Każda wojna pociąga za sobą śmierć i tragedię nie tylko żołnierzy, ale głównie ludności cywilnej, która często nie wie za co cierpi. Poczynając od kampanii Ramzesa II w Syrii, poprzez podbój Galii przez Gajusza Juliusza Cezara kiedy to z trzech milionów ludności zostały niespełna dwa, po święte krucjaty, wojny religijne epoki nowożytnej, okres napoleoński, w końcu wojny industrialne i dwie straszne wojny XX wieku – właśnie zwykła ludność cierpiała najbardziej.

Każdy śledzący choćby ostatnie obchody 20-lecia upadku komunizmu w Polsce zauważył niewątpliwie jedno – jak skraje oceny, emocje i podziały towarzyszom nie tylko historykom czy politykom, ale i całemu społeczeństwu, jeżeli chodzi o ocenę i rozliczenie się z najnowszą historią naszego kraju.

Dzieje i historia Rosji i narodu rosyjskiego – a raczej narodów wchodzących w skład imperium Romanowów, a później Związku Radzieckiego – są chyba jednymi z najciekawszych, a co za tym idzie, od zawsze cieszą się niezmiennym zainteresowaniem historyków z całego świata i, co najważniejsze, Czytelników.

Jeszcze do niedawna wydawało mi się, że co było do napisania o bitwie warszawskiej z 1920 roku, to już napisano. Myślałem, że jest sprawą zbędną i niepotrzebną kolejny raz nawet spróbować napisać książkę o kampanii świeżo odrodzonego państwa i armii polskiej na wschodzie Europy. No i tu się myliłem.

Tym razem mam przyjemność przedstawić drugi tom (niezależny od pierwszego) pracy znanego mediewisty i popularyzatora historii Dariusza Piwowarczyka z serii „Sławni Rycerze Europy”. Kolejny tom, tak jak poprzedni („Rycerze Chrystusa”), opisuje historię dziesięciu europejskich rycerzy, tyle że tym razem autor skupia się na ich służbie damom dworu swego suzerena. Książka została starannie i porządnie wydana, na szczęście zachowano bardzo dobrą oprawę graficzną i edytorską.

Ostatnio miałem w końcu przyjemność przestudiować książkę opisującą jedną z najciekawszych – choć nie moją ulubioną – epok historycznych, a mianowicie średniowiecze. Z tym że napisać dobrą, ciekawą i wciągającą książkę o tym okresie nie jest łatwo. Nie jest też łatwo napisać dobrą pracę o jednym z najciekawszych tematów dotyczącej tejże epoki, czyli historii rycerstwa i rycerzy.

Od 2006 roku interesuję się i zajmuję, trochę hobbystycznie, zagadnieniem Włoch faszystowskich i historią armii włoskiej w czasie II wojny światowej. Niestety na polskim rynku niewiele jest godnych polecenia i dobrych książek na te tematy. Tak szczerze mówiąc, jest ich mało. Z tym większą radością i chęcią sięgnąłem więc po książkę Philippe’a Foro, wykładowcy Uniwersytetu Toulouse – Le Mirakl i profesora Instytutu Katolickiego w Tuluzie pod tytułem „Włochy faszystowskie”.

Książka o historii Dywizji Pancernej SS „Hitlerjugend” jest przedrukiem jej oryginalnej angielskiej wersji. Pozycja, podobnie jak inne z tej serii, jest pięknie wydana, z mnóstwem bardzo ciekawych i świetnie dobranych zdjęć oraz mapek dopasowanych do treści danego podrozdziału, a nawet strony.

W Polsce ze względu na położenie geograficzne, historię i geopolitykę na szczęście nigdy nie zabraknie książek, artykułów, filmów i programów publicystycznych dotyczących historii naszych sąsiadów.

Wspomnienia i pamiętniki zawsze były i będą wysoko cenionym źródłem historycznym. Pamiętniki i wspomnienia wojskowych oprócz tego, że są bogatym źródłem, dodatkowo są też najprawdopodobniej najpoczytniejsze. Miałem niewątpliwą przyjemność zapoznać się z najnowszymi dotyczącymi historii II wojny światowej, wydanymi w tym roku przez Bellonę.