Temat niemieckich sił zbrojnych, a szczególnie jednostek cudzoziemskich w składzie właśnie Waffen SS, chyba jeszcze długo będzie cieszył się zainteresowaniem nie tylko polskich czytelników. Nie będę ukrywał, że mnie to cieszy.
„Chwała i zdrada” z pewności zasługuje na uwagę Czytelnika. Odświeża tematykę nieco w ostatnich latach w polskiej historii zaniedbywaną – front wschodni. Kompleksowe ujecie tematu przy zachowaniu przyjaznej formy stanowią dodatkowe argumenty na jej korzyść. Warto przeczytać, jak to było naprawdę z tą „armią Berlinga”.
Jednak najciekawszymi dziejami w historii całunu jest średniowiecze i w tym momencie widać kunszt autora. Najciekawsza historia zaczyna się, kiedy wspomniane wojska bizantyjskie ruszają na Edessę, by odebrać Arabom świętą relikwię. Bizantyjczykom w czasie kampanii tak zależało na płótnie, że przyjęli warunki, które zazwyczaj stawia się pokonanemu nie zwycięzcy.
Jacek Komuda należy do najpłodniejszych polskich pisarzy, a już zwłaszcza ostatnimi czasy. Nie może więc dziwić, że i on zechciał skorzystać na medialnej zawierusze wokół sześćsetnej rocznicy bitwy pod Grunwaldem. O ile jednak większość ludzi planujących taki czy inny zarobek skupiała się na bitwie z 1410 roku właśnie, o tyle Komuda – z właściwą sobie przekorą – postanowił lekko ukłuć naszą narodową dumę.
Polaków i Żydów od wieków łączą skomplikowane relacje. Najpierw nasz kraj był miejscem, gdzie Żydzi z całej Europy mogli się osiedlać bez strachu o prześladowania, a skończyło się na tym, że to na polskich ziemiach z rąk Niemców zabito ich kilka milionów. Po obu stronach narosło wiele stereotypów, uprzedzeń i fałszywych wyobrażeń.
Cóż takiego specjalnego jest w tekstach o społeczeństwie i gospodarce z perspektywy połowy XIX wieku? Otóż ta właśnie perspektywa. Praca Thoreau daje współczesnemu badaczowi ciekawy obraz ówczesnego świata, jego problemów i rozwiązań takich, jakimi je widzieli ówcześni intelektualiści. Trzeba bowiem pamiętać, że Thoreau, jako transcendentalista (choć dosyć szczególny w swoim dążeniu do samotności), był reprezentantem dominującego wówczas w Stanach Zjednoczonych prądu myślowego.
Ta około dwustustronicowa praca zgodnie z tytułem porusza rzeczywiście zapomniany w Polsce temat naszego udziału w operacji „Pustynna Burza”. Szeroko rozpropagowana została jedynie operacja polskiego wywiadu mająca na celu wywiezienie z Iraku kilku amerykańskich agentów, jednak mimo że miała miejsce w podobnym czasie, nie była to część operacji koalicji wojsk pod flagą Narodów Zjednoczonych.
Nie ma co się czarować i już na wstępie trzeba to sobie jasno powiedzieć: jeśli nie jesteście poważnie zainteresowani tą problematyką, odpuście sobie czytanie dalszej części recenzji i darujcie sobie tę książkę. Jest to pozycja wąsko specjalistyczna, typowo naukowa i skierowana raczej do ludzi na co dzień zajmujących się problematyką terroryzmu – ewentualnie do studentów, ale bardziej nastawionych na samokształcenie, bo do obowiązkowych lektur z pewnością bym jej nie zaliczył.
Z materialnego punktu widzenia broń palna to bardzo proste urządzenie. Metal, drewno, może czasem niewielka ilość tworzyw sztucznych. Zadanie, jakie ma to urządzenie wypełniać, jest znane i niezmienne od lat: wyrzucić z lufy niewielki obiekt z dużą prędkością.
Zacznijmy po kolei. Przedmieścia Starachowic, rok 1939, żydowskie miasteczko ze swoimi problemami, biedą, antysemityzmem i zawieruchą wojenną. Siedemnastoletni Icek Erlichson, żyjący marzeniami syjonistycznymi, ogarnięty bezgraniczną miłością do Związku Radzieckiego, tego – jak mniema – raju robotników, kraju mlekiem i miodem płynącego, w którym wszyscy obywatele są równi bez względu na rasę czy religię, postanawia przekroczyć linię demarkacyjną między ZSRR i III Rzeszą.
