Minęło zaledwie pięć miesięcy, od kiedy alianci wylądowali w Normandii, a już stali u bram II Rzeszy. Wydawało się, że po spektakularnych sukcesach uda się zakończyć II wojnę światową jeszcze przed świętami Bożego Narodzenia 1944 roku.
Między wrześniem a listopadem 1944 roku niemieckie fabryki wyprodukowały łącznie 1764 pojazdy pancerne, z których jednak tylko 1371 dotarło do jednostek liniowych. Pozostałe w drodze na front padły ofiarą alianckich nalotów.
Zbrodnie na jeńcach wojennych bądź ludności cywilnej stały się nieodłącznym elementem prowadzonej przez Rzeszę Niemiecką wojny totalnej. W prowadzonej równolegle z działaniami zbrojnymi wojnie psychologicznej istotną rolę odgrywały miejsca, wydarzenia i postacie stanowiące symbole wojny, które wpływały na ducha bojowego zwykłych żołnierzy.
1 września 1939 roku nazistowskie Niemcy dokonały inwazji na Polskę, rozpoczynając w ten sposób II wojnę światową. 3 września, po blisko 59 godzinach rozterek i gorączkowych konsultacji, rządy Wielkiej Brytanii i Francji zdecydowały się wypełnić zobowiązania sojusznicze wobec Polski i oficjalnie wypowiedziały Niemcom wojnę.
W latach 1939-43 Albania, po podboju dokonanym przez faszystowskie Włochy, była ich integralną częścią. Król Włoch Wiktor Emanuel III stał się królem Albanii, a albańską gwardię królewską przeniesiono do Rzymu.
Jesienią 1941 roku sytuacja strategiczna w Afryce Północnej stała pod znakiem wyścigu o to, kto pierwszy zdoła rozpocząć działania ofensywne. Plany przeciwników koncentrowały się w gruncie rzeczy wokół jednego punktu – portu w Tobruku. Dla sił Osi priorytetowym celem było jego zdobycie, dla Brytyjczyków – odblokowanie.
Plan „Gelb”, czyli powtórka z rozrywki
Jesienią 1939 roku, wkrótce po zakończeniu kampanii w Polsce, niemieckie Naczelne Dowództwo Sił Lądowych (OKH) przystąpiło z ociąganiem do opracowywania planów ofensywy na zachodzie. Wynik jego prac, ochrzczony kryptonimem Fall „Gelb”, po raz pierwszy przedstawiono Hitlerowi w dniu 19 października 1939 roku.
W niemieckich planach podboju ZSRR bardzo ważną rolę odgrywało zajęcie Krymu. Wynikało to przede wszystkim z faktu, iż z baz na półwyspie radzieckie samoloty mogły bezkarnie atakować rumuńskie pola naftowe w Ploeszti.
Józef Stalin pragnął maksymalnie uzależnić od siebie powstające w ZSRR Wojsko Polskie. Gdy ważyła się kwestia obsady najważniejszych stanowisk w powstającej armii, w obrębie zainteresowań dyktatora ponownie znalazł się Karol Świerczewski. Nadszedł odpowiedni czas, aby ten, który przeszło dwadzieścia lat wcześniej wystąpił przeciwko swoim ziomkom, mógł teraz poprowadzić Wojsko Polskie u boku Armii Czerwonej do zwycięstwa nad faszyzmem.
Ochotnicy arabscy – Marokańczycy, Tunezyjczycy, Algierczycy, Palestyńczycy. Irakijczycy, Sudańczycy – walczący po stronie III Rzeszy w rozmaitych formacjach, o różnym charakterze i zdolnościach bojowych, nie byli liczni. Ich liczba w ogóle nie przekroczyła sześciu tysięcy żołnierzy, a i tak liczba ta jest przez niektóre opracowania kwestionowana jako zawyżona.
