Wczoraj w jednym z tokijskich szpitali w wieku dziewięćdziesięciu jeden lat zmarł Hirō Onoda, porucznik japońskich Cesarskich Wojsk Lądowych i ostatni czynny uczestnik drugiej wojny światowej – złożył broń po dwudziestu dziewięciu latach od jej zakończenia.
Kronika filmowa z wiosny 1944 roku ukazująca nalot samolotów North American A-36 Apache na lotniska i szlaki transportowe (głównie tory i mosty kolejowe) na północ od Rzymu.
Materiał w języku rosyjskim. http://www.youtube.com/watch?v=7JsDvBpglac
Na czasowej ekspozycji w muzeum w Tokorozawa w pobliżu Tokio znalazł się kompletny egzemplarz myśliwca Zero zdobytego przez Amerykanów. Jest to wyjątkowy egzemplarz, jeden z 3 ciągle latających myśliwców tego typu.
Radziecki okręt podwodny typu S został odnaleziony przez szwedzkich nurków. O mającym dużą wartość historyczną znalezisku informowano już w ubiegłym roku. Jednak potrzeba było sporo czasu na pełną identyfikację.
W marcu 1939 roku 68 żołnierzy wyjechało z Kielc na służbę wartowniczą do wojskowej składnicy tranzytowej na Westerplatte. Było to ponad 1/3 całej załogi WST. W związku z tym Grupa Rekonstrukcji Historycznej 4 Pułku Piechoty Legionów organizuje już po raz czwarty Odprawę Kieleckiej zmiany na Westerplatte.
Węgierska Górka. Oprócz bazy wypadowej dla turystów zmierzających na Babią Górę amatorom historii kojarzy się z tragicznymi wydarzeniami wrześniowymi roku 1939. Szumnie nazwana „Westerplatte południa”, intryguje i zmusza czy to do sięgnięcia do źródeł pisanych, czy do obejrzenia odbywających się raz do roku lekcji żywej historii. Mnie zainteresował stary artykuł na temat fortyfikacji, które zostały tam zbudowane. Zainteresował na tyle, że kilka lat później popełniłem na ten temat licencjat. I jeśli wtedy nie byłem gotowy na podsumowanie, dlaczego Westerplatte mogło, Wizna mogła, a Węgierska Górka nie mogła – tak teraz spróbuję.
Z okazji VII Międzynarodowego Dnia Pamięci o Holokauście Muzeum Historii Polski odsłania nową stronę internetową www.JanKarski.org, poświęconą legendarnemu emisariuszowi Polskiego Państwa Podziemnego, który alarmował przywódców Zachodu o Zagładzie w czasie, kiedy jeszcze można było ją zatrzymać.
Niespełna 67 lat temu filipińska Manila stała się areną jednej z najzacieklejszych bitew miejskich II wojny światowej. Jej ofiarą padła w pierwszym rzędzie ludność cywilna, zatrzaśnięta w śmiertelnej pułapce pomiędzy walczącymi wojskami japońskimi i amerykańskimi. W efekcie Manilę, zwaną niegdyś „Perłą Orientu”, ochrzczono mianem „najbardziej zniszczonego w czasie wojny miasta – zaraz po Warszawie”.
Pozwolę sobie przytoczyć fragment raportu generała von Mellenthina, jednego z oficerów sztabu Afrika Korps, który w taki sposób scharakteryzował włoskie jednostki pancerne: „Nie mam sympatii do tych, którzy obgadują i wyśmiewają włoskich żołnierzy, bez uwzględnienia warunków i sprzętu, jakim się posługują. Wyposażenie pancerne armii włoskiej jest poniżej nowoczesnych wymogów, czołgi były za lekkie i bardzo wadliwe, części były niedopasowane do nowoczesnej wojny i często odmawiały posłuszeństwa w czasie długich przemarszów. W czasie kampanii w Afryce Północnej Włoscy żołnierze dali wiele dowodów odwagi i bohaterstwa; szczególnie ci, którzy wywodzili się z jednostek kawaleryjskich”.
