W czasie trwania zażartych walk o Kurhan Mamaja rozwinęła się równie zacięta bitwa o olbrzymi betonowy elewator zbożowy, położony dalej, w dół rzeki. Szybkie posuwanie się XLVIII Korpusu Pancernego Hotha odcięło tę naturalną twierdzę.
Książka, którą mam przyjemność opisywać tym razem, pojawiła się na rynku nakładem wydawnictwa „Znak”, co znaczy, że jakość materiału, czcionka, korekta, wszystko, za co bezpośrednio odpowiada wydawca, jest bez zarzutu.
O marcowych wydarzeniach w Polsce w roku 1968 napisano i powiedziano już bardzo dużo. Właściwie wszystko, co można było, opierając się na bezpośrednich relacjach i wspomnieniach świadków i uczestników tych zajść, jak również na tyle, na ile dostępne były archiwa państwowe dotyczące tego okresu.
Kiedy przyszło decydować, czy zgodzić się na recenzowanie „Strachu”, miałem spore obawy.
Teheran, Jałta, Poczdam – trzy miasta wywołujące różnorodne skojarzenia. Trzy spotkania, na których dyskutowano o losach wojny, o wzajemnej pomocy w czasie jej trwania, podczas których planowano działania wojenne.
Regularnie, co jakiś czas następują napięcia w stosunkach Waszyngton-Moskwa, które elektryzują światową dyplomację.
