Takie wrażenie mogli przynajmniej odnieść stacjonujący w Częstochowie żołnierze Wehrmachtu. W latach osiemdziesiątych wypytywano byłych członków 42. Pułku Piechoty przede wszystkim o rzekomy atak na stacjonującą w budynku Szkoły Handlowej 2. kompanię. Ci twierdzili zgodnie, iż około południa 4 września, gdy rozlokowani na szkolnym dziedzińcu żołnierze kompanii odłożyli broń i czekali na wydanie posiłku, rozpoczęła się dzika strzelanina.
W przededniu wybuchu wojny do obrony polskiego Pomorza sformowano Armię „Pomorze” pod rozkazami generała Władysława Bortnowskiego. Formacja ta obejmowała sześć dywizji piechoty i brygadę kawalerii. Po stoczeniu pierwszych bitew na obszarze pogranicznym część Armii „Pomorze” została 3 września okrążona w Borach Tucholskich i doszczętnie rozgromiona. Bydgoszcz stała się wąskim gardłem, przez które przedostawali się uchodźcy oraz żołnierze rozproszonych oddziałów Wojska Polskiego.
Już w lutym 1937 roku na naradzie SS-Gruppenführerów Heinrich Himmler przedstawił zgromadzonym program planowanej w najbliższej przyszłości zaborczej wojny totalnej: „Nie powinno być żadnych wątpliwości co do tego, że w każdej prowincji, którą będziemy musieli zająć i która nie jest germańskiej krwi, należy bezlitośnie wytępić wszystkich do ostatniej babki i do ostatniego dziecka”. Ponieważ Himmlerowi podlegały wszystkie jednostki policyjne w III Rzeszy, Reichsführer SS dysponował także odpowiednimi środkami, dzięki którym mógł urzeczywistnić te straszne fantazje
Na strzelnicy Casanova i ja pracowaliśmy razem, zamieniając się rolami obserwatora i strzelca. Jako karabinów musieliśmy używać M-40 Korpusu Piechoty Morskiej, karabinu powtarzalnego Remington 700 kaliber .308 (7,62 × 51 mm), z ciężką lufą i wewnętrznym magazynkiem na pięć naboi. Na karabinie zamocowany był celownik optyczny Unertla o powiększeniu ×10. Miałem strzelać pierwszy, więc zadbałem o ustawienie ostrości celownika. Potem wyregulowałem kompensator opadu pocisku na celowniku, by zapobiec działaniu siły ciążenia na pocisk.
Książka stanowi bogate źródło informacji na temat funkcjonowania komandosów od środka i przeprowadzanych przez nich operacji, aczkolwiek jak zaznaczono we wstępie, nie o wszystkim można jeszcze powiedzieć, a niektóre nazwiska musiały zostać zmienione bądź posługiwano się jedynie pseudonimami lub inicjałami. Autor był częścią jednego z najlepszych oddziałów świata więc o poziom merytoryczny książki – wyjąwszy część o bin Ladenie – można być spokojnym. Jego relacje, szczególnie dotyczące treningu, pokrywają się zresztą z innymi dostępnymi źródłami.
Rzadko się zdarza, by ktoś, kto wpadł w ręce NKWD w czasach Stalina, miał potem okazję podzielić się z całym światem swoimi przeżyciami. Tu mamy do czynienia właśnie z takim przypadkiem. Jakow Rapoport był jednym z lekarzy zatrzymanych za udział w rzekomym spisku, którego celem miało być pozbawienie życia radzieckich przywódców przez aplikowanie niewłaściwych kuracji.
Jedno ze śmigieł zawadza o mur i pęka. Maszyna uderza o ziemię w wyniku kontrolowanej katastrofy. Znika element zaskoczenia, lecz na korzyść komandosów wciąż przemawia szybkość i gwałtowność akcji, a także niezachwiana wiara w to, że wymierzają sprawiedliwości za śmierć ofiar zamachów z 11 września. Kiedy dziób nieuszkodzonego śmigłowca znajduje się pod odpowiednim kątem, pilot wyhamowuje. Ledwie maszyna zawisa nad celem, linowy zrzuca za drzwi trzydziestometrowy zwój.
– Lina!
Jej koniec spada wewnątrz ogrodzonego terenu należącego do posiadłości Bin Ladena. Powierzchnia jest zbyt mała, żeby posadzić śmigłowiec.
– Jazda!
Co najmniej od czasów Sun Tzu wiadomo, że nic tak nie zwiększa szans na zwycięstwo jak zaskoczenie nieprzyjaciela. Chcesz atakować od północy? Niech twój wróg myśli, że zaatakujesz od południa. Chcesz wziąć go z flanki i otoczyć? Niech myśli, że uciekasz w bezładzie. Chcesz się desantować na Sycylii? Niech myśli, że celem desantu będzie Sardynia albo Grecja. Oto, jaki był cel operacji Mielonka.
Ze względu na kontrowersje, jakie wzbudziła najnowsza książka Jana Grossa, i wynikłe wokół niej ożywione, często ostre dyskusje, zdecydowaliśmy się na publikację dwóch niezależnych recenzji „Złotych żniw”. Autorzy pracowali samodzielnie, nie kontaktując się ze sobą ani w trakcie lektury, ani w trakcie tworzenia recenzji. Nie należy wobec tego uznawać jednej z recenzji za polemikę z drugą. Są to po prostu dwa niezależne od siebie punkty widzenia na tę samą sprawę, uznaliśmy bowiem, że uczciwość wobec naszych Czytelników wymaga takiego właśnie podejścia do tej książki.
Już ostatni motocykl kolumny wszedł w zakręt, kiedy niespodziewanie z obu boków, z przodu i z tyłu zaterkotały karabiny, wybuchło kilka granatów, powietrze cięły smugi pocisków, ktoś krzyczał po polsku i po niemiecku. Z przewróconych motocykli wylała się benzyna, która po chwili buchnęła jasnym płomieniem. Dudniące w uszach eksplozje dochodziły do majora Elfeldta z każdej strony.
