Po wykryciu przez okrętowe systemy śmigłowca do zwalczania okrętów podwodnych dowódca jednostki musi podjąć decyzję. Do wyboru ma dwie opcje: ucieczkę w głębiny i zachowanie maksymalnej ciszy bądź zaatakowanie wrogiej maszyny pociskiem IDAS. Po wydaniu rozkazu ataku operator przygotuje wyrzutnie do odpalenia i wkrótce jedna rakieta zostanie wypchnięta z wyrzutni przy pomocy hydraulicznych tłoków
Przed każdą współczesną marynarką wojenną stoi szerokie pasmo wyzwań i zadań, które ten rodzaj sił zbrojnych musi być w stanie wykonywać. Chociaż działania bojowe, czy szerzej mówiąc: typowo militarne zadania wypełniane przez uzbrojone okręty, nadal stanowią podstawową strefę działania każdej floty, stale powiększa się wachlarz sytuacji, które z działaniami wojskowymi niewiele lub nic wspólnego nie mają.
W latach 50. XX wieku Związek Radziecki masowo produkował fregaty projektu 50 (Riga), które klasyfikowano jako okręty eskortowe. Ich technologia pochodziła z lat 40., na uzbrojenie składały się tylko systemy artyleryjskie i mimo dobrych własności morskich jednostki nie radziły sobie z operacjami przy wzburzonym morzu. Wszystkie te czynniki spowodowały, że w 1956 roku fregaty te uznano za przestarzałe i na rozkaz Nikity Chruszczowa wstrzymano ich produkcję. Pod koniec lat 50. rozpoczęto pierwsze prace projektowe nad następcami okrętów projektu 50.
Współczesne okręty wojenne są jedną z najbardziej skomplikowanych konstrukcji na świecie. O sile poszczególnych flot wojennych świadczy nie ilość posiadanych jednostek, ale ich zaawansowanie techniczne. By dotrzymywać kroku postępowi technologicznemu, konieczne jest przeznaczanie coraz większych kwot na budowę jednostek, przez co zastępowanie starszych okrętów nowymi konstrukcjami w zasadzie nie może odbywać się w proporcji jeden do jednego.
W latach 1975–1983 marynarka wojenna Holandii przeszła gruntowne zmiany, które polegały na przystosowaniu jej do ściśle określonej roli: zwalczania radzieckich okrętów podwodnych udających się do rejonów patrolowych na Atlantyku.
W latach 70. XX wieku jednostki ochrony wód przybrzeżnych Związku Radzieckiego miały – w porównaniu do zachodnich odpowiedników – niewielkie możliwości bojowe. Przede wszystkim chodziło o brak śmigłowców pokładowych, praktycznie nieprzydatną artylerię małego kalibru i brak rakiet przeciwokrętowych.
W historii jest wielu wodzów, którzy mogą się poszczycić wielkimi zwycięstwami nad swymi nieprzyjaciółmi. Niewielu jednak dokonało sztuki znacznie trudniejszej – pokonania swych własnych wojsk bez buntu czy wojny domowej. Jednym z nich był Adolf Hitler, a jego „przeciwnikiem” stała się Kriegsmarine.
Jeśli chodzi o prace związane z rozszczepianiem atomów i późniejszym wykorzystaniem zdobytej wiedzy do wytwarzania energii atomowej oraz do stworzenia najpotężniejszej broni, jaką zdołał człowiek wynaleźć, to (nie licząc bardzo wczesnego okresu tych prac w latach trzydziestych) Amerykanie zawsze byli pionierami.
<h4>Geneza</h4>Pierwsze okręty podwodne pojawiły się bardzo dawno temu. Właściwie nie wiadomo dokładnie, kiedy i gdzie mają swój początek. Niektóre źródła, choć należałoby powiedzieć raczej legendy, donoszą, że już Aleksander Wielki zszedł pod wodę w specjalnie do tego zaprojektowanym dzwonie.
Był z pewnością wielką dumą niegdyś radzieckiej, a obecnie rosyjskiej marynarki wojennej. Najpotężniejszy podwodny okręt atomowy, jaki kiedykolwiek pływał po światowych wodach. Stalowy lewiatan, zdolny do przenoszenia międzykontynentalnych balistycznych pocisków rakietowych z głowicami nuklearnymi.
