Pod koniec XX wieku na rynku pojawiły się dwie ważne prace politologiczne, których autorzy przedstawiali swoje wizje przyszłości stosunków międzynarodowych po zakończeniu „zimnej wojny” i rozpadzie Związku Radzieckiego. Chodzi oczywiście o Francisa Fukuyamę i „Koniec historii” oraz Samuela Huntingtona i jego „Zderzenie cywilizacji”.

Wojna jest zła. Chyba nikogo nie trzeba o tym przekonywać. Niesie ze sobą ból i cierpienie tysięcy albo milionów ludzi, którzy najczęściej nie z własnej winy znaleźli się w trybach machiny wojennej. O tym też najczęściej opowiadają książki, które są osobistymi relacjami z czasów wojny – szczególnie tej największej, drugiej światowej.

W książce „Gibraltar i Katyń” w kilku sprawnie napisanych rozdziałach znajdziemy dodatkowe argumenty i dowody świadczące na korzyść tezy postawionej przez Kisielewskiego. Dodatkowe dokumenty, relacje świadków, wspomnienia, słowem: to samo, co w „Zabójcach”, ale nowe bądź w stosunku do poprzednich książek zmodyfikowane, bo na przykład autor dotarł do dokumentu, który rzucił nowe światło na pewną kwestię omówiona już wcześniej. Z tego tez powodu nie polecam czytania tej książki w oderwaniu od pozostałych.

Przeprowadzając dokładną i niezmiernie skomplikowaną analizę moich wcześniejszych tekstów, z pewnością zauważylibyście, że wśród moich recenzji beletrystyki nie ma prawie wcale. Wynika to z tego, że lubię ja czytać, ale nie lubię o niej pisać. Tym razem było jednak inaczej i żeby zdobyć „Niebezpieczny akwen” do recenzji, musiałem włożyć trochę wysiłku, ale udało się. O tym, żeby się o niego starać zdecydowały dwie rzeczy: autor i tematyka.

Tytuł w oczywisty sposób nawiązuje do jednej z najsłynniejszych prac politologicznych końca XX wieku – „Końca historii” Francisa Fukuyamy, w którym autor wieszczył ostateczne zwycięstwo systemu demokratycznego na świecie po tym, jak rozpadowi uległ Związek Radziecki.

Podejrzewam, że niewielu z Was, kiedykolwiek słyszało o tytułowym Ryśku, czyli Stanisławie Aronsonie. Ja zresztą, dopóki pierwszy raz nie zobaczyłem tej książki, też o nim nie słyszałem. Mimo to wydawnictwo Znak zdecydowało się wydać jego wspomnienia w serii Biografie Bohaterów. Czy jest bohaterem? Zapewne, tak samo jak tysiące innych, którzy wstępując do Armii Krajowej i uczestnicząc w powstaniu warszawskim, walczyli z niemieckim okupantem.

Najbardziej płodny obecnie polski autor zajmujący się tematyka morską pisze kolejne książki w godnym pozazdroszczenia tempie. Nie tak dawno temu recenzowałem dla Was jego książkę dotyczącą U-Bootów typu VII, a już ukazała się jego najnowsze dzieło – biografia admirała Józefa Unruga.

Działania wojsk pancernych w czasie drugiej wojny światowej są chyba jednym z najczęściej opisywanych (o ile nie są w ogóle na pierwszym miejscu) w książkach zagadnień dotyczących tego konfliktu.

Podczas gdy my w Polsce najwięcej uwagi poświęcaliśmy w tym roku obchodzeniu siedemdziesiątej rocznicy wybuchu drugiej wojny światowej, to nie jestem przekonany, czy mimo obecności wielu ważnych osób ze świata polityki na uroczystościach w Gdańsku ta informacja przebiła się do powszechnej świadomości społeczeństw zachodnich, a szczególnie Amerykanów.

Centralna Agencja Wywiadowcza jest najbardziej znanym wywiadem na świecie. Pod tym względem nie mogą się z nią równać ani Mossad, który stawia na skuteczność, a nie rozgłos, ani nawet świętej pamięci KGB, które nie miało okazji wedrzeć się na większą skalę do kultury masowej. Powstaje jednak pytanie, czy CIA można uznać za prawdziwy wywiad. Czy nie jest to bardziej potężna instytucja do wszelkich zadań specjalnych zleconych przez rząd USA, a działalność wywiadowcza jest tylko jednym, i to bardzo pobocznym, fragmentem jej działalności. Taki właśnie obraz można mieć po przeczytaniu niniejszej książki.