Jak powszechnie wiadomo, wojsko to nie tylko musztra, regulaminy czy czołganie się po błocku z maską przeciwgazową na twarzy w rytm pokrzykiwań sadystycznego kaprala. Wojsko to także wielowarstwowa otoczka kulturowa – do niej zalicza socjolekt, czyli własna, wewnętrzna odmiana języka. Tym właśnie zajmiemy się dzisiaj.
W ostatnich latach Republika Białorusi, spadkobierca znacznej ilości sprzętu lotniczego otrzymanego w spadku po Związku Radzieckim, jako jeden z niewielu krajów WNP podjęła (pomimo niewielkich funduszy) kroki w celu choćby częściowego zmodernizowania i przedłużenia resursu posiadanej floty samolotów wojskowych.
Pierwsza wojna światowa udzieliła wielu pożytecznych lekcji oficerom niemieckich sił zbrojnych. Jedną z nich była konieczność uzyskania panowania w powietrzu, niezbędnego do ukrycia ruchów sił własnych, ochrony ich przed atakami z góry, jak i bombardowania nieprzyjacielskich linii i składów zaopatrzeniowych.
Okazało się przy tym, że w ostatnich latach Republika Białorusi – która odziedziczyła znaczną ilość sprzętu lotniczego po ZSRR – jako jeden z niewielu krajów WNP pomimo mizerii finansowej podjęła ku choćby częściowemu zmodernizowaniu floty samolotów wojskowych. Na dzień dzisiejszy wojska lotnicze Białorusi dysponują co najmniej kilkoma MiG-ami-29BM, które pod okiem rodzimych specjalistów i pracowników RSK „MiG” w latach 2003-2005 przeszły remont i modernizację w Lotniczym Zakładzie Remontowym nr 588 w Baranowiczach.
Płatowiec SB-2 opierał się na wręgach, czterech dźwigarach i podłużnicach stanowiących bazę, do której osobno przymontowane były skrzydła, dziób i część ogonowa. Samolot wykonany był z duraluminium i miał układ średniopłata.
Polacy w ramach przygotowań do wojny zaminowali most nad Wisłą w Tczewie, będący częścią linii kolejowej łączącej Prusy Wschodnie z Berlinem. Detonatory umieszczono w budynkach tczewskiej stacji kolejowej, stamtąd też pociągnięto do mostu przewody detonacyjne – to właśnie był cel pierwszego nalotu na Polskę.
W ciągu sześciu lat II wojny światowej na niebie pojawiały się setki typów samolotów, a wiele z nich doczekało się statusu legend lotnictwa. Dość wspomnieć choćby o B-17 Flying Fortress, o japońskim myśliwcu A6M znanym wszem wobec jako Zero czy o sowieckim szturmowiku Ił-2. Najbardziej wyróżniały się jednak oryginalnością konstrukcje niemieckie.
Projektując Mi-28, rozważano liczne warianty szczegółowych rozwiązań. W szczególności przebadano dwa typy bezprzegubowych głowic wirnika głównego, różniących się zastosowanym rodzajem elementów elastomerowych. Na eksperymentalnym śmigłowcu przebadano wał śmigła ogonowego z kompozytów węglowych
Szwecja jest krajem neutralnym i ceni sobie neutralność równie mocno co Szwajcaria. Częścią filozofii jej utrzymywania jest zaś idea możliwie największego uniezależnienia sił zbrojnych od dostaw z zewnątrz. I faktycznie, mała (choć bogata) Szwecja może się pochwalić własnym czołgiem, własnymi korwetami, a do tego jest jednym z kilku zaledwie państw świata produkujących samodzielnie odrzutowe samoloty bojowe. Stać ich na to – na obronność wydają 4 mld 300 mln euro (dane za 2006 rok), więc o pół miliarda mniej niż Polska, ale na obywatela daje to aż 475 euro (więcej na Starym Kontynencie wydają tylko Wielka Brytania i Francja), a do tego wydają te pieniądze dużo mądrzej.
Radziecki helikopter Mi-24, w kodzie NATO: Hind, jest z pewnością wyjątkowy pod wieloma względami wśród rodziny śmigłowców bojowych drugiej generacji, czyli zaprojektowanych z myślą o bezpośrednim wsparciu wojsk na polu działań zbrojnych.
