Termin „czarna kawaleria” można zrozumieć przynajmniej dwojako. Najsłynniejszymi jednostkami noszącymi to miano byli „Buffalo Soldiers”, czarnoskórzy kawalerzyści 10. pułku utworzonego w 1866 roku. Polskim Czytelnikom kojarzy się jednak zapewne z czarnymi kurtkami noszonymi przez żołnierzy z 10. Brygady Kawalerii generała (w 1939 pułkownika) Maczka, o których to losach mówi niniejsza książka.
Plan przewidywał zrzucenie trupa wyposażonego w fałszywe dokumenty z samolotu, aby stworzyć wrażenie, że „kurier przewożący ważne dokumenty „tylko dla oficerów” zmierzał do Algieru samolotem, który uległ katastrofie”. Intryga powinna nie tylko odwrócić uwagę Niemców od prawdziwego celu, lecz również przedstawić prawdziwy cel jako cel pozorny. Był to znakomity podwójny blef: kiedy Niemcy dowiedzą się o prawdziwych przygotowaniach do ataku na Sycylię, co było nieuniknione, przyjmą, że są to działania pozorowane.
Posucha kreteńska na półkach polskich księgarń dobiegła właśnie końca za sprawą najpoczytniejszego współczesnego historyka. Jego „Stalingrad” i „Berlin” urosły już do rangi klasyków, a „Kreta” ma szansę do tego grona dołączyć. Na jej korzyść przemawia oczywiście to, że konkurencja jest nader nieliczna, ale nawet gdyby była bardzo liczna, wysoka jakość najnowszej – w Polsce, gdyż oryginał powstał dobre dwadzieścia lat temu – książki Beevora każe przypuszczać, iż ta zostawiłaby wszelką konkurencję w tyle.
W Heraklionie wielu spadochroniarzy pułkownika Bräuera było w godnym pożałowania stanie. Doskwierające im podczas pierwszej nocy pragnienie doprowadziło do dyzenterii, którą powodowało picie wody stojącej z rowów irygacyjnych.
Największa i najbardziej krwawa bitwa niemieckich spadochroniarzy! Tragedia ludności cywilnej na miarę Powstania Warszawskiego.
Wbrew polskiemu tytułowi książka nie ma nic wspólnego ze słynnym amerykańskim filmem Olivera Stone’a. W oryginale tytuł brzmi „The Longest Winter”, co dosłownie tłumaczyłoby się na polski jako „Najdłuższa zima”. I faktycznie, chyba należałoby taki pozostawić, nie jestem w stanie wymyślić niczego lepszego, a trudno mi sobie wyobrazić, że tak ni z gruszki, ni z pietruszki ktoś w wydawnictwie Znak postanowił nawiązać do filmu o wojnie wietnamskiej.
Wydawać by się mogło, że brytyjski historyk nie mógł sobie wybrać łatwiejszego tematu. O każdym z tych dowódców napisano niezliczone opracowania i w zasadnie nie ma już nic nowego do dodania. Z jednej strony to prawda, lecz z drugiej strony zebranie tych trzech wielkich osobowości i zmieszczenie ich w ograniczonej objętości książki, nie upraszczając przy tym narracji i nie poprzestając na ogólnikach, było zadaniem wymagającym pewnych umiejętności. Śmiem twierdzić, że autor poradził sobie z tym zadaniem co najmniej przyzwoicie.
Starcie trzech największych dowódców II wojny światowej. Przyszłość Europy zależała od wyniku ich gry. Patton, Montgomery i Rommel – tytani wojny pancernej i militarni geniusze
Gdy tylko huk ostrzału trochę przycichł, Lambert wybiegł po schodach z piwnicy do centrum dowodzenia. Napływały tam kolejne raporty o działaniach nieprzyjaciela w całym sektorze bronionym przez 99. Dywizję. Niemcy przypuścili zmasowane natarcie. Tłumy niewyraźnych postaci w kombinezonach narciarskich przepływały przez zamglone lasy i brały z zaskoczenia odizolowane posterunki i kompanie liniowe.
Wszyscy trzej byli aroganccy, szukali rozgłosu i mieli wady charakteru, ale przede wszystkim odznaczali się geniuszem w dowodzeniu ludźmi i niezrównanym entuzjazmem do walki. Wszyscy osiągali spektakularne sukcesy na polu bitwy. Każdy patrzył na wojnę przez pryzmat własnych ambicji i rywalizacji z innymi.
