„Sprzysiężenie Katyliny” to już drugi tom detektywistycznej serii Autora, który tworzył książki w takich cyklach jak „Conan”, „Cingulum”, „Stormland” czy „Hannibal”. Ponownie wracamy do antycznego Rzymu, by w towarzystwie niezawodnego detektywa przeżyć pełne napięcia przygody i zawalczyć o sprawiedliwość.
Wszyscy stojący w dwuszeregu, którzy od dłuższego czasu z uwagą przysłuchiwali się rozmowie, parsknęli śmiechem na cały głos, po czym momentalnie zamilkli zgaszeni posępnym wzrokiem plutonowego.
– Był rozkaz śmiać się?! Lubicie zabawę w słoniki?! – zapytał retorycznie plutonowy. Poczekał, aż dwuszereg ponownie zastygnie w postawie na baczność i ponownie skupił uwagę na Jastroniu. – Myślisz, że to było śmieszne, szeregowy?! Robisz sobie jaja z przełożonego?!
– Melduję posłusznie, że to nie było śmieszne, panie plutonowy! – odpowiedział zapytany, z trudem utrzymując powagę. – Ale odpowiadałem na pytania pana plutonowego.
Dusza niemieckiego zbrodniarza opanowuje ciało żydowskiego więźnia obozu Auschwitz i po wojnie zaczyna mordować polskie dzieci, co zagraża procesowi przejmowania władzy przez komunistów, więc ci organizują tajny oddział pod przywództwem byłego AK-owca, by go zlikwidować. Brzmi jak scenariusz filmu sensacyjnego klasy C? Być może, ale taka jest właśnie fabuła najnowszej książki Marka Świerczka „Dybuk”. A co ciekawsze, powieść świetnie się czyta i zmusza do zastanowienia.
Tytułowe przełamanie pod Gorlicami–Tarnowem to zaledwie dwudziestostronicowy rozdział. Wobec tego, że w kolejnych częściach książki opisy działań armii austro-węgierskich ograniczają się do informacji o wydarzeniach u sąsiadujących związków 4. i 3. Armii, książka ta jest w zasadzie opisem działań 11. Armii niemieckiej (Mackensen) na froncie wschodnim wiosną i latem 1915 roku. Zresztą Czytelnik rozeznany w literaturze tematu dostrzeże niemiecką orientację DiNardo już po przejrzeniu bibliografii: mało w niej pozycji austriackich, niewiele też rosyjskich.
„Lord morski” zdecydowanie nie jest typową powieścią, jaką mógłby stworzyć Bernard Cornwell. Podczas czytania nie mogłam przestać się zastanawiać, kiedy wreszcie nastąpi przeskok w czasie. No cóż, nie nastąpił. Książka historyczną zdecydowanie nie jest, natomiast mimo swojej wyjątkowości, napisana jest rewelacyjnie.
Sprawa „stanu wojennego” – jego przyczyn i konsekwencji – budzi i będzie budzić żywe reakcje w polskim społeczeństwie. Przewertowano już dziesiątki tysięcy zachowanych polskich dokumentów z tego okresu, w jakimś stopniu naświetlono postawę ówczesnych władz radzieckich, poznaliśmy kulisy reakcji amerykańskiego prezydenta i jego administracji oraz sojuszników z Paktu Północnoatlantyckiego. Niemniej jednak, nie wszystkie kwestie mogą być jeszcze dostatecznie wyjaśnione, choćby z powodu utajnienia dokumentów proweniencji wywiadowczej.
Nie brakuje informacji o starciach zbrojnych, jednak ten, kto spodziewa się szczegółowych opisów, na pewno się rozczaruje. Owszem, występują opisy walk, głównie jednak za sprawą wzmiankowanych wspomnień, natomiast charakterystyka starcia pojawia się w pracy w niewielkim objętościowo komentarzu, który jest wyeksponowany dzięki umieszczeniu tekstu w ramce. Pojawiają się tam informacje o miejscu bitwy oraz siłach stron wraz z wymienieniem poszczególnych jednostek biorących w niej udział i poniesionych stratach.
Hodder ponownie zbudował fabułę na fundamencie autentycznej afery z XIX-wiecznej Anglii. Jak w pierwszym tomie trylogii sięgnął po mit o Spring-heeled Jacku, tak tym razem wziął na warsztat przypadek niejakiego Rogera Tichborne’a, szlachcica, który zaginął na morzu, a następnie w cudownych okolicznościach się odnalazł i zgłosił po należny mu spadek. Rzecz jasna od razu pojawiły się wątpliwości i sprawa trafiła na wokandę.
Bilans Centralnego Biura Śledczego po dwunastu latach istnienia to kilkaset rozbitych gangów, kilka tysięcy skazanych prawomocnymi wyrokami przestępców, tony przejętych narkotyków i hektolitry nielegalnego alkoholu. Taki obraz wyłania się po obejrzeniu dostępnych na stronie internetowej policji statystyk. Wygląda to wszystko imponująco, jednak czy jest to cała prawda o instytucji, która miała być polskim FBI?
Wielu zna Tuchaczewskiego głównie z dokonań podczas wojny polsko-bolszewickiej. Nadal zresztą uważa się go za genialnego dowódcę. Suworow podaje dotąd nieznane – ale może trafniej: przemilczane – dokonania Tuchaczewskiego po wojnie z lat 1919–1920. Otóż „wielki wódz” Tuchaczewski w 1927 roku wysłał list do Stalina, w którym domagał się rozbudowania w ciągu dwóch lat między innymi lotnictwa, artylerii i wojsk pancernych do gigantycznych rozmiarów. Samych czołgów miało być ponad pięćset tysięcy, czyli więcej niż miały wszystkie kraje Europy razem wzięte.
