórczości Charlesa Whitinga, którzy i tak po nią sięgną (o ile już tego nie zrobili), ale także wszystkim, którym bliskie są historie związane z II wojną światową. Jednym zdaniem „Rozkaz wymarszu” to typowa powieść historyczna i jak to określił jeden z moich redakcyjnych kolegów, „typowa książka do przeczytania przed snem”.
Książka nie stawia żadnej tezy, z którą można by się zgadzać lub spierać. Pokazuje po prostu i poddaje pod rozwagę pewne fakty, zjawiska i opinie, czym różni się od „Europa walczy” Normana Daviesa, mającej wykazać zachodniemu Czytelnikowi, iż „prawdziwa” wojna toczyła się na froncie wschodnim.
Kryminały w naszym serwisie to rzadkość, bo i rzadko (niestety) zdarza się, by współcześni autorzy osadzali powieści z tego gatunku w realiach historycznych. Bywają jednak i tacy, a jednym z nich jest Szkot Philip Kerr, którego kryminał „Marcowe fiołki” wydany przez lubelskiego Red Horse’a osadzony jest w hitlerowskich Niemczech.
Podczas wycieczek po mieście nie udziela mu się melancholijny nastrój Orhana Pamuka. W przeciwieństwie do Pierre’a Lotiego nie zachwyca się widokiem rozpadających się domów, ponieważ zdaje sobie sprawę, że trudno w nich mieszkać. Cegielskiego interesują bowiem przede wszystkim ludzie.
Gdyby zaś w „Wojnie pancernej” nie było materiałów źródłowych, powiedziałbym, że to jeszcze jedna książka opisująca chronologiczny przebieg II wojny światowej, ze szczególnym naciskiem na działania formacji pancernych. A tak powiem, że jest to bardzo ciekawa książka pokazująca wojnę od innej, nieznanej szerzej strony, a dodatkowo opisująca chronologiczny przebieg II wojny światowej, ze szczególnym naciskiem na działania formacji pancernych i jest jak najbardziej godna polecenia.
Największą zaletą książki są wspomniane dwa rozdziały poświęcone Sierra Leone i operacjom w Ameryce Południowej. Cała reszta, chociaż też stoi na wysokim poziomie, była już opisywana wielokrotnie, jednak w żadnym przypadku nie jest to wada. „Jednostki specjalne w akcji” pozwalają czytelnikowi zapoznać się z całym spektrum działalności sił specjalnych od tych czysto wojennych, poprzez działania antypartyzanckie, aż po zadania bardziej policyjne czy wywiadowcze.
Dzięki życzliwości Wydawnictwa Dolnośląskiego pierwszy raz przyszło mi recenzować kryminał historyczny. Przyznam, że nie ulegam fascynacji tym gatunkiem literatury, ale w przypadku „Białego Rosjanina” zabarwienie historyczne wzmogło moją ciekawość. Autor – Tom Brandby, na co dzień dziennikarz brytyjskiej stacji telewizyjnej ITN – w wolnych chwilach zajmuje się pisaniem powieści kryminalnych. Prezentowany „Biały Rosjanin” w 2002 roku zyskał nominacje do nagrody Ellis Peters za najlepszy kryminał historyczny.
II wojna światowa na Pacyfiku obfitowała w starcia morskie i powietrzne oraz operacje desantowe. Dziesiątki albo i setki wysepek, na których lądowali Amerykanie w drodze z Hawajów do Japonii, stanowiło pola bitew nieustępliwych Japończyków z godnym siebie rywalem – US Marines.
Tak się jakoś złożyło, że dawno nie było u nas książek z wydawnictwa Muza. Zaszczyt przerwania tego stanu rzeczy przypadł książce Michaela E. Haskewa „Jednostki elitarne II wojny światowej”. Książce – zdradźmy już teraz – zupełnie niezłej, ale raczej nie dla wszystkich.
Książka z pewnością zasługuje na zainteresowanie szerszej publiczności, ponieważ w sposób wyważony i dogłębny przedstawia kolejny etap globalnej wojny z terroryzmem, który w innym wypadku możemy poznawać tylko na podstawie często nierzetelnych i nakierowanych na poszukiwanie taniej sensacji, kosztem głębszej analizy, środków masowego przekazu.
