Po prostu aż do 1989 roku taka książka w ogóle nie miałaby szans się w Polsce ukazać. Jej autorem jest bowiem generał Wehrmachtu Hans von Ahlfen i już chociażby to dyskwalifikowało ją w oczach władz. Nie mówiąc już o tym, że prezentowana przez niego wizja historii, delikatnie mówiąc, odbiega od przyjętej w naszym kraju.
Literaturę faktu, znajdującą się w szerokim polu zainteresowań Czytelników naszego portalu, można z grubsza podzielić na dwie kategorie. W jednej znajdują się książki omawiające dany problem przekrojowo, w szerokiej perspektywie, starające się w miarę możliwości ogarnąć całość danego tematu; tu można jako przykład podać wszelkie książki opisujące poszczególne kampanie drugiej wojny światowej, biografie czy też wiele innych.
ORP Orzeł – najbardziej znany polski okręt podwodny. Każdy, kto choć trochę interesuje się historią naszego kraju, z pewnością słyszał o jego wyczynach w czasie drugiej wojny światowej. Chociaż w porównaniu do dokonań niektórych U-Bootów czy okrętów alianckich nie wyróżnił się wielką ilością zatopionych wrogich okrętów, to jego niezwykła wrześniowa epopeja, której najgłośniejszym momentem była ucieczka z internowania w porcie w Tallinie i przedarcie się przez Bałtyk do Wielkiej Brytanii, jedynie z mapami odtworzonymi z pamięci przez jednego z członków załogi, dała okrętowi i załodze stałe miejsce w polskiej historii.
Zgodnie z zamieszczonymi w tomie pierwszym zapowiedziami, na rynku ukazała się druga część „Żelaznych rekinów Dönitza”. Recenzję pierwszego tomu możecie przeczytać w naszym serwisie po kliknięciu w ten link. Mówiąc w skrócie, autor opisał w nim historię powstania, rozwój konstrukcji i budowę okrętów podwodnych typu VII od strony technicznej. Była to typowa monografia sprzętu wojskowego, jakich wiele jest na rynku księgarskim
W szanowanym krakowskim wydawnictwie Znak zapanowała ostatnio moda na wznawianie tytułów wydawanych już wcześniej, a dotyczy to książek, które pierwsze wydania miały jeszcze za czasów Polski ludowej, a więc podlegały ograniczeniom cenzury. Zainteresowani tematem z pewnością wiedzą, że wydawnictwo to wydawało raczej pozycje, które były nie w smak ówczesnym władzom, a więc cenzorskie ograniczenia dotykały je w sposób znaczący.
Ian Kershaw mało uwagi poświęca zbrojnemu aspektowi II wojny światowej, koncentrując się na tym, co działo się w zaciszu gabinetów. Dowie się więc Czytelnik na przykład, w jaki sposób funkcjonował system decyzyjny w Japonii, nazistowskich Niemczech czy faszystowskich Włoszech oraz w jakim stopniu Franklin D. Roosevelt pozwalał, by sterowały nim sondaże opinii publicznej (ciekawe w kontekście zarzutów pod adresem Donalda Tuska).
Pod koniec XX wieku na rynku pojawiły się dwie ważne prace politologiczne, których autorzy przedstawiali swoje wizje przyszłości stosunków międzynarodowych po zakończeniu „zimnej wojny” i rozpadzie Związku Radzieckiego. Chodzi oczywiście o Francisa Fukuyamę i „Koniec historii” oraz Samuela Huntingtona i jego „Zderzenie cywilizacji”.
Polscy miłośnicy lotnictwa powinni się złożyć na – tu ukłony w kierunku pana Daukszewicza – „dobrą flaszkę” dla wydawnictwa Zysk i S-ka. Oto bowiem poznańska oficyna uraczyła nas nie tylko wspomnieniami Bohdana Arcta, ale i pierwszorzędną powieścią lotniczą, a nawet dwiema w jednej okładce. Dla uproszczenia przyjmijmy jednak, że jest to jedna powieść, co będzie o tyle łatwiejsze, że wydarzenia opisane w jednej chronologicznie sąsiadują z opisanymi w drugiej.
Druga połowa XIX wieku to czas rozkwitu Imperium Brytyjskiego pod rządami królowej Wiktorii. Władztwo brytyjskie obejmowało wówczas 1/5 globu, a cały Stary Kontynent z zafascynowaniem spoglądał za Kanał La Manche, gdzie rozkwitała jedyna w swoim rodzaju epoka wiktoriańska.
Wojna jest zła. Chyba nikogo nie trzeba o tym przekonywać. Niesie ze sobą ból i cierpienie tysięcy albo milionów ludzi, którzy najczęściej nie z własnej winy znaleźli się w trybach machiny wojennej. O tym też najczęściej opowiadają książki, które są osobistymi relacjami z czasów wojny – szczególnie tej największej, drugiej światowej.
