Oficjalna strona internetowa Royal Air Force poinformowała, że sześć myśliwców wielozadaniowych Eurofighter Typhoon ruszyło dziś rano w drogę do cypryjskiej bazy Akrotiri. Operacja ma oczywiście związek z obecną sytuacją w Syrii, Typhoony mają wzmocnić ochronę brytyjskich instalacji wojskowych na Cyprze: Akrotiri w południowej części wyspy i Dhekelii w części wschodniej.
Royal International Air Tattoo to bez wątpienia jedne z najlepszych pokazów lotniczych na świecie. Jak przewidywałem w zeszłorocznej relacji: RIAT w 2012 roku zawiesił sobie poprzeczkę tak wysoko, że w tym roku musiał ją obniżyć. Ale co z tego? Przy całym tegorocznym nagromadzeniu wspaniałych imprez lotniczych na Starym Kontynencie, minionych i nadchodzących – Kecskemét, Volkel, Radom – pokazy w Fairford i tak urywały głowę. Niskie chmury w sobotę sprawiły, że pierwszego dnia część samolotów musiała zaprezentować okrojony pokaz, tak zwany niski lub średni, ale już niedziela – gdy pogoda była tradycyjnie lepsza – okazała się pierwszorzędną ucztą. Gratulacje należą się nie tylko uczestnikom, ale też organizatorom – w tym roku nic nie straciły aspekty interesujące miłośników lotnictwa, za to większy nacisk położono na uprzyjemnianie życia rodzinom z dziećmi.
Na pokazach lotniczych Royal International Air Tattoo (obszerna relacja z edycji 2013 już wkrótce) jedną z gwiazd jest od wielu lat bombowiec Avro Vulcan „The Spirit of Great Britain”, odnowiony i utrzymywany przez fundację Vulcan to the Sky. Olbrzymie koszty spadają na barki sponsorów oraz prywatnych miłośników lotnictwa, którzy wspierają fundację datkami i kupowaniem gadżetów promocyjnych. Koszt jednej godziny lotu Vulcana to obecnie około dwudziestu tysięcy funtów.
„Nie sądź książki po okładce” – jeszcze chyba nigdy znaczenie tego powiedzonka nie zostało mi objawione tak dokładnie jak przy lekturze „Negocjatora” Bena Lopeza. Oto bowiem mamy dwóch policjantów z oddziału SWAT, jednego z pistoletem, drugiego z karabinem automatycznym, na dachu jakiegoś budynku. Co tam robią? Pewnie odbijają zakładników. Co to ma wspólnego z treścią książki? Nic. Co najwyżej tyle, że Autor się od takich sytuacji jednoznacznie odcina.
W uroczystości pod hasłem Phantom Pharewell majestatyczne samoloty walki radioelektronicznej z czarnymi krzyżami na skrzydłach i kadłubach – przez niemieckich pilotów zwane pieszczotliwie „Latającymi Cegłami” – zakończyły długoletnią służbę w niemieckich wojskach lotniczych. Gospodarzem uroczystości była baza lotnicza Wittmundhafen, siedziba Jagdgeschwader 71 „Richthofen”, ostatniej jednostki Luftwaffe wyposażonej w Phantomy.
Po tragicznej śmierci Marka Szufy przyszłość płockich pikników lotniczych stanęła pod dużym znakiem zapytania. Gdy w zeszłym roku pikniku nie udało się zorganizować, wielu miłośników lotnictwa podejrzewało, że może to być nieodwołalny koniec jednej z najpiękniejszych imprez lotniczych w naszym kraju. Na szczęście w tym roku statki powietrzne wróciły nad Wzgórze Tumskie.
Zdarzenie na własne oczy widziała Eve Derry, małżonka Johna. „Nie ma nadziei, prawda?”, zapytała cicho kolegę męża z wytwórni de Havillanda, Dereka Taylora, który miał niebawem latać pasażerskim Heronem. Taylor odparł krótko: „Nie. Nie ma”.
Taunton to nieduże miasto w południowo-zachodniej Anglii. W piątkowe popołudnie piętnaście tysięcy osób wyległo na jego ulice, by zgotować huczne powitanie wracającym z Afganistanu po siedmiomiesięcznej zmianie komandosom Królewskiej Piechoty Morskiej.
Jedyne słowo, którego mogę użyć, aby opisać to uczucie, to „euforia”. Czujesz, jak wypełnia ci serce, które bije coraz szybciej. Czasami aż się śmiałem. Oczywiście pilot jest wtedy bardzo zajęty, nie ma czasu podziwiać widoków, ale chodzi o to, co czuje. A już zwłaszcza w F-16, który ma tak mały kokpit. Masz wrażenie, że jesteś częścią samolotu. Nie siedzisz w nim jak w samochodzie, jesteś częścią maszyny, odczuwasz ją poprzez drążek i dźwignię przepustnicy.
Dan Hampton to z pewnością jeden z najbardziej doświadczonych lotników wojskowych ery pozimnowojennej. Zaliczył dwie wojny w Zatoce Perskiej, spędził 608 godzin w kokpicie w misjach bojowych i zasłynął jako najskuteczniejszy z Wild Weasels – 21 zlikwidowanych stanowisk obrony przeciwlotniczej. Teraz, jako podpułkownik w stanie spoczynku, poświęcił się karierze pisarskiej, opublikował już nie tylko autobiografię, ale i niedostępną (jeszcze?) po polsku powieść „The Mercenary”.
