Chociaż na ten temat powstało już wiele opracowań z pewnością i ta książka znajdzie wielu nabywców bowiem jej cechami charakterystycznymi są: kompleksowe i szczegółowe opracowanie tematu, liczne i ciekawe dodatki oraz wysoka jakość wydania. Pomimo marnego stanu czytelnictwa w naszym kraju, pozycje takie jak „Kresy w czerwieni” powinny cieszyć się sporą, zasłużoną popularnością.
Od piętnastu lat Czeczenia jest niegojącą się raną na rosyjskim organizmie. Z różnym natężeniem walki ciągle tam trwają, a po obu stronach stale ginie wielu ludzi. Ponieważ trwa to już tyle lat, konflikt przestał być medialny, jednak stale stanowi duży problem rosyjskiego społeczeństwa, które z jednej strony jest bardzo antyczeczeńskie i popiera wykreowany przez rząd pogląd, że na Kaukazie toczą się walki z islamskim terroryzmem, a z drugiej strony znane nam wszystkim słabości armii rosyjskiej powodują, że walka kosztuje państwo wiele niepotrzebnych ofiar.
Czy tolerancja w demokracji liberalnej oznacza, że ludzie powinni godzić się na wszystko i akceptować dowolność poglądów każdej z jednostek? Po pierwsze, godzenie się na wszystko grozi w skrajnym wypadku obojętnością, która nie ma nic wspólnego z tolerancją. Po drugie, wyrażanie dowolnej opinii publicznie może nieść konsekwencje karno-prawne.
Speer, powszechnie znany jako „architekt Hitlera”, był w praktyce nie tylko architektem, ale i ministrem uzbrojenia, w której to roli dał się poznać jako pierwszorzędny organizator i planista. W procesie norymberskim otrzymał wyrok dwudziestu lat więzienia. Wzbudziło to kontrowersje (niezależnie od kontrowersyjności samego procesu), gdyż krótszy wyrok przypadł w udziale von Neurathowi i Dönitzowi, a tyle samo – dwadzieścia lat – dostał Baldur von Schirach, Speer tymczasem zachowaniem podczas procesu skutecznie wytworzył wokół siebie mit „dobrego nazisty”.
Narracja nie opiera się tylko na „socjalistycznych” organizacjach, autorka przedstawia również działalność, współpracę lub rywalizację o wpływy w społeczeństwie, a raczej wśród młodzieży między członkami ZMS a organizacjami kościelnymi czy nawet harcerstwem.
Niektórzy z naszych Czytelników prawdopodobnie kojarzą, być może nawet znają wspomnienia Waltera Schellenberga, wydane w naszym kraju jeszcze za poprzedniego ustroju. Wtedy – z przyczyn takich, co to każdy wie i rozumie, a nikt nie chce wspominać – zostały bezczelnie ocenzurowane. Na szczęście trafiła już na półki księgarń nowa wersja, przełożona z angielskiego, ale kompletna, nietknięta flamastrem cenzora.
Afganistan – państwo to od niemal czterdziestu lat (od radzieckiej inwazji) nie schodzi z pola zainteresowań politologów, historyków, socjologów, polityków i wojskowych. Zwłaszcza w ostatniej dekadzie problematyka afgańska budzi żywe dyskusje polityków i dziennikarzy. Szczególnym zainteresowaniem cieszy się w krajach, które w ramach sił NATO wspólnie z amerykańskim wojskami zwalczają talibów i międzynarodową szajkę terrorystyczną na samym terytorium Afganistanu.
Raz na jakiś czas pojawiają się na półkach naszych księgarń pozycje traktujące o udziale Polaków w II wojnie światowej pisane przez obcokrajowców. Dość wspomnieć o Normanie Daviesie, bodaj najsłynniejszym przedstawicielu tego kierunku, ale przecież nie on jeden pisze takie książki.
Cóż można napisać na wstępie do recenzji takiej książki? Podobnych – jak pisze sam autor – powstały już setki lub tysiące. Jedne lepsze, inne gorsze, na różnym poziomie szczegółowości. Pokazujące kampanię wrześniową z rożnych stron.
Burgrabia Zygmunt Cichowski nawet nie mrugnął okiem. Woźny chrząknął, podniósł rękę i ukrył nos w zgiętym łokciu. Od Zielonych Świątek panowały gorąca; ciało zmarłej ladacznicy poczynało roztaczać aż nadto dobrze wyczuwalną słodkawą woń rozkładu. Kat – zacny, pracowity i skromny Niemiec, stał nieruchomo jak pręgierz albo spiżowy pomnik okrutnej magdeburskiej sprawiedliwości.
