Dwie książki J. T. Grossa, najpierw „Sąsiedzi”, następnie „Strach”, w bolesny sposób zwróciły uwagę Polaków na to, jak w naszym kraju w czasie II wojny światowej odnoszono się do Żydów. Pokazały jednak Polskę w zdecydowanie niekorzystnym świetle i wywołały potężne kontrowersje, które zresztą z pewnością dobrze wpłynęły na ich sprzedaż.
Obserwując polskie życie społeczne, śmiało mogę zaryzykować stwierdzenie, iż „dzień bez wspomnienia PRL-u można uznać za dzień stracony”.
Dzieje Alexa Kurzem z pewnością wstrząsną Czytelnikiem. To, co odczuwa bohater, jest bardzo złożonym procesem emocjonalnym, więc nie spodziewajcie się, iż pojmiecie wspomnienia bohatera po połowie lektury.
W tym przypadku tytuł jest nieco na wyrost – nie chodzi tu bowiem o zbrodniarzy w takim sensie jak Adolf Hitler czy Idi Amin, nawet nie o wyłącznie morderców, ale ogólnie: o przestępców, chociaż bardzo niepospolitych.
Jest to zbiór piętnastu krótkich (od jedenastu do piętnastu stron) biografii ludzi, których autorka uznała właśnie za owych najgroźniejszych dyktatorów, choć słowo to nie za bardzo współgra z treścią – no bo czy nie jest mimo wszystko lekkim nadużyciem nazywanie dyktatorem Heroda, Zulusa Czaki czy Czyngis-Chana?
Ciekawa książka, a do tego historyczna. Brzmi dziwnie?
Historia jest ciekawa, zależy tylko czy jest wymruczana pod nosem, czy opowiedziana z pasją i rozmachem. Mariusz Borowiak nadał swej historii rozmach, zapraszam zatem do zapoznania się z pozycją „Plamy na banderze”.
Opisowi działań zbrojnych jako takich poświęcono trzy rozdziały – jeden na Europę w latach 1939-1941, drugi na Europę w latach 1941-1945, trzeci na Daleki Wschód. Jest to niecałe 120 stron, ledwie jedna trzecia objętości. I, prawdę mówiąc, najmniej interesująca.
Sięgając po „Wojny…”, otrzymujemy sporą dawkę fachowej wiedzy. Siedem rozdziałów tworzących esencję książki (choć można do nich doliczyć również ciekawy wstęp) uzupełnionych jest przejrzystymi i rzeczowymi mapami, planami bitew, czarno-białymi fotografiami oraz dołączonym na końcu książki „Słowniczkiem terminów wojskowych”, w którym znajdziemy proste, dokładne definicje terminów wojskowych występujących na stronach dzieła.
Niemniej o wiele istotniejszą rolę na tym odcinku frontu odegrali Australijczycy pod komendą gen. Leslie’ego Morsheada. I właśnie ku pamięci ich bohaterstwa powstała recenzowana książka, którą bez wahania mogę nazwać australijską epopeją wojenną.
Książka omawia zagadnienie antyterroryzmu kompleksowo, to znaczy, że nie dotyka tylko tego wycinku rzeczywistości w oderwaniu od całego kontekstu. Dlatego, aby poznać sposoby zwalczania i zapobiegania tego rodzaju zagrożeniom, autor, w pierwszej części książki, owo zagrożenie przedstawił.
