Wpisy w kategorii Książki

Historia współczesnego świata została przedstawiona treściwie bez zbędnych i rozwlekłych opisów, co w mojej ocenie jest bardzo istotne. Przez to podręcznik jest przejrzysty i sprawia wrażenie uporządkowanego. Od strony technicznej książka prezentuje się bardzo okazale. Partie tekstu są wzbogacone o mapy i tabele. Z pełnym przekonaniem mogę polecić ten podręcznik nie tylko wszystkim studentom historii czy stosunków międzynarodowych, ale i nauczycielom akademickim na tych kierunkach, aby zapoznali się z nową publikacją i tym samym mogli wzbogacić swój warsztat dydaktyczny.

„Czerwona apokalipsa” jest kontynuacją „Stalowej kurtyny”, ale sposób, w jaki została napisana, powoduje, że równie dobrze może być traktowana jako samodzielny tytuł i znajomość pierwszej części serii nie jest wymagana, by w pełni objąć fabułę. To, co mogłoby sprawić kłopot Czytelnikowi, który „Stalowej kurtyny” nie przeczytał, zostało przez narratora wyjaśnione.

Wbrew temu, co zdaje się sugerować tytuł, Autor nie będzie wmawiał Czytelnikom, że wojna to cudowna rzecz, wymarzona przygoda dla każdego chłopaka i każdej dziewczyny z dobrego domu. Pokaże nam jednak, że u progu pierwszej wojny światowej tak właśnie postrzegano rozpoczynający się konflikt – młodzi żołnierze rwali się do walki, szukali wszelki legalnych i nielegalnych sposobów, aby trafić do jednostek, które jako pierwsze wyruszą na pole bitwy. Rzeczywistość szybko weryfikowała idealistyczne wizje. Okazywało się, że piękna ani na lekarstwo, za to szybko pojawiał się smutek. A także ból, strach, rozgoryczenie, a dla bardzo wielu – śmierć.

Pamiętacie, jak u schyłku komuny kibicowaliśmy dzielnym afgańskim partyzantom, stawiającym bohaterski opór sowieckim najeźdźcom? Sowietom nie przyszło do głowy, żeby zaciągnąć do Afganu sojuszników z Układu Warszawskiego. Jednakoż czasy się zmieniają, długo się Afganistan niepodległością nie nacieszył, nim zdążył wylizać rany po czerwonej inwazji, doszło do następnej, a do tej kolejnej rundy afgańskiej epopei pisanej obecnie przez Amerykanów Polska zgłosiła się na ochotnika.

Panuje powszechne przekonanie, iż polscy pisarze nie potrafią pisać porządnych powieści z gatunku political fiction i techno-thriller, że Tom Clancy, Larry Bond, David Mason, Michael Crichton i reszta to pułap dla naszych rodaków nieosiągalni. Istnieją, rzecz jasna, Autorzy próbujący z tym walczyć, na przykład twórcy fenomenalnego „Pająka z góry Katsuragi”, Mirosław Bujko i Waldemar Dziak. Niestety, istnieją także Autorzy tworzący powieści, które podtrzymują, a nawet umacniają obiegową opinię. Autorzy tacy właśnie jak Vladimir Wolff.

Wydaje się, że Max Cegielski do pisania biografii Rechowiczów przystąpił z wielu powodów, sam różnie to też tłumaczy. Przede wszystkim chciał odtworzyć losy znanego kiedyś, a obecnie prawie całkowicie zapomnianego plastyka, wskrzesić twórczość Gabra, być może nawet ją skatalogować, odnajdując zdjęcia i szkice do kolejnych prac w ogromnych, lecz nieuporządkowanych archiwach pani Hanny.

Koniec 1940 roku – pierwsze tygodnie istnienia warszawskiego getta. W cieniu tragedii setek tysięcy Żydów rozgrywa się dramat kilku rodzin. Przy murze oddzielającym zamkniętą dzielnicę od strony „aryjskiej” znajdowane są okaleczone ciała dzieci, którym brakuje kończyn lub fragmentów skóry. Kto jest sprawcą ich śmierci? Czy takie zbrodnie mogą dziwić w świecie, w którym naziści okrucieństwo wynieśli do rangi filozofii? Zagadkę próbuje rozwiązać doktor psychiatrii Eric Cohen. Ma ku temu osobiste powody – jedna z ofiar to jego ukochany stryjeczny wnuczek Adam.

Na szczęście w Rosji znaleźli się historycy, którzy odważyli się zakwestionować oficjalną historię „Wielkiej Wojny Ojczyźnianej”. Drzwi wyważył Wiktor Suworow ze swoim słynnym „Lodołamaczem”, obecnie jednym z najważniejszych oponentów „historyków w pagonach” pozostaje natomiast Mark Sołonin – „historyk-amator z Samary”, jak sam zwykł siebie określać.

Czytając notę, jaką wydawca zamieścił na tylnej okładce, trudno jednoznacznie stwierdzić, o czym traktuje najnowsza książka Marcina Wełnickiego. Opis sugeruje miks kryminału i thrillera. Rzeczywistość jest jednak całkiem inna. Od samego początku Autor rzuca Czytelnika w wir niesamowitych wydarzeń, a dalej jest tylko lepiej. Fabuła podzielona jest na dwie linie czasowe, które śledzimy naprzemiennie. Różne historie, dwie bohaterki i okres 20 lat, które je dzieli.

Przy rozważaniach nad genezą kapitalizmu najczęściej staje nam przed oczami cwany fabrykant o aparycji Daniela Olbrychskiego z filmu „Ziemia obiecana”, w cylindrze i z cygarem w ustach, pionier XIX-wiecznej rewolucji przemysłowej. Ale przecież kapitalizm nie narodził się w fabrykach Wielkiej Brytanii czy Zagłębia Ruhry. Palma pierwszeństwa – choć alterglobaliści z całą pewnością będą obstawać przy tym, że nie jest to żaden powód do chwały – należy się kupcom z północnych Włoch, Niderlandów czy Anglii.