Czterdzieści pięć lat to w skali ludzkiej cywilizacji niewiele, w historii Polski wystarczająco długo jednak, aby wpłynąć na postrzeganie przez nas wielu epizodów kluczowych dla losów naszego narodu. Z powodów oczywistych dotyczy to zwłaszcza stosunków polsko-radzieckich. Najbardziej eksponowanym tego przykładem jest zbrodnia katyńska, jednakże tamtejsze ofiary NKWD nie są jedynymi ofiarami burzliwej historii Polski.
„Niebo w ogniu” opowiada o karierze autora w roli pilota myśliwskiego na froncie zachodnim i afrykańskim, a następnie w roli jeńca wojennego po lądowaniu ze spadochronem nad okupowaną Holandią. Znajdzie tu Czytelnik zmagania nie tylko z myśliwcami i bombowcami Luftwaffe, ale także z pustynnym gorącem czy pociskami V-1, jednak pod względem informacyjnym zdecydowanie najcenniejszy jest opis niewoli, jakiej doświadczył autor pod koniec wojny.
Od zarania ludzkości każde plemię, nacja, naród chciało mieć potężniejszą broń niż przeciwnicy. Podobnie rzecz się miała w trakcie drugiej wojny światowej, gdy państwa biorące w niej udział wydawały miliony na konstruowanie coraz to potężniejszych broni.
Przeprowadzając dokładną i niezmiernie skomplikowaną analizę moich wcześniejszych tekstów, z pewnością zauważylibyście, że wśród moich recenzji beletrystyki nie ma prawie wcale. Wynika to z tego, że lubię ja czytać, ale nie lubię o niej pisać. Tym razem było jednak inaczej i żeby zdobyć „Niebezpieczny akwen” do recenzji, musiałem włożyć trochę wysiłku, ale udało się. O tym, żeby się o niego starać zdecydowały dwie rzeczy: autor i tematyka.
Tytuł w oczywisty sposób nawiązuje do jednej z najsłynniejszych prac politologicznych końca XX wieku – „Końca historii” Francisa Fukuyamy, w którym autor wieszczył ostateczne zwycięstwo systemu demokratycznego na świecie po tym, jak rozpadowi uległ Związek Radziecki.
Podejrzewam, że niewielu z Was, kiedykolwiek słyszało o tytułowym Ryśku, czyli Stanisławie Aronsonie. Ja zresztą, dopóki pierwszy raz nie zobaczyłem tej książki, też o nim nie słyszałem. Mimo to wydawnictwo Znak zdecydowało się wydać jego wspomnienia w serii Biografie Bohaterów. Czy jest bohaterem? Zapewne, tak samo jak tysiące innych, którzy wstępując do Armii Krajowej i uczestnicząc w powstaniu warszawskim, walczyli z niemieckim okupantem.
„Kartografia” to najnowsze dzieło Kamili Shamsie. Wedle tego, co głosi tekst na odwrocie okładki, jest książką „jedyną w swoim rodzaju”. Choć teksty tego typu za zadanie mają chwalić i zachęcać do zakupu, w tym przypadku trudno się z ową pochwałą nie zgodzić. „Kartografia” trzyma bowiem w napięciu niczym dobry thriller, narracja ma w sobie coś z poezji i jeśli już ktoś chciałby zakwalifikować tą powieść do romansu, to na pewno ambitnego i z górnej półki.
Reportaże różnej maści często ostatnio goszczą na naszych elektronicznych łamach. Najpierw „Wytępić całe to bydło”, następnie „Dzieci Groznego”, teraz zaś opowiem Wam o „włoskim Kapuścińskim”.
Muszę przyznać, iż mam już serdecznie dość wydawanych w naszym kraju w iście przemysłowym tempie powieści anglosaskich pisarzy o tajemnicach Świętego Graala, Marii Magdaleny, templariuszy czy masonów.
Najbardziej płodny obecnie polski autor zajmujący się tematyka morską pisze kolejne książki w godnym pozazdroszczenia tempie. Nie tak dawno temu recenzowałem dla Was jego książkę dotyczącą U-Bootów typu VII, a już ukazała się jego najnowsze dzieło – biografia admirała Józefa Unruga.
