Lotniskowce typu Nimitz
Amerykańskie lotniskowce typu Nimitz to największe i najsilniejsze jednostki bojowe, jakie kiedykolwiek pływały po wodach świata. Od czasów II wojny światowej rola lotniskowców zaczęła ogromnie wzrastać.
Amerykańskie lotniskowce typu Nimitz to największe i najsilniejsze jednostki bojowe, jakie kiedykolwiek pływały po wodach świata. Od czasów II wojny światowej rola lotniskowców zaczęła ogromnie wzrastać.
Eksperci w dziedzinie wywiadu i sabotażu. Siły owiane legendą, demony wojny, przerażające w czasach zimnej wojny wojskowych i polityków NATO. Ich głównym zadaniem było przygotowanie generalnego ataku na Europę Zachodnią. Ten nieznany i i niewidoczny wróg miał budzącą strach reputację.
We współczesnych konfliktach zbrojnych coraz większą role odgrywają jednostki specjalne, czego najlepszym przykładem jest ostatni konflikt w Iraku, gdzie operowało blisko 10 tys. komandosów.
Bojowy wóz piechoty Marder 1 zbudowano na uniwersalnym podwoziu gąsienicowym, opracowanym na początku lat sześćdziesiątych z myślą o całej rodzinie pojazdów opancerzonych.
Bojowy wóz piechoty, gąsienicowy, pływający, opracowany i produkowany przez amerykańską firmę FMC Corporation z San Jose w Kalifornii dla armii amerykańskiej. Nazwa wozu pochodzi od nazwiska gen. Omara N. Bradleya.
Bojowy wóz piechoty BWP-1 (z rosyjskiego Bojewaja Maszyna Piechoty) zademonstrowano publicznie w 1967 roku, od razu wywarł spore wrażenie na Zachodzie, zwłaszcza ruchliwością i uzbrojeniem.
Historia niemieckich kutrów torpedowych, zwanych Schnellbootami, rozpoczyna się dość nietypowo w latach 30-tych naszego stulecia. Głównodowodzący Kriegsmarine – Erich Reader po wypowiedzeniu przez Niemcy ograniczeń wersalskich rozpoczął realizację swojego programu rozbudowy floty.
Priorytetem dla flot powietrznych właściwie wszystkich armii świata, oprócz opracowania oraz wdrożenia do służby nowoczesnych konstrukcji lotniczych, były także zagadnienia związane z odpowiednim przeszkoleniem personelu latającego oraz z ciągłym doskonaleniem jego umiejętności.
Po II wojnie światowej w Związku Radzieckim nie przywiązywano zbyt wielkiej wagi do budowy lotniskowców.
Na przełomie lat 60. i 70. przedsiębiorstwa lotnicze kilku państw, czerpiąc liczne doświadczenia w użyciu samolotów myśliwsko-bombowych w toczących się w owym czasie wielu konfliktów lokalnych, rozpoczęły studium nad samolotem bojowym, który mógłby skuteczniej niż dotychczas wypełniać zadania bezpośredniego wsparcia na polu walki.