16 maja 1811 roku francuska Armia Południa od wodzą marszałka Soulta stoczyła pod Albuerą zaciekłą bitwę z brytyjsko-hiszpańsko-portugalskimi wojskami generała Beresforda. Niewielu Polaków zdaje sobie sprawę, że doszło tam wówczas do najkrwawszej w historii konfrontacji pomiędzy wojskami polskimi a brytyjskimi.
Niemiecka Republika Demokratyczna powstała 7 października 1949 roku z radzieckiej strefy okupacyjnej, równo miesiąc po Republice Federalnej Niemiec. Jej powierzchnia liczyła około 108 tysięcy kilometrów kwadratowych, liczba ludności – około 17 milionów. Stolicą była wschodnia część Berlina.
Historia oficjalnych kontaktów dyplomatycznych między Polską a Japonią sięga marca 1919 roku, kiedy to Japonia formalnie uznała niepodległą Polskę, lecz już wcześniej możemy mówić o nieoficjalnych, z racji nieistnienia państwa polskiego, kontaktach dyplomatycznych i politycznych które miały miejsce w przededniu wojny rosyjsko-japońskiej.
Jedną z ostatnich w najnowszych dziejach Polski białych plam ciągle czekających na pełne wyjaśnienie jest sprawa zamordowania w 1941 roku w Związku Radzieckim dwóch wybitnych przywódców Żydów polskich: Wiktora Altera i Henryka Erlicha. Morderstwo to, obok tajemnicy zaginionych polskich oficerów w Rosji, było wydarzeniem, które silnie bulwersowało ówczesną opinię społeczną.
Prawa prasy opozycyjnej ewoluowały wraz ze zmianami politycznymi zachodzącymi w Polsce. Największe przeobrażenia zaszły od momentu objęcia władzy przez Józefa Piłsudskiego i obóz sanacji. Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie zmian przepisów prawa prasowego, z uwypukleniem ich skutków dla prasy ludowej, w okresie rządów sanacji.
Począwszy od połowy XIX wieku trzy główne mocarstwa europejskie: Wielkiej Brytania, Francja i Rosja zaczęły naciskać na Turcję w celu ustanowienia równych praw wobec wszystkich obywateli zamieszkujących Imperium Osmańskie. Od 1839 roku poprzez uchwalenie konstytucji w 1876 roku rządy tureckie realizowały szereg reform, znanych pod nazwą Tanzymat (reorganizacja), w celu poprawy kondycji państwa.
Pod względem militarnym bitwa oznaczała początek końca całkowitej dominacji ciężkozbrojnej kawalerii w Europie. Była pierwszym od wielu lat zwycięstwem piechoty nad kawalerią na kontynencie europejskim. Niedługo potem wybuchła tak zwana wojna stuletnia, która ostatecznie zadała kłam stwierdzeniu, że „jeden ciężkozbrojny rycerz jest wart dziesięciu piechurów”.
W połowie IV wieku na czarnomorskich stepach pojawili się Hunowie. Ten pochodzący ze wschodnich rejonów Wielkiego Stepu koczowniczy lud na zawsze zmienił oblicze Europy, rozpoczynając tak zwaną wielką wędrówkę ludów. Podporządkowali sobie Alanów i Ostrogotów, Wizygotów zepchnęli na południe, za Dunaj, na ziemie bizantyjskie, a Germanów na zachód i utworzyli potężne państwo rozciągające się od Kazachstanu po Ren i od Bałtyku po Dunaj.
Historia położonej na dalekim Kaukazie Czeczenii jest w Polsce na dobrą sprawę w ogóle nieznana. Niestety mówi się o tym kraju w większości przypadków w kontekście informacji o toczących się na Kaukazie konfliktach. Tymczasem Czeczeńcy mają bogatą, pełną rozmaitych wydarzeń i ciekawych aspektów, historię.
Przez długi czas oba państwa nie wchodziły sobie w drogę, zawiązując często sojusze i przymierza – w latach 509, 348, 306 i 280 p.n.e. Kartagińczycy byli sojusznikami Rzymu w ciężkich wojnach z plemieniem Samnitów, z Tarentem i z Pyrrusem, królem Epiru. Sytuacja zmieniła się jednak diametralnie, kiedy Rzymianie po opanowaniu całej Italii zwrócili oczy ku Sycylii – wyspie, która od dawna w większej części (za wyjątkiem greckiego miasta Syrakuzy) należała do strefy wpływów Kartagińczyków. Ten sycylijski konflikt musiał więc prędzej czy później zostać rozwiązany zbrojnie.
