Oto kluczowy komponent amerykańskiej polityki międzynarodowej. Ponoć pierwszym pytaniem każdego prezydenta powiadamianego o nowym kryzysie politycznym gdzieś na drugim końcu świata brzmi: „Gdzie jest nasz najbliższy lotniskowiec”?
Do połowy lat 30. Wojsko Polskie nie dysponowało żadną wyspecjalizowaną bronią przeciwpancerną. Informacje wywiadowcze o nasilających się zbrojeniach w Niemczech (po dojściu Hitlera do władzy) i ZSRR skłoniły władze polskie do przyjęcia w 1935 roku programu modernizacji Wojska Polskiego. Ważnym elementem plan było wzmocnienie środków obrony przeciwpancernej wojsk lądowych. Uznano, że niższe szczeble taktyczne – kompanie piechoty i plutony kawalerii – powinny dysponować specjalnymi karabinami przeciwpancernymi.
W związku ze zbrojeniem się naszych sąsiadów – ZSRR i III Rzeszy – w coraz to nowe typy broni pancernej, lotniczej i nie tylko, w Polsce na początku lat 30. rozpoczęto zakrojoną na szeroką skalę modernizację polskich sił zbrojnych. Po zakończeniu I wojny światowej trwał rozwój broni pancernej – czołgów, pojazdów opancerzonych, broni przeciwpancernej… Coraz bardziej zdawano sobie sprawę, że pojazdy pancerne będą odgrywać w przyszłej wojnie decydującą rolę. Aby z nimi walczyć, należało posiadać skuteczną broń.
Na pierwszy rzut oka Super Hornet nie prezentuje się źle. Nie chodzi tu bynajmniej o wygląd – błędy konstrukcyjne biją po oczach nawet średnio zorientowanego pasjonata lotnictwa – ale o tak zwane „dane tabelkowe”. Na przykład prędkość maksymalna: Mach 1,8. Niestety, jak to w życiu bywa, zawsze jest haczyk. Ale w przypadku Super Horneta tych haczyków jest dużo.
Jak powszechnie wiadomo, wojsko to nie tylko musztra, regulaminy czy czołganie się po błocku z maską przeciwgazową na twarzy w rytm pokrzykiwań sadystycznego kaprala. Wojsko to także wielowarstwowa otoczka kulturowa – do niej zalicza socjolekt, czyli własna, wewnętrzna odmiana języka. Tym właśnie zajmiemy się dzisiaj.
BMS-1 Alacrán (hiszp. Skorpion) jest ostatnim dotychczas opracowanym wozem bojowym typu halftrack. Został skonstruowany na początku lat osiemdziesiątych jako prywatne przedsięwzięcie firmy Cardoen Industries, bazującej na doświadczeniach zdobytych przy modernizacji należących do chilijskiej armii transporterów M3A1, która to operacja miała miejsce w połowie lat siedemdziesiątych. Celem projektu było opracowanie nowoczesnego, uniwersalnego wozu bojowego z myślą o nabywcach z krajów rozwijających się, które ciągle jeszcze używały uzbrojenia z rodowodem sięgającym II wojny światowej.
Projekt budowy czołgu Jaguar był wspólnym przedsięwzięciem chińsko-amerykańskim, którego początek sięga lat osiemdziesiątych, kiedy to Kraj Środka szukał drogi zmodernizowania bądź zastąpienia swoich czołgów Typ 59, które już od dawna były przestarzałe, ich konstrukcja wywodziła się bowiem od radzieckich czołgów T-54. Z politycznego punktu widzenia wspólny projekt budowy nowego czołgu przez Stany Zjednoczone i Chiny jeszcze niedługo przed tym, gdy się rozpoczął, byłby nie do pomyślenia nawet w najskrytszych snach, gdyby nie zapoczątkowana przez prezydenta Richarda Nixona polityka odprężenia pomiędzy oboma mocarstwami.
W latach 50. XX wieku Związek Radziecki masowo produkował fregaty projektu 50 (Riga), które klasyfikowano jako okręty eskortowe. Ich technologia pochodziła z lat 40., na uzbrojenie składały się tylko systemy artyleryjskie i mimo dobrych własności morskich jednostki nie radziły sobie z operacjami przy wzburzonym morzu. Wszystkie te czynniki spowodowały, że w 1956 roku fregaty te uznano za przestarzałe i na rozkaz Nikity Chruszczowa wstrzymano ich produkcję. Pod koniec lat 50. rozpoczęto pierwsze prace projektowe nad następcami okrętów projektu 50.
Rok 1873 jest nie tylko jedną z najważniejszych cezur w dziejach wojskowych Japonii, ale w ogóle datą bez precedensu w całej historii tego wyspiarskiego kraju. To kolejna data po słynnym roku 1868, która oddzieliła grubą kreską dawne od nowoczesnego.
Temat dalekowschodniej broni białej należy uznać za niewątpliwie słabo opracowany przez polskich bronioznawców. Większość polskojęzycznej literatury dotyczącej tego problemu należy uznać za zdezaktualizowaną i bazującą najczęściej na starej, często źle przetłumaczonej literaturze anglojęzycznej.
